مطالعه نشان می دهد که مدرسه عامل کلیدی در افزایش سطح سلامت روان ضعیف در نوجوانان نیست

مطالعه جدید روی بیش از 40000 جوان به رهبری دانشگاه کالج لندن نشان می دهد که افزایش قابل توجهی که در بیماری های روانی نوجوانان در دوران دبیرستان مشاهده می شود، بیشتر به احتمال زیاد با افزایش سن مرتبط است، نه فشارهای تحصیلی و همسالان مرتبط با حضور در یک گروه سال بالاتر.

منتشر شده در مجله تحقیقات آموزشی بریتانیا، این مطالعه یکی از دقیق ترین تحقیقات را در مورد ارتباط بین سلامت روان و سال تحصیلی ارائه می دهد و نشان می دهد که بیماری روانی به ویژه در بین دختران در دوران تحصیلات متوسطه شایع است.

برای این مطالعه، محققان پیوند داده‌های تحقیقات بالینی (CPRD) را تجزیه و تحلیل کردند که داده‌های ناشناس بیماران را از پزشکان عمومی در سراسر بریتانیا جمع‌آوری می‌کند و شامل تماس‌های برقرار شده با ارائه‌دهندگان مراقبت‌های بهداشتی اولیه و ثانویه است.

CRPD برای مقایسه سه گروه از دانش‌آموزان در سال‌های 9، 10 و 11 استفاده شد.

یافته‌ها نشان می‌دهد که مشکلات سلامت روان – همانطور که از طریق تماس با ارائه‌دهندگان مراقبت‌های بهداشتی ابتدایی (مثلاً پزشکان عمومی) و متوسطه (مثلاً بیمارستان‌ها) اندازه‌گیری می‌شود، در سرتاسر دوره ابتدایی نادر است، اما پس از آن در طول تحصیلات متوسطه به سرعت افزایش می‌یابد و در بین دختران دو برابر شایع‌تر می‌شود (حدود 10 سال). موارد در هر 1000 کودک در ماه) نسبت به پسران (حدود 3 یا 4 مورد در هر 1000 کودک در ماه).

نویسنده اصلی پروفسور جان جریم (موسسه تحقیقات اجتماعی UCL)، گفت: «بهزیستی جوانان به یک موضوع مهم سیاست آموزشی تبدیل شده است، با پیشنهاداتی مبنی بر اینکه مشکلات سلامت روان در میان جوانان در سال‌های اخیر افزایش یافته است، و مدرسه ممکن است مشکلی ایجاد کند. نقش بزرگی در آن دارد.”

یک چالش تجربی به خصوص دشوار، جداسازی تأثیرات گروه سال تحصیلی از تأثیرات سن است. به عنوان مثال، اگر احتمال ابتلای جوانان به بیماری روانی در یک سن خاص (مثلاً به دلیل عوامل بیولوژیکی) بیشتر باشد، این می‌تواند باعث شود که تأثیر یک سال تحصیلی خاص (مثلاً سال یازدهم) بر چنین مشکلاتی زیاده‌بینی شود.

در این مقاله سعی شده است اولین گام ها در جهت حل چنین مسائلی برداشته شود. این کار را با مقایسه کودکان تابستانی در یک گروه سال تحصیلی با کودکان متولد پاییز در سال تحصیلی زیر انجام می‌دهد. این کودکان از نظر سنی بسیار شبیه به هم هستند اما در گروه سال تحصیلی خود در هر مقطع زمانی متفاوت هستند.

وی افزود: “مطالعه ما نشان می دهد که چه مسن ترین یا جوان ترین فرد در سال خود باشید، خطر سلامت روانی شما تقریباً به همان میزان بر اساس سن شما افزایش می یابد. بنابراین، اگرچه تصور می شود تجربیات در مدرسه عامل کلیدی در ایجاد بیماری روانی در میان نوجوانان، ما دریافتیم که سن عامل کلیدی است که باعث افزایش مشکلات سلامت روان می شود، نه به این دلیل که دانش آموزان در یک گروه سال تحصیلی خاص قرار دارند.

این مقاله نشان داد که در زمان ورود به مدرسه متوسطه، نرخ موارد بیماری روانی حدود یک یا دو مورد به ازای هر 1000 کودک در ماه است. سپس داده‌ها نشان داد که مشکلات سلامت روانی رشد قابل توجهی دارد و از حدود یک یا دو مورد در هر 1000 نفر در ماه در آغاز سال 7 به حدود شش یا هفت مورد در هر 1000 مورد در ماه تا سال یازدهم افزایش یافته است.

برای پسران، شواهد کمی دال بر افزایش زیاد تا مراحل پایانی آموزش متوسطه وجود دارد که تا سال یازدهم به حدود سه تا چهار مورد در هر 1000 نفر در ماه می رسد. در بین دختران، از آغاز سال 8 به بعد، شواهد واضحی از افزایش وجود دارد مسیر مشکلات سلامت روان، با افزایش شدید تعداد موارد. در پایان دوره متوسطه (سال یازدهم)، میزان موارد سلامت روان برای دختران بیش از دو برابر پسران است که نزدیک به ده مورد در هر 1000 نفر در ماه است.

پروفسور جریم توضیح داد: “توضیحات متعددی برای این یافته وجود دارد. به عنوان مثال، دختران ممکن است بیشتر از پسران از مشکلات سلامت روانی مرتبط با عوامل بیولوژیکی و هورمونی در دوران دبیرستان رنج ببرند. از طرف دیگر، پسران ممکن است کمتر به دنبال کمک برای روانی باشند. مشکلات سلامتی و تشخیص یا درمان آنها در مقایسه با دختران.

“به طور کلی، یافته‌های ما بحث در مورد اینکه چگونه فشار تحصیلی بر جوانان می‌تواند منجر به سلامت روانی ضعیف‌تر شود را به چالش می‌کشد. این تحقیق همچنین نشان می‌دهد که یک پایگاه شواهد قوی‌تر پیرامون نقش مدرسه و اینکه چگونه این موضوع با رشد مشکلات سلامت روان در دوران نوجوانی مرتبط است، به چالش می‌کشد. مورد نیاز است.”

پروفسور جریم تاکید کرد که یکی از نقاط قوت این مطالعه ماهیت قوی و طولی داده ها است. با این حال، یکی از محدودیت‌ها ممکن است به این دلیل باشد که بین شروع مشکلات سلامت روان و زمانی که افراد جوان ممکن است به دنبال کمک باشند، تاخیر وجود دارد، به این معنی که مشکلات ممکن است زودتر از آنچه که داده‌ها نشان می‌دهند رخ دهند.