محققان عاملی برای خودکشی سلولی پیدا کردند. می تواند منجر به درمان های جدید عفونت پوست شود

محققان دانشگاه اموری مکانیسمی را برای مرگ سلول های پوست کشف کرده اند که در نهایت می تواند منجر به درمان های جدیدی برای بیماری هایی مانند عفونت های “گوشت خوار”، آلوپسی، کهیر و حتی مرگبارترین نوع سرطان پوست، ملانوم شود.

یافته ها، منتشر شده در طبیعت، بخشی از تحقیقات در حال انجام است که توسط کریستوفر لاراک، دکترا، استادیار دپارتمان میکروبیولوژی و ایمونولوژی Emory، و دکتر Doris LaRock، دستیار دانشمند در Emory انجام می شود.

لاراک می‌گوید این مطالعه نشان می‌دهد که پروتئینی به نام گاسدرمین A که تیم او کشف کرده‌اند، باعث ایجاد پیروپتوز (نوعی مرگ سلولی) در پوست، بزرگترین عضو بدن می‌شود. او می گوید این پروتئین است که با احضار سلول های ایمنی بیشتر به محل، به عنوان یک سیستم هشدار اولیه در برابر حمله باکتریایی عمل می کند.

لاراک می گوید: «در اصل، آنچه می بینیم این است که سلول های پوست ترجیح می دهند خود را از بین ببرند تا اینکه توسط باکتری های خطرناک تسخیر شوند.

بدن برای سالم ماندن به مرگ سلولی وابسته است – اگرچه این فرآیند می تواند به طور تصادفی روشن شود و باعث آسیب شود. با این حال، تا به حال، چیز زیادی در مورد چگونگی این فرآیند درک نشده است. این یافته جدید درک علمی از مرگ سلولی را ارتقا می دهد زیرا روشن می کند که چه چیزی باعث ایجاد آن در پوست می شود.

لاراک اشاره می‌کند که باکتری‌هایی مانند استرپتوکوک گروه A (GAS)، که اعتقاد بر این است که عامل اصلی عفونت‌های پوستی مانند فاسییت نکروزان یا بیماری «گوشت‌خوار» هستند، هر ساله صدها هزار نفر را می‌کشند و ناتوان می‌کنند، زیرا پزشکان اغلب به دبریدمان متکی هستند. قطع عضو به این دلیل که آنتی بیوتیک ها به تنهایی شکست می خورند.

LaRock می‌گوید: «این تحقیق نشان می‌دهد که سلول‌های پوست چگونه GAS را تشخیص می‌دهند و چگونه می‌توانند با پنهان شدن درون سلولی از آنتی‌بیوتیک‌ها فرار کنند، و ما امیدواریم که این فرآیندها را هدف قرار دهیم تا بتوانیم هم زندگی را نجات دهیم و هم نیاز به جراحی را کاهش دهیم.»

لاراک می گوید gasdermin A، پروتئین ایمنی جدیدی که در طول این مطالعه پیدا کردند، ممکن است نقش مهمی را نه تنها در محافظت در برابر GAS بلکه سایر عوامل بیماری زا نیز ایفا کند. او می‌افزاید: «ما در حال بررسی این هستیم که چگونه می‌توانیم از یافته‌های خود برای هدف قرار دادن مرگ سلولی برای کمک به درمان بهتر عفونت‌ها و همچنین شرایطی مانند آلوپسی، درماتیت، پسوریازیس و کلوئید استفاده کنیم، زیرا همه این‌ها بیماری‌هایی هستند که منجر به مرگ سلول‌های پوستی می‌شوند.»

در این مطالعه ابتدا از سلول های داوطلب برای کشت پوست انسان در شرایط آزمایشگاهی برای عفونت استفاده شد. همچنین از مدل موش برای بررسی نحوه تعامل پوست با سلول های ایمنی استفاده شد.

یک سوال کلیدی که لاراک و تیمش در حال بررسی آن هستند این است که چگونه بدن می تواند تفاوت بین میکروبی که تهدید کننده است و میکروبی که خوش خیم است را تشخیص دهد. دانشمندان در حال حاضر چیزهای زیادی در مورد نحوه عملکرد این فرآیند در مراحل بعدی بیماری می دانند، اما در شروع آن کمتر شناخته شده است.

لاراک خاطرنشان می‌کند: «پاتوژن‌هایی مانند استافیلوکوکوس اورئوس و GAS درک ما را پیچیده می‌کنند، زیرا گاهی اوقات بخشی از میکروبیوتا هستند، گاهی باعث بیماری خفیف می‌شوند و گاهی باعث بیماری شدید و کشنده می‌شوند.» برای بدن ما مهم است که بین یک پاتوژن خطرناک و یک پاتوژن بی ضرر تفاوت قائل شود تا بتوانیم میزان پاسخ های ضد میکروبی خود را به طور مناسب اندازه گیری کنیم.

لاراک سال‌هاست که پاتوژن‌ها را مطالعه می‌کند و می‌گوید کمک هزینه NIAID به آزمایشگاه او اجازه داده است تا میکروب‌ها و عوامل تحریک کننده التهاب را بررسی کند. “برخی پاتوژن ها فقط کشنده هستند زیرا پاسخ التهابی ما را فلج می کنند، مانند Yersinia pestis که میلیون ها نفر را در قرون وسطی توسط طاعون بوبونیک کشت. اما گاز گازی متفاوت است زیرا عمداً التهاب را بیش از حد فعال می کند تا هرج و مرج بذری ایجاد کند.”