کارگران ضروری در طول قرنطینه همه گیر با خطر بالاتر عفونت و بستری شدن در بیمارستان مواجه بودند

طبق مطالعه جدید محققان سیاست عمومی در دانشگاه تگزاس، کارگران ضروری، افراد کم درآمد و افرادی که در محیط‌های متراکم زندگی می‌کنند، حتی با وجود سیاست‌های سرپناه در محل COVID-19 با خطر بیشتری برای ابتلا به کووید-19 و بستری شدن در بیمارستان مواجه هستند. در آستین مطالعه، ظاهر شدن در PLOS ONE، نشان داد که این افراد برای پیروی از قرنطینه های همه گیر با چالش های بیشتری روبرو هستند.

محققان دانشکده روابط عمومی LBJ UT Austin همچنین چارچوبی برای مدل‌سازی خط‌مشی ایجاد کردند تا به کشف مبادلات مهم بین اثربخشی و برابری کمک کند، با این امید که سیاست‌گذاران بتوانند با در نظر گرفتن آسیب‌پذیرترین افراد جامعه، سیاست‌ها را بهتر طراحی کنند.

Vivek Shastry، دستیار پژوهشی فارغ التحصیل در مدرسه LBJ و نویسنده اصلی این مطالعه گفت: «ما توانایی محدودی برای درک و پیش‌بینی تأثیرات بالقوه سیاست‌ها بر جوامع محلی و در سراسر جمعیت‌شناسی اجتماعی داریم. اگرچه پیش‌بینی دقیق مسیر رویدادهای پیچیده غیرممکن است، استفاده از ابزارهایی مانند این می‌تواند به تصمیم‌گیرندگان کمک کند تا اقدامات رفاهی بیشتری را برای محافظت از آسیب‌پذیرترین جمعیت‌ها انجام دهند.»

هنگامی که یک بحران به وجود می آید، فرصتی برای پاسخ به موقع سیاست ها فراهم می کند. اما وقتی همه چیز به سرعت پیش می‌رود، چیزهای زیادی می‌تواند مانع شود، از جمله عدم توجه به گزینه‌های جایگزین و عدم تحقیق. با استفاده از یک چارچوب مدل‌سازی، محققان می‌توانند چندین مورد از این چالش‌ها را برای مدل‌سازی پاسخ‌های دنیای واقعی به سیاست‌ها ترکیب کنند. در این مورد، محققان پاسخ‌های دنیای واقعی به سیاست‌های سرپناه در محل را طی یک دوره یک ماهه در آستین، تگزاس مدل‌سازی کردند.

سناریوهای سیاست شبیه‌سازی‌شده، مبادله‌ای بین اثربخشی و برابری را در تأثیر توزیعی زمان‌بندی سرپناه در محل در بین گروه‌های درآمدی مختلف نشان می‌دهند. به عنوان مثال، در سناریوی زمان‌بندی اولیه، بستری شدن در بیمارستان در میان افرادی که در گروه کم درآمد قرار داشتند در اوج دوم به طور نامتناسبی بالا بود – نزدیک به 45٪ از کسانی که در بیمارستان بستری شدند به پایین‌ترین گروه متعلق بودند که تنها 22٪ از جمعیت را تشکیل می‌دادند.

وارون رای، استاد دانشکده روابط عمومی LBJ که یکی از نویسندگان این مقاله است، می گوید: «این نشان می دهد که علیرغم شیوع کمتر بستری شدن در بیمارستان در سیستم، بار بستری شدن در بیمارستان به طور نامتناسبی بر دوش افرادی بود که در پایین ترین گروه قرار داشتند. مطالعه. برای گروه‌های با درآمد پایین‌تر و سایر گروه‌های آسیب‌پذیر که نسبت بیشتری از نیروی کار ضروری را تشکیل می‌دهند، زمینه اجتماعی کارشان در محیط‌های کاری با تعامل با فرکانس بالا مانند رستوران‌ها یا خواربارفروشی‌ها و ناتوانی در رعایت دستورالعمل‌های فاصله‌گذاری اجتماعی باعث می‌شود. در خطر بالاتر عفونت و بستری شدن در بیمارستان.”

محققان گفتند که اگرچه پیش‌بینی دقیق مسیر رویدادهای پیچیده به سرعت در حال آشکار شدن غیرممکن است، استفاده از ابزارهایی مانند این می‌تواند بینشی در مورد روندهای سطح بالاتر ارائه دهد که می‌تواند به تصمیم‌گیرندگان کمک کند تا اقدامات رفاهی اضافی را برای محافظت از آسیب‌پذیرترین جمعیت‌ها انجام دهند. .

این مدل همچنین بینش‌هایی در مورد اینکه زمان‌بندی بر سیاست‌گذاری تأثیر می‌گذارد نیز ارائه می‌کند. محققان از این مدل استفاده می‌کنند تا نشان دهند که حتی در سناریویی که سیاست سرپناه در محل چند هفته زودتر از قبل اجرا شده بود، اگرچه در کاهش کلی بستری شدن در بیمارستان موفق بود، افرادی که در گروه کم درآمد قرار داشتند به طور نامتناسبی سهم بیشتری از بار بستری شدن در بیمارستان داشت.