رویکردی برای درمان میوپاتی شدید مادرزادی

تشخیص نادر، اما ویرانگر است – کودکان مبتلا به اختلالات ماهیچه ای مادرزادی اغلب هرگز راه رفتن را یاد نمی گیرند. تاکنون هیچ شانسی برای بهبودی وجود نداشت، اما محققان دانشگاه بازل و بیمارستان دانشگاه بازل اکنون برای اولین بار رویکرد درمانی احتمالی را ارائه می کنند.

پروفسور سوزان تروز به یاد می آورد که یک کودک را در سن شش ماهگی دید که تحت تأثیر این بیماری قرار گرفته بود. او به یاد می آورد که پسر بیشتر شبیه یک نوزاد تازه متولد شده بود. امروز پس از گذشت چندین سال و به لطف فیزیوتراپی فشرده، حداقل می تواند بنشیند. محقق می گوید: «او موفق شد. هنوز هیچ درمانی برای کودکانی مانند این وجود ندارد. اولویت اول آنها بقا است. کودک دیگری که دارای جهش در همان ژن پسر ذکر شده در بالا بود، زنده نماند. با این حال، تغییرات ژنتیکی او اکنون مبنای یک رویکرد درمانی است که توسط گروه تحقیقاتی به رهبری سوزان تروز و پروفسور فرانچسکو زورزاتو در مجله علمی ارائه شده است. eLife.

ژن آسیب‌دیده حاوی طرح اولیه یک کانال کلسیمی به نام RYR1 در ماهیچه‌های اسکلتی است. جهش ها ژن را بی فایده می کند و این عواقب شدیدی برای عملکرد عضلات دارد. محققان از تغییرات ژنی یافت شده در یک بیمار به عنوان الگویی برای ایجاد مدل موشی برای این نوع میوپاتی مادرزادی استفاده کردند. تروز می گوید: “موش ها نمی میرند، اما سیستم عضلانی آنها به شدت آسیب دیده است.” آنها کوچکتر هستند و خیلی کمتر حرکت می کنند. با این حال، تیم تحقیقاتی با ترکیبی از دو دارو توانست به طور قابل توجهی عملکرد ماهیچه ها و حرکت موش ها را بهبود بخشد.

اضافه بار مواد ژنتیکی

این درمان مبتنی بر مشاهده است که آنزیم‌های خاصی در مقادیر بیش از حد در عضلات اسکلتی بیماران مبتلا تولید می‌شوند. این آنزیم ها – هیستون داستیلازها و DNA متیل ترانسفرازها، به طور خاص – بر تراکم بسته بندی مواد ژنتیکی تأثیر می گذارند. این باعث می‌شود که ژن‌ها برای دستگاه سلولی که آنها را می‌خواند و به دستورالعمل‌هایی برای تولید پروتئین ترجمه می‌کند، کمتر در دسترس باشد.

تروز و تیمش از مهارکننده‌هایی علیه این آنزیم‌ها استفاده کردند که قبلاً به عنوان داروهای سرطان تأیید شده‌اند یا در آزمایش‌های بالینی در حال آزمایش هستند. این درمان باعث بهبود قابل توجهی در توانایی حرکت موش ها شد، اگرچه آنها کوچکتر از حیوانات سالم از همان بستر باقی ماندند. نکته مهم این است که محققان هیچ عارضه جانبی نامطلوبی را در طول دوره مطالعه مشاهده نکردند.

از ژن تا درمان

تروز می‌گوید این رویکرد هنوز تا یک درمان بالینی قابل اجرا فاصله دارد. اما این اولین قدم در مسیر درست است.» در گام بعدی، محققان قصد دارند درمان و ترکیبات آزمایشی داروهای جدید توسعه‌یافته را که همان آنزیم‌ها را هدف قرار می‌دهند، بیشتر بهینه کنند تا به اثرات بهتری دست یابند. او می‌گوید: «پیش‌بینی می‌کنیم حدود دو سال دیگر بهینه‌سازی و آزمایش انجام شود تا بتوانیم مرحله اول کارآزمایی بالینی را آغاز کنیم».

برای سوزان تروز و فرانچسکو زورزاتو، این اولین نتایج امیدوارکننده نشان دهنده یک پیروزی عطف پس از بیش از 10 سال تحقیق است – به خصوص که زورزاتو اولین کسی بود که سال ها پیش ژن تحت تأثیر این اختلالات عضلانی را جدا کرد. تروز می‌گوید: «ما اکنون موفق شده‌ایم شکاف را از جداسازی ژن آسیب‌دیده به یک رویکرد درمانی پر کنیم.