تعاملات اجتماعی چگونه باعث ایجاد خاطرات و پاسخ های عاطفی در مغز می شود؟

آیا تا به حال آهنگی شما را به یاد گذشته انداخته است و به طور غیرمنتظره ای احساسات مرتبط با آن تجربه یا شخص خاص را از حافظه شما بیرون آورده است؟ آیا قدم زدن در استیپلز شما را به یاد خریدهای بازگشت به مدرسه می اندازد، حتی سال ها پس از فارغ التحصیلی؟ یا، آیا تا به حال به یک کارمند جدید معرفی شده اید، و با رد و بدل شدن نام و دست دادن، نمی توانید به اولین روز کاری خود فکر نکنید؟

تجربیات می توانند قفل خاطرات زنده را باز کنند – ما را به گذشته منتقل کنند و واکنش های احساسی را تحریک کنند. دکتر استیو رامیرز، استادیار علوم روانشناسی و مغز در دانشگاه بوستون، محقق اصلی گروه رامیرز است که در آنجا تحقیقاتی را در مورد نحوه عملکرد حافظه و نحوه ربودن آن برای درمان اختلالات مغزی انجام می دهد.

آخرین تحقیق او که در PNAS، نشان می دهد که چگونه خاطرات و پاسخ های ترس را می توان از طریق تعاملات اجتماعی منتقل کرد. تیم او دقیقاً چگونه این کشف را انجام داد و پیامدهای آینده آن چیست؟ در زیر برای پرسش و پاسخ با رامیرز و نویسنده اصلی ابی فینکلشتاین بخوانید تا در مورد انگیزه پشت این کار، یافته‌ها و آنچه که تیم امیدوار است در آینده مطالعه کند، بدانید.

با تحقیقات خود چه هدفی را مطالعه کردید؟ چه شد که خواستید این موضوع را بررسی کنید؟

تحقیقات ما به بررسی ظاهر حافظه در مغز (یعنی مبنای فیزیکی آن) و همچنین نحوه دستکاری مصنوعی خاطرات برای بازیابی مغز می پردازد. حافظه یکی از اساسی ترین فرآیندهای مغز است و ما حتی می توانیم به طور مصنوعی مغز را برای بازیابی خاطرات، تقویت خاطرات مثبت یا سرکوب خاطرات منفی به هم بزنیم. کار ما روزی می‌تواند برای تکنیک‌های درمانی آینده برای درمان شرایط مختلف از جمله افسردگی، اضطراب، و اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) مورد استفاده قرار گیرد.

در این مطالعه، ما به طور خاص می‌خواستیم بررسی کنیم که چگونه خاطرات به دست آمده قبلی هنگام اجتماعی شدن حیوانات تعدیل می‌شوند. به طور خاص، ما می خواستیم مطالعه کنیم که چگونه تعاملات اجتماعی می تواند خاطرات گذشته را تداعی کند. ما به عنوان انسان، همیشه این کار را انجام می‌دهیم—داستان می‌گوییم (یعنی «به یاد بیاور که…»)، از برخی از ارزشمندترین لحظات گذشته خود بازدید می‌کنیم، و از برخی از سخت‌ترین تجربیات از طریق این فرآیند یادآوری درس می‌گیریم. جوندگان همچنین از نظر اجتماعی با یکدیگر تعامل دارند – و ما می‌خواستیم مطالعه کنیم که چگونه اجتماعی شدن به حافظه‌های اکتسابی قبلی در مغز آنها نفوذ کرده و آنها را تحریک می‌کند.

ما را در آزمایش های خود راهنمایی کنید. یافته ها چه چیزی را نشان داد؟

آزمایش‌های ما تأثیر تجارب مختلف اجتماعی و غیراجتماعی را بر حافظه فرد از یک رویداد منفی گذشته بررسی کردند. این تجارب اجتماعی می تواند شامل داشتن یک حیوان، که ما آن را “مشاهده” یا “فرد آشنای استرس دار” می نامیم، با جفت های قفس خود مستقیماً، پشت یک دیوار مات یا پشت یک آینه یک طرفه در تعامل باشد. تجارب غیراجتماعی می‌تواند شامل دسترسی به خود دیوار مات و بدون جفت قفس در طرف دیگر باشد. آزمایش‌های رفتاری نشان داد که دو نوع استرس‌زای منتقل‌شده از طریق اجتماعی حافظه ترس را تقویت می‌کنند، در حالی که استرس‌های غیراجتماعی و تجربیات کنترلی ما تأثیری بر قدرت حافظه ترس نداشتند.

