ورزش ممکن است علائم افسردگی را کاهش دهد و اثرات درمان را تقویت کند

بر اساس دو مطالعه جدید که توسط محققان دانشگاه ایالتی آیووا انجام شده است، ورزش به مدت نیم ساعت ممکن است علائم افسردگی را حداقل به مدت 75 دقیقه پس از تمرین کاهش دهد و مزایای درمان را تقویت کند.

بسیاری از تحقیقات قبلی در مورد اثرات ورزش بر سلامت روان، به طور کلی، از معیارهای بسیار گسترده ای برای بهزیستی استفاده کرده اند. آنچه که ما به آن علاقه مند بودیم، به طور خاص، این است: چگونه ورزش حاد – یعنی یک جلسه ورزش در یک جلسه ژاکوب مایر، پروفسور حرکت شناسی در ISU و نویسنده اصلی هر دو نشریه، گفت: روز – بر علائم اولیه افسردگی تأثیر می گذارد.

برای اولین مطالعه، محققان 30 بزرگسال را که دوره های افسردگی اساسی را تجربه می کردند، انتخاب کردند. شرکت کنندگان نظرسنجی های الکترونیکی را بلافاصله قبل، نیمه راه و بعد از یک جلسه 30 دقیقه ای دوچرخه سواری یا نشستن با شدت متوسط ​​و سپس 25، 50 و 75 دقیقه بعد از تمرین پر کردند. کسانی که در اولین بازدید از آزمایشگاه دوچرخه سواری کردند، یک هفته بعد برگشتند تا دوباره آزمایش را با 30 دقیقه نشستن انجام دهند و بالعکس.

هر نظرسنجی شامل پرسش‌ها و مقیاس‌های استانداردی بود که برای اندازه‌گیری علائم افسردگی و چندین کار شناختی از جمله آزمون استروپ استفاده می‌شد. شرکت کنندگان به رنگ یک فونت خاص به جای خود کلمه پاسخ دادند (مثلاً وقتی کلمه “آبی” را با جوهر قرمز دیدند قرمز را نشان دادند).

محققان سپس از داده‌های نظرسنجی برای ردیابی هرگونه تغییر در سه ویژگی اختلال افسردگی اساسی استفاده کردند: حالت خلقی افسرده (مثلاً غمگین، دلسرد، غم‌انگیز)، بی‌هذایی (یعنی مشکل در تجربه لذت از فعالیت‌هایی که قبلاً از آنها لذت می‌بردید) و کاهش عملکرد شناختی (مثلاً ، مشکل در تفکر، شعبده بازی چندین اطلاعات در یک زمان).

در طول آزمایش دوچرخه سواری، حالت خلق افسرده شرکت کنندگان طی 30 دقیقه ورزش و به طور مداوم تا 75 دقیقه پس از آن بهبود یافت. بهبود بی‌هدونی در 75 دقیقه پس از ورزش شروع به کاهش کرد، اما همچنان بهتر از سطح بی‌هدونی شرکت‌کنندگان در گروهی بود که ورزش نکردند.

در مورد عملکرد شناختی، شرکت‌کنندگانی که دوچرخه‌سواری می‌کردند در تست استروپ در اواسط تمرین سریع‌تر بودند اما 25 و 50 دقیقه بعد از ورزش نسبت به شرکت‌کنندگان در گروه استراحت نسبتاً کندتر بودند. مایر گفت که تحقیقات بیشتری برای درک این تنوع مورد نیاز است.

“نکته جالب این است که این فواید برای حالت افسرده و بی لذتی می تواند بیش از 75 دقیقه طول بکشد. ما باید مطالعه طولانی تری انجام دهیم تا مشخص کنیم چه زمانی شروع به کاهش می کنند، اما نتایج نشان می دهد که یک بازه زمانی بعد از تمرین وجود دارد که ممکن است این اتفاق بیفتد. مایر گفت: برای فردی که افسردگی دارد، انجام کاری که از نظر روانی یا شناختی نیاز دارد، آسان تر یا مؤثرتر است.

او گفت که این می تواند شامل ارائه یک سخنرانی، انجام آزمایش یا رفتن به درمان باشد.

آیا می‌توانیم فواید کوتاه‌مدتی را که می‌دانیم با ورزش اتفاق می‌افتد و فواید بلندمدت واضح با درمان را برای ارائه مؤثرترین مداخله کلی هم‌افزایی کنیم؟» میر پرسید.

به عنوان بخشی از تلاش برای پاسخ به این سوال، مایر و تیم تحقیقاتی او یک مطالعه آزمایشی جداگانه انجام دادند.

نیمی از ده شرکت کننده قبل از امضای یک ساعت درمان رفتاری شناختی مجازی و هر کدام به مدت 30 دقیقه با سرعت متوسطی که محققان آن را با داده های Fitbit تأیید کردند، به تنهایی (مانند دوچرخه سواری، دویدن، راه رفتن) به تنهایی ورزش کردند هفته سایر شرکت کنندگان به سادگی به فعالیت های روزانه خود قبل از جلسات درمانی خود ادامه دادند.

در پایان برنامه مداخله هشت هفته ای، شرکت کنندگان در هر دو گروه بهبودهایی را نشان دادند، اما کسانی که قبل از صحبت با یک درمانگر ورزش می کردند، کاهش شدیدتری در علائم افسردگی داشتند.

محققان گفتند که نتایج نشان می دهد ورزش می تواند به تقویت مزایای درمان برای بزرگسالان مبتلا به افسردگی کمک کند.

مایر گفت: «با چنین گروه کوچکی، آزمایش آماری رسمی انجام ندادیم، اما نتایج امیدوارکننده است. به طور کلی، مطالعه آزمایشی نشان داد که افراد علاقه مند هستند و به رویکرد ترکیبی پایبند هستند و به نظر می رسد که ورزش تأثیراتی بر افسردگی و چند مکانیسم درمانی دارد.

یکی از این مکانیسم ها به رابطه بین درمانگر و درمانگر مربوط می شود. مایر گفت، اگر شخصی با درمانگر خود ارتباط برقرار کند، احتمال بیشتری وجود دارد که به درمان ادامه دهد و جلسات احتمالاً تأثیر بیشتری خواهند داشت.

در مطالعه آزمایشی، شرکت‌کنندگانی که قبل از جلسه درمان شناختی رفتاری ورزش می‌کردند، ارتباط سریع‌تر و قوی‌تری با درمانگران خود گزارش کردند. محققان گفتند که یافته‌ها نشان می‌دهد که ورزش ممکن است مغز را آماده یا “بارور” کند تا با کارهای هیجانی چالش‌برانگیزتری که می‌تواند در طول درمان اتفاق بیفتد، درگیر شود.

محققان گفتند که امیدوارند در سال های آینده مطالعات ابتکاری را گسترش دهند تا درک بهتری داشته باشند که چگونه ورزش می تواند در یک درمان یا مداخله موثر برای افرادی که افسردگی مزمن را تجربه می کنند، گنجانده شود.