مطالعه نشان می‌دهد که پیش‌بینی تشنج با وسایل مچ‌بند برای افراد مبتلا به صرع امکان‌پذیر است

با وجود داروها، جراحی و دستگاه‌های تحریک عصبی، بسیاری از افراد مبتلا به صرع همچنان دچار تشنج می‌شوند. ماهیت غیرقابل پیش بینی تشنج به شدت محدود کننده است. اگر بتوان تشنج ها را به طور قابل اعتمادی پیش بینی کرد، افراد مبتلا به صرع می توانند فعالیت های خود را تغییر دهند، داروهای سریع الاثر مصرف کنند یا محرک عصبی خود را برای جلوگیری از تشنج یا به حداقل رساندن اثرات آن فعال کنند.

یک مطالعه جدید در گزارش های علمی محققان کلینیک مایو و همکاران بین المللی دریافتند که الگوها را می توان در بیمارانی که از یک دستگاه نظارت بر ساعت مچی مخصوص به مدت 6 تا 12 ماه استفاده می کنند، شناسایی کرد که اجازه می دهد حدود 30 دقیقه قبل از وقوع تشنج هشدار داده شود. این در اکثر مواقع برای پنج بیمار از شش بیمار مورد مطالعه به خوبی جواب داد.

بنجامین برینکمن، دکترای تخصصی صرع، می‌گوید: «همانطور که پیش‌بینی آب و هوای قابل اعتماد به افراد کمک می‌کند تا فعالیت‌های خود را برنامه‌ریزی کنند، پیش‌بینی تشنج نیز می‌تواند به بیماران مبتلا به صرع کمک کند تا برنامه‌های خود را تنظیم کنند، اگر بدانند تشنج قریب‌الوقوع است.» کلینیک مایو و نویسنده ارشد. این مطالعه با استفاده از یک دستگاه مچ دست نشان می دهد که ارائه پیش بینی های قابل اعتماد تشنج برای افراد مبتلا به صرع بدون اندازه گیری مستقیم فعالیت مغز امکان پذیر است.

در این مطالعه، به بیماران مبتلا به صرع مقاوم به دارو و یک دستگاه تحریک عصبی کاشته شده که فعالیت الکتریکی مغز را نظارت می کند، دو دستگاه ضبط مچ بسته و یک رایانه لوحی داده شد تا داده ها را روزانه در فضای ذخیره سازی ابری آپلود کنند. به بیماران دستور داده شد که یک مچ بند را ببندند در حالی که مچ بند دیگر شارژ می شود. آنها هر روز در زمان معینی دستگاه ها را تعویض می کردند. آنها در حین شرکت در فعالیت های عادی خود از این دستگاه ها استفاده کردند و داده های طولانی مدت منحصر به فردی را برای مطالعه ارائه کردند.

اطلاعات جمع‌آوری‌شده از دستگاه پوشیدنی شامل مشخصات الکتریکی پوست، دمای بدن، جریان خون، ضربان قلب و داده‌های شتاب‌سنجی است که حرکت را ردیابی می‌کند. داده ها با رویکرد شبکه عصبی یادگیری عمیق به هوش مصنوعی، با استفاده از یک الگوریتم برای تجزیه و تحلیل سری های زمانی و فرکانس تجزیه و تحلیل شدند. از آنجایی که شرکت‌کنندگان در تحقیق قبلاً یک دستگاه تحریک عمقی مغزی کاشته‌شده برای درمان صرع خود داشتند، از این دستگاه‌های تحریک عصبی برای تأیید تشنج استفاده شد و به تیم اجازه داد تا دقت پیش‌بینی دستگاه‌های مچ‌بند را اندازه‌گیری کند.

دکتر برینکمن خاطرنشان می کند در حالی که قبلاً توانایی پیش بینی تشنج با استفاده از دستگاه های کاشته شده مغز نشان داده شده بود، بسیاری از بیماران به ایمپلنت تهاجمی نمی خواهند.

دکتر برینکمن با اشاره به اینکه این یک مطالعه اولیه بود و بیماران بیشتری در حال ثبت داده‌ها برای گسترش این آزمایش هستند، می‌گوید: «امیدواریم این تحقیق با دستگاه‌های پوشیدنی راه را برای ادغام پیش‌بینی تشنج در عمل بالینی در آینده هموار کند.

نویسندگان دیگر مونا ناصری، دکترا، کلینیک مایو و دانشگاه فلوریدا شمالی هستند. تال پال آتیا، کلینیک مایو؛ Boney Joseph، MBBS، Mayo Clinic; نیکلاس گرگ، MD، کلینیک مایو؛ Ewan Nurse, Ph.D., Seer Medical; پدرو ویانا، کالج کینگ لندن؛ گرگوری وورل، دکترای دکتری، کلینیک مایو. ماتیاس دامپلمن، دکترای دانشگاه فرایبرگ. مارک ریچاردسون، دکترای کینگز کالج. و دین فریستون، دکترا، سیر پزشکی.