بیماران مولتیپل اسکلروزیس با تعداد سلول های B بالاتر، پاسخ بهتری به واکسن دارند

بیماران مولتیپل اسکلروزیس (MS) تحت درمان با ریتوکسیماب در صورتی که تعداد سلول های B بالاتری داشته باشند، پاسخ بهتری به واکسن کووید-19 خواهند داشت. این یافته یک مطالعه از دانشگاه اوپسالا است که در مجله منتشر شده است شبکه JAMA باز است. در بیمارانی که تعداد سلول‌های B 40 در میکرولیتر (میکرولیتر) یا بیشتر داشتند، 9 نفر از 10 بیمار دارای سطوح محافظتی آنتی‌بادی‌ها بودند، در حالی که تعداد کمتری از آنها با تعداد کمتری پاسخ‌های مشابه داشتند.

“در مطالعه ما، سطح سلول B در بیمارانی که ریتوکسیماب دریافت کردند تنها عاملی بود که بر توانایی تشکیل آنتی‌بادی‌ها پس از واکسیناسیون تأثیر می‌گذاشت. قبلاً تصور می‌شد که کافی است یک دوره معین پس از تجویز ریتوکسیماب منتظر بمانیم تا واکسن ایجاد شود. آندریاس تولف، دانشجوی دکترای عصب‌شناسی تجربی در دانشگاه اوپسالا و پزشک می‌گوید، اما برای افزایش احتمال اینکه واکسن باعث ایجاد آنتی‌بادی در بدن شود، ابتدا باید سطح سلول‌های B را اندازه‌گیری کنید و از وجود آن‌ها اطمینان حاصل کنید. در بیمارستان دانشگاه اوپسالا

در سوئد، ریتوکسیماب رایج ترین دارو برای ام اس است، اما برای بسیاری از بیماری های دیگر نیز استفاده می شود. این دارو به صورت قطره‌ای، معمولاً یک یا دو بار در سال تجویز می‌شود و اثر خوبی در کاهش پیشرفت ام‌اس دارد. این درمان سلول‌های B بدن را که بخش مهمی از سیستم ایمنی ما هستند، از بین می‌برد، اگرچه در فرآیند بیماری ام‌اس نیز نقش دارند. در نتیجه، این درمان خطر ابتلا به عفونت‌های جدی مانند COVID-19 را افزایش می‌دهد. وجود سطوح پایین سلول های B همچنین تشکیل آنتی بادی های محافظ در برابر ویروس ها و باکتری ها را برای بدن دشوارتر می کند، که هدف اصلی واکسیناسیون است. در این مورد، این مربوط به پروتئین S در ویروس SARS-CoV-19 است.

محققان دانشگاه اوپسالا و بیمارستان دانشگاه اوپسالا نحوه واکنش بیماران ام اس تحت درمان با ریتوکسیماب را به واکسیناسیون علیه کووید-19 بررسی کردند. هدف تعیین سطح بهینه سلول های B برای بیمار برای تشکیل تعداد کافی آنتی بادی پس از واکسیناسیون بود.

خون 67 فرد مبتلا به ام اس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت که 60 نفر از آنها تحت درمان با ریتوکسیماب بودند و 7 نفر بعد از واکسیناسیون کووید-19 درمان را آغاز می کردند. نمونه های خون قبل و بعد از واکسیناسیون برای بررسی سطح سلول های B و آنتی بادی های SARS-CoV-2 گرفته شد. بیماران دو دوز واکسن کووید-19 شرکت فایزر Comirnaty را با ماده فعال توزینامران دریافت کردند.

نتایج نشان می‌دهد که سطح سلول‌های B در بین آزمودنی‌ها بسیار متفاوت است. هر چه بیمار مدت بیشتری تحت درمان با ریتوکسیماب قرار گرفته باشد، بهبود سلول های B مدت بیشتری طول می کشد. برای برخی از بیماران، بیش از یک سال طول کشید تا سلول های B شروع به بازگشت کنند.

بیمارانی که بهترین واکنش را به واکسن نشان دادند و سطوح به اندازه کافی آنتی بادی تشکیل دادند، به طور متوسط ​​51 سلول B در هر میکرولیتر (µL) قبل از واکسیناسیون داشتند. برای گروهی که به سطوح کافی نرسیدند، میانگین سلول B/μL 22 بود.

آستانه‌ای با سطح سلول‌های B در 40/µL یا بیشتر وجود داشت که در آن 90 درصد سطوح محافظتی آنتی‌بادی‌ها را تشکیل می‌داد. از بیمارانی که تحت درمان ام‌اس با ریتوکسیماب بودند، 72 درصد سطوح به اندازه کافی بالایی از آنتی‌بادی‌ها را تشکیل دادند. بهترین اثر با آنا ویبرگ، محقق ایمونولوژی بالینی در گروه ایمونولوژی، ژنتیک و آسیب شناسی در دانشگاه اوپسالا، می گوید: بیشترین درصد آنتی بادی ها در افرادی یافت شد که هرگز با ریتوکسیماب درمان نشده بودند.

محققان همچنین توانایی سلول های T در واکنش به ویروس را مورد مطالعه قرار داده اند. هیچ تفاوتی بین افراد تحت درمان با ریتوکسیماب و افرادی که هرگز تحت درمان قرار نگرفته بودند، مشاهده نشد.

توانایی سلول های T برای واکنش به ویروس در افرادی که تحت درمان قرار گرفته بودند به همان اندازه قوی بود. سطوح سلول های B قبل از واکسیناسیون نیز بر پاسخ سلول های T تأثیری نداشت، که نشان می دهد همه بیماران از واکسیناسیون سود خاصی دارند، حتی اگر آنتی بادی ها تشکیل نشده باشند.