ما فرض می‌کنیم که این افزایش به دلیل نورون‌های فعال‌کننده استرس اجتماعی است که حافظه ترس را رمزگذاری می‌کنند، و نشان داد که چنین مجموعه‌های عصبی در واقع تنها توسط عوامل استرس‌زای اجتماعی در ناحیه‌ای از مغز به نام هیپوکامپ دوباره فعال می‌شوند.

در مرحله بعد، ما فرض کردیم که اگر نورون‌های حافظه ترس در طول تجربه اجتماعی دوباره فعال شوند، برچسب زدن این نورون‌ها به عنوان فعال در طول تجربه اجتماعی و سپس روشن کردن مصنوعی آنها در یک زمینه خنثی، رفتارهای ترسناک را فقط در موش‌هایی ایجاد می‌کند که حافظه ترس ناشی از آن را نیز دارند. تجربه ای که به طور مستقل آموخته شده است. به عبارت دیگر، حیوانی که قبلاً حافظه ترس را به دست آورده بود، ممکن است به طور ناخواسته تحت شرایط خاصی در هنگام حضور جفت قفس استرس، این حافظه فعال شود. اگر چنین است، فعال سازی مجدد این سلول ها به صورت مصنوعی نیز باید پاسخ های ترس را ایجاد کند. این دقیقاً همان چیزی است که آزمایش اپتوژنتیک ما نشان داد، و پیشنهاد ما را تقویت می کند که استرس اجتماعی رگه های هیپوکامپ خاطرات ترس را دوباره فعال می کند و بنابراین یادآوری ترس را تقویت می کند.

شگفت‌انگیزترین یافته چه بود؟

ما از یافته‌های غیر شهودی متعجب شدیم که تعامل فیزیکی مستقیم با یک فرد آشنای استرس‌زا تأثیری بر یادآوری ترس بر روی موش‌ها نداشت – در حالی که علائم استرس محیطی را به‌طور غیرمستقیم (مثلاً از طریق صداها و رایحه‌های آن‌ها) از یک فرد آشنا تحت استرس تجربه می‌کردند. چنین اثر تقویت کننده قوی بر حافظه ترس در موش. این تیم توضیح‌های احتمالی را مورد بررسی قرار دادند و این فرضیه را آزمایش کردند که این پدیده ممکن است به دلیل تعامل فیزیکی باشد که نه تنها بر هم قفس‌ها تأثیر می‌گذارد، بلکه در واقع سیگنال‌های پریشانی ارسال شده توسط فرد آشنا را کاهش می‌دهد. ما یک موش “بافر اجتماعی” را در همان سمت دیوار قرار دادیم که موش تحت استرس قرار داشت و توانستیم نشان دهیم که این تعامل مستقیم در واقع سیگنال‌های تقویت حافظه ترس را مسدود می‌کند – و بنابراین اثر یادآوری حافظه ترس را در کل گروه مسدود می‌کند.

اهمیت این یافته ها چیست؟

ما نشان می‌دهیم که خاطرات اکتسابی فردی را می‌توان با استرس حیوانی دیگر بیشتر از خاطرات خود او تقویت کرد و تلاقی جدیدی از تاریخ فردی و اجتماعی را آشکار کرد.

داده‌ها نشان می‌دهند که سیگنال‌های استرسی که از طریق اجتماعی منتقل می‌شوند ممکن است به‌طور قوی‌تری به خاطرات خاص دسترسی پیدا کنند، در حالی که داشتن تعامل فیزیکی کامل با یک فرد ممکن است خاطرات را دست نخورده باقی بگذارد – یا شاید حتی در برخی موارد منفی بودن آنها را حفظ کند. چیزی در مورد نشانه های استرس غیرمستقیم، ترازو را به نفع یادآوری و تقویت حافظه ترس کج می کند، اما وقتی بعد فیزیکی اجتماعی شدن را اضافه کنیم، این اثرات را نمی بینیم.

این نتایج برای ما هیجان‌انگیز است زیرا به بعد اجتماعی به عنوان مکانیزمی اشاره می‌کند که با آن می‌توان خاطرات را در میان حیوانات تقویت کرد.

