جوانترین بیماران مبتلا به تومور مغزی به طور قابل توجهی نتایج ضعیف تری نسبت به بیماران اطفال مسن دارند

یکی از محققان مرکز سرطان دانشگاه کلرادو (CU) با تجزیه و تحلیل داده‌های گسترده دریافته است که جوان‌ترین بیماران مبتلا به تومورهای مغزی – در سنین تولد تا 3 ماهگی – تقریباً نیمی از نرخ بقای 5 ساله در کودکان 1 تا 19 ساله دارند.

در یافته های تحقیقاتی که اخیراً در مجله نوروآنکولوژیآدام گرین، MD، دانشیار هماتولوژی/انکولوژی کودکان در دانشکده پزشکی CU، و همکارانش داده‌های مبتنی بر جمعیت را برای تقریباً 14500 کودک 0 تا 19 ساله که به تومور مغزی تشخیص داده شده بودند، تجزیه و تحلیل کردند. آنها نتایج قابل توجهی ضعیف تری در میان جوانترین بیماران یافتند.

گرین توضیح می دهد: «دیدن نوزادان یا نوزادان مبتلا به تومور مغزی غیرعادی است، اما ما آنها را می بینیم. ما معمولاً همان استانداردهای درمانی را که برای کودکان بزرگتر انجام می دهیم نداریم. همچنین می دانیم که نوزادان نمی توانند علائم خود را مانند بچه های بزرگتر گزارش کنند.

تجزیه و تحلیل داده های سرطان در سراسر کشور

گرین و همکارانش از داده های برنامه نظارت، اپیدمیولوژی و نتایج نهایی مؤسسه ملی سرطان (SEER) استفاده کردند، یک ثبت ملی سرطان که بیش از یک چهارم جمعیت ایالات متحده را پوشش می دهد و نشان دهنده تنوع گسترده این کشور است.

محققان داده‌های SEER مربوط به تومورهای مغزی دوران کودکی را استخراج کردند و آن‌ها را به سه گروه سنی 0 تا 3 ماه، 3 تا 6 ماه و 6 تا 12 ماه تقسیم کردند. آنها داده های این سه گروه را با داده های تومور مغزی در افراد 1 تا 19 ساله مقایسه کردند.

گرین می‌گوید آنچه آنها کشف کردند این بود که “انواع تومورهای مغزی که نوزادان به آن مبتلا می‌شوند با بیماران مسن‌تر متفاوت است و این به خودی خود یک یافته مهم است. مهمترین یافته‌هایی که ما داشتیم این بود که بقای نوزادان از مغز است. تومورها برای تقریباً همه انواع تومورهای مغزی که ما مطالعه می کنیم، بدتر از بچه های بزرگتر است.”

تجزیه و تحلیل بیشتر داده ها نشان داد که بقای پنج ساله در گروه سنی 0 تا 3 ماهه بین 30 تا 35 درصد است در حالی که بقای پنج ساله در گروه سنی 1 تا 19 سال حدود 70 درصد است. بقای پنج ساله در گروه های سنی 3 تا 6 ماهه و 6 تا 12 ماهگی نیز به طور قابل توجهی کمتر از کودکان بزرگتر بود.

کاهش نرخ بقا برای جوانترین بیماران تومور مغزی

گرین می‌گوید، این تضاد فاحش در میزان بقای پنج ساله “نشان می‌دهد که ممکن است سردرگمی، نگرانی و بی‌میلی در جامعه عصبی-آنکولوژی کودکان برای درمان یا انجام عمل جراحی وجود داشته باشد.” این ممکن است دلیل اصلی این باشد که چرا این کودکان به خوبی این کار را نمی کنند. همچنین، زمانی که سرطان را نشان می دهند، احتمال بیشتری برای ابتلا به بیماری متاستاتیک دارند، تا حدی به این دلیل که نمی توانند علائم خود را گزارش کنند تا تشخیص داده شود. ممکن است به تعویق بیفتد.”

تومورهای کوچکترین بیماران بیولوژیکی متفاوت از تومورهای کودکان بزرگتر نشان می دهند و اغلب در سونوگرافی های قبل از تولد تشخیص داده می شوند. علائم در گروه های سنی نیز متفاوت است. گرین می‌گوید: «کودکان بزرگ‌تر ممکن است با سردرد یا استفراغ ظاهر شوند، در حالی که «کودکان بدیهی است که سردرد را گزارش نمی‌کنند، اما ممکن است در دوره‌های زمانی طولانی به‌طور بی‌حرمتی داشته باشند یا دور سرشان به سرعت در حال افزایش باشد که از نمودار رشد خارج است». “آنها ممکن است نقاط عطف رشد را برآورده نکنند یا ممکن است ناهنجاری هایی در حرکت چشمان خود داشته باشند. علائم ممکن است ظریف تر باشد و از علائم معمول تومور مغزی در کودکان بزرگتر معمولی نباشد.”

یک چالش خاص در درمان جوانترین بیماران مبتلا به تومورهای مغزی این است که اگرچه استانداردهای ثابت مراقبت و درمان برای تومورهای مغزی کودکان وجود دارد، ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی ممکن است تمایلی به استفاده از آنها در نوزادان بسیار جوان نداشته باشند.

ما رژیم‌های پرتودرمانی داریم که برای کودکان زیر 5 سال استفاده می‌کنیم، و می‌دانیم که این رژیم‌ها به خوبی کار می‌کنند، اما وقتی به بیمارانی با این سن کم می‌رسد، ممکن است از طرف والدین یا والدین و تیم‌های پزشکی باشد که فکر می‌کنند این کار را می‌کند. خیلی سمی باشد،” گرین توضیح می دهد. “ممکن است این نگرانی وجود داشته باشد که بیمارانی به این جوانی جراحی را تحمل نکنند.”

هدف افزایش آگاهی

گرین می‌گوید امیدوار است که تأثیر فوری این مطالعه، اطلاع‌رسانی به جامعه مراقبت‌های بهداشتی از کاهش نرخ بقای پنج ساله برای کودکان زیر 1 سال که به تومورهای مغزی مبتلا می‌شوند، باشد. به نوبه خود، او امیدوار است که این آگاهی منجر به افزایش تمایل به اعمال درمان های استاندارد مراقبت برای جوان ترین بیماران مبتلا به تومورهای مغزی شود.

گرین می‌گوید: «با نگاهی طولانی‌تر، ما هنوز باید زیست‌شناسی این تومورها را بهتر درک کنیم.» ما در حال حاضر درک درستی از نحوه متفاوت بودن نوع خاصی از تومور مغزی در یک نوزاد با همان نوع تومور مغزی در یک کودک بزرگتر داریم و ممکن است به پروتکل‌های درمانی اختصاصی و تخصصی برای این کوچک‌ترین کودکان نیاز داشته باشیم.

گرین می‌گوید همچنین، از آنجایی که بسیاری از تومورهای مغزی در جوان‌ترین بیماران در حال حاضر در هنگام تشخیص متاستاتیک هستند، “امیدواریم که این پیام را در جامعه عمومی اطفال نشان دهد که باید برای این احتمال هوشیاری وجود داشته باشد.” “این تومورها نادر هستند، اما پزشکان مراقبت های اولیه اطفال و سایر افراد در مراقبت های اولیه باید بدانند که این تومورها می توانند در نوزادان ایجاد شوند. بزرگترین راه حل این است که این بیماران درمان استانداردی را دریافت نمی کنند. بچه های بزرگتر.”