دانشمندان آنچه را که شرکت کنندگان در تحقیق در چشمان خود تصویر می کنند، می بینند

آنها می گویند که یک عکس ارزش هزار واژه را دارد. اکنون، محققان ژاپنی دریافته‌اند که حتی یک تصویر ذهنی می‌تواند حجم‌ها را با هم ارتباط برقرار کند.

در مطالعه ای که در این ماه در زیست شناسی ارتباطاتمحققان دانشگاه اوزاکا نشان داده‌اند که می‌توان معنای آنچه را که یک فرد تصور می‌کند از روی الگوی امواج مغزی آن‌ها مشخص کرد، حتی اگر تصویر با چیزی که فرد به آن نگاه می‌کند متفاوت باشد.

هنگامی که ما تصاویری را در زندگی واقعی می بینیم، چه در حال صحبت با یک دوست، چه در حال تماشای فیلم یا تماشای یک غروب زیبا هستیم، مغز ما این اطلاعات بصری را به روشی دریافت می کند که با تکنیکی به نام الکتروکورتیکوگرام قابل تشخیص است که الگوهای آن را تشخیص می دهد. فعالیت الکتریکی در مغز با این حال، این الگوها در سنگ تنظیم نشده اند. آنها را می توان با آنچه در آن زمان به آن توجه می کنیم یا تصور می کنیم تغییر کرد.

ریوهی فوکوما، نویسنده اصلی این مطالعه، می‌گوید: «توجه برای تعدیل بازنمایی‌های عصبی تصاویر درک‌شده شناخته شده است. با این حال، نمی‌دانستیم که تصور یک تصویر متفاوت می‌تواند این بازنمایی‌ها را نیز تغییر دهد یا خیر.

برای آزمایش این موضوع، محققان با کار با بیماران مبتلا به صرع که قبلاً الکترودهایی در مغزشان کاشته شده بود، فناوری جدیدی برای ضبط و نمایش بازخوانی‌های الکتروکورتیکوگرام از تصاویری که تصور می‌کردند، توسعه دادند. به بیماران تصویری از بازخوانی در زمان واقعی نشان داده شد و به آنها آموزش داده شد که تصویری متفاوت را به صورت ذهنی به تصویر بکشند که نمایانگر یک “منظره”، “چهره انسانی” یا “کلمه” است (مثلاً در حال فکر کردن به چهره انسان در حین مشاهده انواع مختلف تصاویر) برای کنترل بازخوانی.

تاکوفومی یاناگیساوا، نویسنده ارشد توضیح می‌دهد: «نتایج رابطه بین فعالیت‌های مغز را هنگامی که افراد به تصاویر نگاه می‌کنند در مقابل زمانی که آنها را تصور می‌کنند، روشن کرد. قرائت‌های الکتروکورتیکوگرام تصاویر تصور شده از آنهایی که توسط تصاویر واقعی مشاهده شده توسط بیماران تحریک می‌شد متمایز بود. همچنین می‌توان آن‌ها را تغییر داد تا زمانی که بیماران بازخورد بلادرنگ دریافت می‌کردند، متمایزتر شوند.

زمان مورد نیاز برای ایجاد تمایز بسیار واضح بین تصویر تصور شده و تصویر مشاهده شده برای تصور یک “کلمه” و یک “منظره” متفاوت بود، که می تواند ارتباطی با بخش های مختلف مغز درگیر در تصور این دو مفهوم داشته باشد. .

فوکوما می‌گوید: «یافته‌های ما نشان می‌دهد که یک تصویر بازخوانی که توسط تصاویر سوژه کنترل می‌شود، می‌تواند توسط ناظری با استفاده از این فناوری استنباط شود.

با توجه به دقتی که این فناوری جدید تصاویر موجود در ذهن سوژه را نمایش می دهد، می توان از روشی مشابه برای توسعه یک دستگاه ارتباطی برای بیماران فلج شدید، مانند بیماران مبتلا به اسکلروز جانبی آمیوتروفیک استفاده کرد. دستگاه‌های مشابهی که قبلاً توسط برخی از بیماران مبتلا به این بیماری استفاده می‌شد به کنترل حرکتی متکی هستند که سریع‌تر از فعالیت قشر بینایی تخریب می‌شود، بنابراین یک دستگاه مبتنی بر تصویر می‌تواند بسیار ارزشمند باشد.