مطالعه روش‌های درمانی روان‌شناختی برای کمردرد مزمن را روشن می‌کند

به رهبری خانم اما هو و پروفسور پائولو فریرا از دانشگاه سیدنی، استرالیا، نشان می‌دهد که ترکیبی از فیزیوتراپی در کنار مداخلات روان‌شناختی برای بهبود عملکرد فیزیکی و شدت درد مؤثرتر است – یافته‌هایی که می‌تواند به بهبود وضوح توصیه‌های راهنما کمک کند. حمایت از بیماران و پزشکان در تصمیم گیری درمانی.

بزرگسالان مبتلا به کمردرد مزمن (بیش از 12 هفته طول می کشد) نه تنها ناتوانی جسمی را تجربه می کنند، بلکه می توانند از ناراحتی روانی به شکل اضطراب، افسردگی و اجتناب از ترس (اجتناب از حرکت به دلیل ترس از درد) رنج ببرند.

بنابراین دستورالعمل های بالینی به طور مداوم ترکیبی از ورزش و درمان های روانی اجتماعی را برای مدیریت کمردرد مزمن توصیه می کنند. اما اطلاعات زیادی در مورد انواع مختلف درمان‌های روان‌شناختی موجود و اثربخشی آن‌ها در دست نیست، و پزشکان و بیماران را اغلب در مورد بهترین انتخاب درمان نامشخص می‌سازد.

برای رفع این عدم قطعیت، محققان مستقر در استرالیا و کانادا به بررسی اثربخشی و ایمنی نسبی مداخلات روان‌شناختی رایج بر عملکرد فیزیکی و شدت درد در بزرگسالان مبتلا به کمردرد مزمن پرداختند.

آنها پایگاه‌های اطلاعاتی تحقیقاتی را برای کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده که مداخلات روان‌شناختی را با هر مداخله مقایسه‌ای در بزرگسالان مبتلا به کمردرد مزمن و غیراختصاصی مقایسه می‌کردند، جستجو کردند.

مداخلات روان‌شناختی در شش گره دسته‌بندی شدند: مداخلات رفتاری، درمان‌های رفتاری شناختی (که اغلب «درمان‌های گفتاری» نامیده می‌شوند)، ذهن‌آگاهی، مشاوره، برنامه‌های آموزش درد، و دو یا چند رویکرد روان‌شناختی ترکیبی (مانند آموزش درد ارائه شده با رفتار درمانی).

مداخلات مقایسه ای به عنوان مراقبت های فیزیوتراپی، مراقبت های پزشک عمومی، مشاوره، بدون مداخله و مراقبت های معمول طبقه بندی شدند.

در مجموع 97 کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده شامل 13136 شرکت‌کننده و 17 رویکرد درمانی که بیشتر آنها بین سال‌های 2011 و 2021 منتشر شده‌اند و در اروپا انجام شده‌اند، وارد شدند.

به طور کلی، محققان دریافتند که در مقایسه با مراقبت های فیزیوتراپی به تنهایی، فیزیوتراپی ارائه شده با مداخلات روانشناختی برای بهبود عملکرد فیزیکی و شدت درد موثرتر است.

در مقایسه با مراقبت های فیزیوتراپی به تنهایی، نتایج نشان می دهد که هم درمان شناختی رفتاری و هم آموزش درد ارائه شده با مراقبت فیزیوتراپی منجر به بهبودهای بالینی مهمی در عملکرد فیزیکی تا 2 ماه پس از درمان شد.

با این حال، مزایای بالینی آموزش درد بر عملکرد فیزیکی پایدارتر بود و تا 6 ماه پس از درمان ادامه داشت.

برای شدت درد، رفتار درمانی، درمان شناختی رفتاری، و آموزش درد ارائه شده با مراقبت های فیزیوتراپی منجر به اثرات مهم بالینی تا 2 ماه پس از درمان شد.

با این حال، تنها درمان رفتاری ارائه شده با مراقبت های فیزیوتراپی این اثرات مهم بالینی را بر شدت درد تا 12 ماه پس از درمان حفظ کرد.

و در حالی که درمان شناختی رفتاری ارائه شده با فیزیوتراپی مؤثرترین مداخله برای کاهش اجتناب از ترس تا 2 ماه پس از درمان بود، پایدارترین اثرات برای اجتناب از ترس با برنامه‌های آموزش درد ارائه شده با مراقبت فیزیوتراپی به دست آمد.

در نهایت، از 20 مطالعه ای که اطلاعات کافی در مورد عوارض جانبی ارائه کردند، 12 مورد (60%) به وضوح گزارش کردند که هیچ عارضه جانبی در هیچ گروه مداخله ای رخ نداده است. با این حال، محققان نگرانی هایی را در مورد کیفیت پایین گزارش داده های ایمنی مطرح می کنند.

این یک مرور خوب طراحی شده بود که طیف وسیعی از مداخلات روانشناختی رایج را به تصویر کشید و نتایجی را بررسی کرد که برای بیماران و پزشکان معنی‌دار است. اما محققان برخی محدودیت‌ها، از جمله تفاوت‌ها در طراحی آزمایشی و کیفیت را که ممکن است بر نتایج آن‌ها تأثیر گذاشته باشد، تصدیق می‌کنند.

با این وجود، آنها می نویسند: “برای افراد مبتلا به کمردرد مزمن و غیراختصاصی، مداخلات روانشناختی زمانی موثرتر است که همراه با مراقبت های فیزیوتراپی (عمدتاً ورزش ساختاری) انجام شود. برنامه های آموزش درد و رفتار درمانی منجر به پایدارترین اثرات درمان می شود. با این حال، عدم قطعیت در مورد اثربخشی بلندمدت آنها همچنان وجود دارد.”

آنها نتیجه می‌گیرند: «یافته‌های مطالعه ما می‌تواند برای اطلاع‌رسانی توصیه‌های راهنمای واضح‌تر در مورد استفاده از مداخلات روان‌شناختی خاص برای مدیریت کمردرد مزمن، غیر اختصاصی و حمایت از تصمیم‌گیری برای بیماران و پزشکان استفاده شود.»