مطالعه التهاب بیشتری را در بیماران سیاه پوست مبتلا به بیماری مزمن پوستی نشان می دهد

Prurigo nodularis (PN) یک بیماری مزمن پوستی است که از هر 100000 نفر در ایالات متحده، 72 نفر را تحت تاثیر قرار می دهد. این بیماری به طور نامتناسبی بر بیماران سیاه پوست و سایر گروه های اقلیت تاثیر می گذارد. بیماران مبتلا به پی. محققان جانز هاپکینز دو گروه مجزا از بیماران مبتلا به PN را شناسایی کردند: آنهایی که التهاب در خونشان افزایش یافته بود، و آنهایی که نداشتند اما احتمال بیشتری داشت که سابقه بیماری ستون فقرات داشته باشند، که ممکن است اعصاب را حساس کند. شناسایی افرادی که دارای انواع منحصر به فرد التهاب هستند ممکن است به پزشکان کمک کند تا درمان دقیق و شخصی تری برای این اختلال ارائه دهند.

در یک مطالعه منتشر شده در 27 اکتبر در مجله درماتولوژی تحقیقیشاون کواترا، MD، استادیار پوست در دانشکده پزشکی دانشگاه جانز هاپکینز، و همکارانش تشخیص دادند که بیمارانی وجود دارند که در نمایه های التهابی بدنشان تفاوت هایی با هم دارند.

کواترا می‌گوید: «در بیماران سیاه‌پوست مبتلا به PN، ما متوجه ندول‌های ضخیم‌تر و فیبروتیک‌تر شده‌ایم، بنابراین فرض کردیم که یک علامت التهابی منحصربه‌فرد در خون وجود دارد. ما همچنین متوجه شده‌ایم که برخی از بیماران به درمان‌های تعدیل‌کننده ایمنی پاسخ بسیار خوبی می‌دهند، در حالی که برخی از بیماران پاسخ نمی‌دهند، بنابراین این مطالعه نشان می‌دهد که بیمارانی وجود دارند که درجات مختلفی از اختلالات ایمنی و عصبی دارند که پیامدهایی برای درمان شخصی دارد.

کواترا و همکارانش با استفاده از الگوریتم‌هایی روی پانل گسترده‌ای از آزمایش خون بیماران، توانستند الگوهای مختلف سیتوکین‌ها را مشخص کنند – پروتئین‌های کوچکی در خون که التهاب را در بدن تنظیم می‌کنند و به کنترل سیستم ایمنی کمک می‌کنند.

آنها دو خوشه مجزا پیدا کردند: پروفایل های پلاسمایی غیرالتهابی، که در آن بیماران احتمال بیشتری برای بیماری ستون فقرات داشتند (خوشه 1)، و پروفایل های پلاسمایی التهابی (خوشه 2). خوشه 1 شامل بیماران اقلیتی کمتری بود که میزان بیشتری از میلوپاتی (آسیب نخاعی به دلیل فشرده سازی شدید) داشتند. خوشه 2 شامل تعداد بیشتری از بیماران سیاه پوستی بود که شدت خارش بیشتری داشتند.

با شناسایی این خوشه‌ها، پزشکان بینش بهتری در انتخاب درمان‌های مناسب برای بیماران PN با داروهایی که عمدتاً التهاب را درمان می‌کنند در مقابل داروهایی که بیماران مبتلا به میلوپاتی را درمان می‌کنند، به دست می‌آورند.

کواترا می‌گوید: «ما می‌دانیم که درمان نمی‌تواند یک رویکرد یک‌اندازه برای همه باشد. “هدف این است که بفهمیم چه چیزی برای هر بیمار منحصر به فرد است تا بتوانیم از پزشکی دقیق برای مناسب سازی درمان استفاده کنیم، و این داده ها دلیل اهمیت این موضوع را تقویت می کند.”

کواترا امیدوار است که در آینده روی گروه بزرگتری از بیماران مطالعه کند تا اطلاعات بیشتری را جمع‌آوری کند و بر اساس این تحقیق توسعه دهد.