دسته‌های متمایز فیبروبلاست‌ها در تومورها نقش‌های متضادی را ایفا می‌کنند و رشد سرطان پانکراس را تقویت یا مهار می‌کنند.

محققان مرکز سرطان اندرسون MD دانشگاه تگزاس کشف کرده‌اند که دو دسته مجزا از فیبروبلاست‌های مرتبط با سرطان (CAFs) در ریزمحیط تومور پانکراس تجمع می‌کنند و نقش‌های متضادی برای ترویج و مهار توسعه سرطان پانکراس دارند.

یافته های پیش بالینی نشان می دهد که هدف قرار دادن مناسب این جمعیت های منحصر به فرد CAF ممکن است راهبردهایی را برای بهبود استفاده از سایر درمان ها مانند شیمی درمانی و ایمونوتراپی ارائه دهد. نتایج امروز در منتشر شد کشف سرطان، مجله انجمن آمریکایی تحقیقات سرطان.

کاتلین مک اندروز، سرپرست تیم تحقیق و پژوهشگر فوق دکتری، می گوید: فیبروبلاست های مرتبط با سرطان به عنوان تنظیم کننده پیشرفت سرطان شناخته شده اند، اما هدف قرار دادن این سلول ها در سرطان لوزالمعده تا حد زیادی در بهبود نتایج بیمار ناکام بوده و در برخی موارد، پاسخ بدتر شده است. در زیست شناسی سرطان یافته‌های ما اولین شواهدی را از ناهمگونی عملکردی CAFs در سرطان پانکراس ارائه می‌کند که ممکن است تغییرات در نتایج بیماران را توضیح دهد.

فیبروبلاست ها، نوعی سلول موجود در بافت همبند، در فرآیندهای بیولوژیکی مهمی مانند ترمیم زخم نقش دارند. فیبروبلاست های مرتبط با سرطان آنهایی هستند که در تومورها تجمع می یابند. این سلول ها را می توان در تعداد زیادی در سرطان های لوزالمعده یافت، اما نقش دقیق آنها در ایجاد سرطان نامشخص باقی مانده بود.

محققان توالی RNA تک سلولی را برای تجزیه و تحلیل بیان ژن و روشن کردن انواع CAFs موجود در تومورهای پانکراس انجام دادند. آنها دو زیر مجموعه مجزا از CAF را شناسایی کردند که با بیان پروتئین فعال کننده فیبروبلاست (FAP) و اکتین عضلات صاف آلفا (αSMA) مشخص شده بودند.

جالب توجه است، محققان دریافتند که بیان این پروتئین ها در نمونه های تومور انسانی ساده با نتایج نهایی مرتبط است. افزایش بیان αSMA با بهبود قابل توجه بقای کلی (OS) همراه بود، در حالی که سطوح بالا FAP با کاهش قابل توجهی سیستم عامل همراه بود.

با استفاده از مدل‌های جدید موش، محققان نشان دادند که FAP+ و αSMA+ CAF نقش‌های متمایز و متضادی را در ریزمحیط تومور ایفا می‌کنند. از دست دادن سلول های FAP+ پیشرفت تومور را سرکوب کرد و سیستم عامل را بهبود بخشید، که نشان می دهد این سلول ها برای توسعه تومور عمل می کنند.

برعکس، از دست دادن فیبروبلاست‌های αSMA+ منجر به تومورهای تهاجمی‌تر و سیستم‌عامل کوتاه‌تر می‌شود، که نشان می‌دهد این سلول‌ها برای جلوگیری از پیشرفت سرطان پانکراس کار می‌کنند.

از دست دادن سلول‌های FAP+ در مقابل αSMA+ منجر به تغییرات بیان ژن متمایز در تومور، و در نتیجه تنظیم تغییر مسیرهای مرتبط با سرطان و تجمع متفاوت سلول‌های ایمنی در ریزمحیط تومور شد.

برای روشن شدن نقش متمایز سلول‌های FAP+ و αSMA+، تیم تحقیقاتی پروتئین‌های ترشح‌شده‌ای را که ممکن است بر تومور و سلول‌های اطراف آن تأثیر بگذارد، تجزیه و تحلیل کردند. پروتئین سیگنال دهنده ایمنی اینترلوکین 6 (IL-6) توسط هر دو کلاس CAF تولید می شود. از دست دادن IL-6 در سلول‌های αSMA+، اما نه سلول‌های FAP+، پاسخ‌ها به شیمی‌درمانی و ایمونوتراپی را با بهبود قابل‌توجهی سیستم‌عامل بهبود بخشید.

Raghu Kalluri، نویسنده ارشد، MD، Ph.D.، استاد و رئیس زیست شناسی سرطان توضیح داد که این نتایج نشان دهنده نقش های پیچیده و ناهمگون این کلاس های مختلف CAF است.

کالوری گفت: «این یک کشف جدید است که با درک جدیدی از بیولوژی سرطان لوزالمعده و استراتژی‌های احتمالی برای مداخلات درمانی، به پیشبرد این زمینه کمک می‌کند.» گام‌های بعدی ما شناسایی درمان‌هایی است که می‌توانند فیبروبلاست‌های محرک تومور را هدف قرار دهند و در عین حال از مجموع پاسخ‌های مفید بدنمان در تلاش برای مبارزه با سرطان صرفه‌جویی کنند.

مک اندروز این مطالعه را به همراه یانگ چن، دکترا، و جی. کبه دارپولور، دکتری رهبری کرد.