ایمونوتراپی پس از جراحی سرطان مثانه نرخ بقای عالی بدون سرطان را نشان می دهد

بر اساس نتایج کارآزمایی بالینی ارائه شده در انجمن اورولوژی آمریکا (AUA)، ایمونوتراپی پس از جراحی به کاهش عود سرطان در بیماران مبتلا به سرطان ادراری مثانه یا سایر نقاط مجرای ادراری که به عضله حمله کرده بودند کمک کرد و بنابراین خطر بالایی برای عود دارد. نشست سالانه در ماه می

نتایج از دادن ایمونوتراپی نیولوماب به عنوان یک درمان کمکی – درمانی که بعد از جراحی انجام می شود – به عنوان مراقبت استاندارد برای بیماران مبتلا به سرطان یوروتلیال مهاجم عضلانی حمایت می کند. حدود 700 بیمار در مرحله 3، کارآزمایی تصادفی دوسوکور، به نام CheckMate 274 شرکت کردند. نیمی از آنها نیولوماب و نیمی دیگر دارونما پس از انجام عمل جراحی با شیمی درمانی از قبل دریافت کردند.

نویسنده و مجری ارشد این مقاله گفت: داده‌های پیگیری طولانی‌مدت برای تقویت نتایج اولیه که سال گذشته منتشر کردیم مهم است که برای اولین بار نشان می‌دهد که ایمونوتراپی پس از جراحی برای سرطان مثانه و سایر سرطان‌های اروتلیال می‌تواند خطر عود سرطان را کاهش دهد. متیو گالسکی، MD، مدیر انکولوژی پزشکی ادراری تناسلی، مرکز سرطان کوه سینا تیش. “تقریباً 200000 نفر در سال در سراسر جهان به دلیل سرطان ادراری می میرند، بنابراین پیشرفت هایی مانند ایمونوتراپی که به این روش استفاده می شود امید را به ارمغان می آورد.”

جراحی که مثانه یا کلیه و حالب را برمی دارد، استاندارد مراقبت برای بیماران مبتلا به سرطان ادراری است که وارد ماهیچه ها یا غدد لنفاوی اطراف شده است، اما تقریباً نیمی از این بیماران بعداً با سرطان متاستاتیک کشنده عود می کنند. متأسفانه برای این بیماران، هیچ اتفاق نظری در مورد درمان های بعد از جراحی که ممکن است خطر عود سرطان را کاهش دهد، به دست نیامده است، به همین دلیل است که نتایج ارائه شده در AUA مهم است.

در CheckMate 274، با حداقل 11 ماه پیگیری، بیمارانی که نیولوماب دریافت کردند تقریباً 30 درصد احتمال کمتری برای عود سرطان نسبت به افرادی که دارونما دریافت کردند داشتند. بیمارانی که تومورهایشان دارای ژن PD-L1 بود، که باعث می‌شود به توانایی نیولوماب در مبارزه با سرطان واکنش نشان دهند و ایمونوتراپی دریافت کردند، نرخ عاری از سرطان حتی بالاتر بود.

این داده های طولانی مدت بقای بدون بیماری ارائه شده در AUA بر اساس داده های اولیه ارائه شده توسط دکتر گالسکی و همکارانش در مجله پزشکی نیوانگلند. پیگیری با بیماران در این کارآزمایی که توسط Bristol Myers Squibb تأمین مالی شده است، ادامه دارد.