آیا این درک جدید از خاطرات ترس منتقل شده از طریق اجتماعی می تواند رویکردهای درمانی افراد/گروه هایی را که دچار تروما یا اختلال استرس پس از سانحه می شوند، ارائه دهد؟

کار ما نشان می‌دهد که علاوه بر انتقال اجتماعی حافظه ترس که در سال‌های اخیر کشف شده است، قرار گرفتن در معرض افراد تحت استرس می‌تواند خاطرات ترسناک خود فرد را تقویت کند. این یافته نسبتاً شگفت‌انگیز اهمیت تمرکز بر محیط اجتماعی فردی را که از تروما یا PTSD بهبود می‌یابد برجسته می‌کند، زیرا کار ما روی موش‌ها نشان می‌دهد که حتی استرس‌های اجتماعی خفیف نیز می‌توانند حافظه ترس را دوباره فعال و تقویت کنند.

کار آینده در انسان برای تعیین قابلیت ترجمه این اثر تازه کشف شده ضروری خواهد بود. با این حال، اگر در میان گونه‌های اجتماعی وجود داشته باشد، می‌تواند نشان دهد که گذراندن وقت با دیگران نیز برای بهبودی پس از تروما یا مقابله با استرس می‌تواند گاهی اوقات اثر معکوس داشته باشد، به استثنای گروه‌های حمایتی که در آن یک متخصص سلامت روان به عنوان خاطرات و پاسخ‌های ترس حضور دارد. از نظر اجتماعی فعال می شوند.

علاوه بر این، کار ما نقش تعامل اجتماعی را در تقویت خاطرات از پیش موجود به شیوه‌هایی که لزوماً آسیب‌شناختی نیستند برجسته می‌کند – برای مثال، چرا یک محیط اجتماعی غنی ممکن است برای خاطرات انسان‌های سالخورده محافظت کند.

امیدوارید در ادامه چه مطالعه ای داشته باشید؟

ما دوست داریم بررسی کنیم که چگونه خاطرات از نظر اجتماعی در بین جوندگان منتقل می‌شوند – به‌ویژه، کدام مناظر، صداها و بوها برای تحریک و استفاده از خاطرات قبلی مهم‌ترین هستند؟ علاوه بر این، یک حافظه واحد در یک نقطه مختصات XYZ در مغز وجود ندارد. بلکه در سه بعد در سراسر مغز توزیع می شود (که هیپوکامپ تنها یک منطقه کلیدی است). با در نظر گرفتن این موضوع، ما هیجان زده هستیم که این نمودار سه بعدی از خاطرات را در مغز نیز ترسیم کنیم.

هیچ حافظه ای در خلاء وجود ندارد، بلکه در میان اقیانوسی از خاطرات وجود دارد که دائماً با یکدیگر در تعامل هستند و یکدیگر را نیز به روز می کنند و تعدیل می کنند. برای این منظور، ما مشتاق مطالعه این هستیم که چگونه خاطرات متعدد در مغز ظاهر می‌شوند و چگونه تعاملات و سیگنال‌های اجتماعی حیوانات می‌توانند از نظر فیزیکی بر خاطرات فردی تأثیر بگذارند.

احتمالات درازمدت در اینجا بی پایان است: حضور یک فرد تحت استرس چگونه بر خاطرات قبلی ما که از منفی تا مثبت متغیر است تأثیر می گذارد؟ آیا سطح آشنایی ما با فرد – به عنوان مثال، یک غریبه کاملاً در مقایسه با یک خواهر یا برادر- مقیاس این است که آیا خاطرات خاصی به خاطر می آورند، تقویت می شوند یا بافر می شوند یا خیر؟ و با افزایش سن یا زمانی که مغز شروع به زوال می کند، این موضوع چگونه تحت تأثیر قرار می گیرد؟ ما در مورد این آزمایش‌های آینده هیجان‌زده هستیم که کار ما اکنون درها را برای بررسی آنها باز می‌کند. در نهایت، ما می‌خواهیم نحوه تکامل پایه فیزیکی حافظه را در طول زمان و به انحطاط اندازه‌گیری کنیم – که امیدواریم به مکانیسم‌های کلیدی و نکاتی در مورد راه‌های بازیابی فعالیت حافظه نیز اشاره شود.