برخی از شانت‌هایی که بعد از جراحی صرع استفاده می‌شوند ممکن است خطر سردرد مزمن را داشته باشند

بر اساس مطالعه ای که توسط یاسونوری ناگاهاما، جراح مغز و اعصاب اطفال و صرع Rutgers انجام شد، جراحانی که پس از جدا کردن مناطق صرعی و سالم مغز، تجمع مایعات مداوم را مشاهده می کنند، باید قبل از نصب شانت های تخلیه غیرقابل برنامه ریزی کم فشار، دو بار فکر کنند.

مطالعه در جراحی مغز و اعصاب 70 کودک را که بین سال‌های 1994 تا 2018 تحت یک عمل جراحی قطع اتصال موسوم به همسفروتومی عملکردی برای صرع صعب‌العلاج قرار گرفتند تا ببینند آیا قرار دادن شانت‌های تخلیه دائمی پس از جراحی باعث افزایش تمایل مغز به جابه‌جایی در سراسر جمجمه پس از جراحی می‌شود یا خیر.

بر اساس گزارش مرکز کنترل بیماری، صرع حدود 3.4 میلیون آمریکایی را مبتلا کرده است. جراحی های مختلف می تواند به 1 میلیون نفری که تشنج آنها با دارو کنترل نمی شود کمک کند. همیفروتومی اغلب تشنج را در بیماران نوجوانی که صرع آنها یک طرف (یا نیمکره) مغز را با برداشتن برخی از بافت ها و قطع ارتباط بین نیمکره های سالم و بیش فعال، از بین می برد. با این حال، برداشتن بافت فشار موضعی را کاهش می‌دهد و باعث می‌شود بافت مغز باقی‌مانده به سمت ناحیه کم فشار حرکت کند. این تغییر می تواند باعث سردردهای مداوم و سایر مشکلات شود.

این مطالعه اولین مطالعه‌ای است که بررسی می‌کند آیا شنت‌ها، که به مایع مغزی نخاعی اضافی اجازه تخلیه به حفره شکمی را می‌دهند، تغییر مغز را افزایش می‌دهند و اگر چنین است، آیا انواع خاصی از شانت‌ها آن را بیشتر از سایرین افزایش می‌دهند.

اندازه‌گیری‌های اولیه این مطالعه از میانگین تغییر خط وسط مغز در بیماران شنت‌شده و غیرشاننت‌شده قابل مقایسه بود، اما اندازه‌گیری‌های نهایی در بچه‌های شنت‌شده 16.3 میلی‌متر و در بچه‌های غیرشانت‌شده 9.7 میلی‌متر بود. تحقیقات بیشتر توسط ناگاهاما و همکارانش از دانشگاه کالیفرنیا، لس آنجلس نشان می‌دهد که فشار ناکافی در برخی از دریچه‌های باز کردن شنت باعث افزایش جابجایی مغز می‌شود.

بیمارانی که شنت آنها برای باز کردن دریچه‌ها و تخلیه مایع به فشار بالاتر از حد متوسط ​​نیاز داشت، عملکردی مشابه با بیماران غیر شاننت دار داشتند. بیمارانی که شانت‌هایشان فشار باز کردن دریچه کمتر از حد متوسط ​​داشتند، به طور متوسط ​​18.7 میلی‌متر تغییر مغز را تجربه کردند. محققان همچنین دریافتند که دریچه‌های شنت غیرقابل برنامه‌ریزی با افزایش جابجایی مغز (18.9 میلی‌متر) مرتبط هستند، در حالی که دریچه‌های قابل برنامه‌ریزی اینطور نیستند.

ناگاهاما، مدیر جراحی صرع اطفال در دانشکده پزشکی رابرت وود جانسون دانشگاه راتگرز، گفت: «یافته‌ای که شنت‌ها به طور کلی باعث افزایش جابجایی مغز میانی می‌شوند، جالب است اما قابل عمل نیست». هنگامی که تجمع مایع مغزی نخاعی مزمن وجود دارد، باید آنها را نصب کنید.

این استادیار افزود: “یافته دوم – اینکه برخی از انواع شنت ها با افزایش جابجایی مغز مرتبط هستند در حالی که برخی دیگر مرتبط نبودند – مطمئناً زمینه ای برای تحقیقات بیشتر و احتمالاً چیزی است که جراحان در انتخاب شانت برای این جمعیت بیمار باید در نظر بگیرند.”

ناگاهاما گفت که یافته های مطالعه حس شهودی دارند. مغز به طور طبیعی از مناطق پرفشار به مناطق کم فشار تغییر مکان می دهد تا زمانی که فشار یکسان شود. برداشتن مایعات باعث کاهش بیشتر فشار در ناحیه ای می شود که در حال حاضر بافت مغزی از دست رفته است و در نتیجه تغییر مغز را افزایش می دهد. شنت‌هایی با دریچه‌هایی که فقط در فشارهای بالاتر باز می‌شوند، اختلاف فشار را کاهش می‌دهند و جابجایی مغز را کاهش می‌دهند.

ناگاهاما، متخصص در جراحی‌های صرع، از جمله نیم‌سفروتومی عملکردی، می‌گوید: «تلاش‌ها برای کاهش جابجایی مغز باید به طور طبیعی بر کاهش اختلاف فشار در حفره مغز متمرکز شود.