کودکان مبتلا به اوتیسم در حین بازی با والدین، توجه مشترک معمولی را نشان می دهند

برای دهه‌ها، تحقیقات اوتیسم بر داده‌های جمع‌آوری‌شده در طول وظایف آزمایشگاهی یا مصاحبه با پزشکان تکیه می‌کردند که نسبت به تعاملات روزمره کودک با دیگران محدودتر است. مطالعه ای که در مجله منتشر شده است زیست شناسی فعلی در 12 می با مشاهده کودکان نوپا در محیط های بازی طبیعی تر، وضعیت موجود را به چالش می کشد. دانشمندان با استفاده از یک دوربین روی سر برای ردیابی حرکات چشم کودکان در حین بازی با اسباب‌بازی‌ها مشاهده کردند که کودکان مبتلا به اوتیسم در سطوح معمولی توجه مشترک را به دست می‌آورند – که با زمان صرف شده در نگاه کردن به همان اسباب‌بازی و همزمان با والدینشان اندازه‌گیری می‌شود.

جولیا یورکوویچ هاردینگ، محقق اوتیسم در دانشگاه ایندیانا، برای درک نحوه تعامل کودکان با شرکای اجتماعی در محیط‌های راحت‌تر و طبیعی‌تر، از اولین کسانی بود که از روش ردیابی چشم دوگانه با سر در کودکان مبتلا به اوتیسم برای مطالعه تعاملات اجتماعی استفاده کرد. بین فرزندان و والدین آنها یورکوویچ-هاردینگ، نویسنده اول این مطالعه می‌گوید: «ردیابی چشم روی سر به ما امکان می‌دهد دقت بصری و عملکرد دستی آن‌ها را اندازه‌گیری کنیم، اما به کودکان اجازه می‌دهیم طبیعی‌تر بازی کنند».

کودکانی که در طیف اوتیسم قرار می‌گیرند، اغلب در دنبال کردن چشم‌های شریک اجتماعی مشکل دارند. این رفتار که دنبال کردن نگاه نامیده می‌شود، بخش مهمی از چگونگی تمایل محققان اوتیسم به تعریف توجه مشترک است. با این حال، محققانی که از ردیابی چشم روی سر برای مطالعه رشد کودکان معمولی در حال رشد استفاده می‌کنند، اخیراً دریافتند که کودکان زمانی که با هم با اسباب‌بازی‌ها بازی می‌کنند، اغلب به صورت والدین خود نگاه نمی‌کنند. این بدان معناست که دنبال کردن خیره ممکن است نشانه در دسترس برای دستیابی به توجه مشترک در برخی شرایط طبیعی تر نباشد. در عوض، معمولاً کودکان در حال رشد، دست‌های والدین خود را دنبال می‌کنند، که اغلب اسباب‌بازی‌ها را لمس می‌کنند یا در دست دارند، تا بدانند والدینشان به چه چیزی نگاه می‌کنند.

ارزیابی داده‌های جمع‌آوری‌شده در طول جلسات بازی با گروهی متشکل از 50 کودک 2 تا 4 ساله نشان داد که کودکان اوتیستیک توجه مشترک را در سطوحی مطابق با همسالان عصبی خود حفظ می‌کنند. این نتایج برای یورکوویچ-هاردینگ هیجان انگیز بود. او می گوید: «هر بار که چیزی معمولی و دست نخورده در کودکان مبتلا به اوتیسم پیدا کردید، این فرصت برای کشف وجود دارد. علاوه بر این، کودکان مبتلا به اوتیسم نیز به جای دنبال کردن نگاه، از دنبال کردن دست استفاده کردند تا توجه والدین خود را در توجه مشترک دنبال کنند.

تجاربی که در آن کودک روی فعالیتی مانند بازی با کامیون اسباب‌بازی یا ساخت و ساز با بلوک، همراه با والدین تمرکز می‌کند، از رشد زبان حمایت می‌کند. مطالعه حاضر نشان داد که والدین کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم، زمانی که با هم توجه مشترک داشتند، بیشتر از زمانی که به یک اسباب بازی نگاه نمی کردند، اسباب بازی ها را نام می بردند. یورکوویچ-هاردینگ و تیم او امیدوارند که با شناسایی زمان‌هایی که کودکان مبتلا به اوتیسم می‌توانند به روش‌های معمولی‌تری بازی کنند، بزرگسالان می‌توانند کودکان اوتیسمی را به انجام بیشتر این فعالیت‌ها تشویق کنند و فرصت‌های بیشتری برای یادگیری فراهم کنند.

ما باید برای درک زندگی روزمره افراد مبتلا به اوتیسم، فشارهای اجتماعی که روزانه با آن مواجه هستند، و زمینه اجتماعی که آنها در تعامل هستند تلاش کنیم تا بتوانیم به آنها کمک کنیم تا در دنیای اجتماعی که در اطراف ما وجود دارد به نوعی زندگی کنند. این برای آنها راحت و مطمئن است.”