مدافعان می‌گویند که همه‌گیری درخواست‌های حمایت از سلامت روان را برای نوجوانان منیتوبا افزایش داده است

به گفته مدافعان سلامت روان در وینیپگ، جوانان بیشتری برای مقابله با افسردگی و اضطراب به دلیل همه‌گیری COVID-19 و تأثیرات آن بر مدارس کمک می‌گیرند.

در پاییز 2020، یک نفر از هر سه جوانی که به تلفن کمک به کودکان – سرویس ملی ارائه دهنده پشتیبانی و ارجاع به جوانان از طریق تلفن، پیامک و پشتیبانی آنلاین – پیامک می‌فرستد، گفت که احساسات مربوط به بازگشت به مدرسه باعث ناراحتی آنها شده است. لیندسی کولتر، معاون رئیس‌جمهور، گفت که این سومین مشکل گزارش شده پس از تنهایی و بیماری روانی عمومی بود.

یک دختر 15 ساله که به دلایل حفظ حریم خصوصی نمی خواست هویتش را فاش کند، گفت: “من هرگز نمی خواستم در مورد افسردگی خود صحبت کنم.”

این نوجوان که سی‌بی‌سی او را سیرا صدا می‌کند، گفت وقتی مدارس برای اولین بار در مارس گذشته تعطیل شدند، ویران شده بودند. سیرا گفت که یادگیری از راه دور برای او به دلیل ناتوانی در یادگیری مناسب نیست.

سیرا گفت: «این واقعاً استرس زا بود. سیرا گفت: “برای من باید همه چیز را شخصا ببینم زیرا یادگیری آنلاین برای من خیلی سخت است، اگر نبینم که شخصا انجام می شود، متوجه نمی شوم.”

کولتر گفت در سال 2020، Kids Help Phone بیش از 4.5 میلیون ارتباط با جوانان از طریق تماس تلفنی و پیامک داشته است، در مقایسه با 1.9 میلیون در سال 2019.

اردوی تابستانی برای حمایت از سلامت روان

سیرا یکی از 50 نوجوانی بود که تابستان گذشته در یک اردوی جدید به میزبانی انجمن اختلالات خلقی مانیتوبا شرکت کرد.

کمپ MAD – که مخفف موسیقی، هنر و رقص است – برنامه جدیدی است که توسط United Way حمایت می شود. این برای نوجوانان 13 تا 17 ساله است که با اضطراب و سایر مشکلات سلامت روان دست و پنجه نرم می کنند.

ریتا چاهال، مدیر اجرایی انجمن اختلالات خلقی مانیتوبا، گفت: «ما قطعاً شاهد افزایش تماس‌ها بوده‌ایم.

چاهال گفت: «در تابستان گذشته، درست پس از قرنطینه شدن همه چیز، از والدین بسیاری می شنویم که چگونه بچه ها انزوا، افسردگی و اضطراب زیادی را تجربه می کنند.

این کمپ به جوانان مکانی امن برای گفتگو و بیان احساسات خود از طریق هنر و موسیقی ارائه کرد و برنامه هایی برای برگزاری اردوی دیگری در تابستان امسال وجود دارد.

سیرا می گوید که کمپ به او کمک کرد تا در مسیر بهبودی قرار گیرد، زیرا او اعتماد به نفس پیدا کرد، دوستان جدیدی پیدا کرد، در خوانندگی شرکت کرد و بخشی از یک اجرا بود.

او گفت: “این به من کمک زیادی به افسردگی من کرد و من را مشغول کرد زیرا افراد زیادی را نمی دیدم … و باعث شد از خانه بیرون بیایم.”

این یک تغییر بزرگ از زندگی او در اوایل همه گیری بود. هنگامی که فعالیت های تفریحی به دلیل COVID-19 در سال گذشته متوقف شد، سیرا گفت که در خانه بیشتر گوشه گیر شده و زمان زیادی را در اتاق خود به تنهایی سپری می کند.

او گفت: “من واقعاً دلم برای دوستانم تنگ شده بود، خیلی سخت بود.”

گروه‌های حمایتی همسالان در مدارس ارائه می‌شوند

انجمن اختلالات خلقی اخیراً یک هماهنگ کننده جوانان را برای همکاری با مدارس مانیتوبا در مورد چگونگی مدیریت اضطراب در بین دانش آموزان در طول همه گیری همه گیر استخدام کرده است.

دانا لنس، هماهنگ‌کننده اختلالات خلقی، گفت: «آن‌ها می‌خواهند درباره سازمان ما و چیزهایی مانند افسردگی ارائه شود، و مطمئن شوند که اگر جوانان آن را تجربه می‌کنند، من می‌توانم یک گروه حمایت از همسالان برای آنها فراهم کنم».

لنس گفت که در حال حاضر با چهار مدرسه در وینیپگ کار می کند.

سی‌بی‌سی همچنین با نوجوانان دیگری صحبت کرد که گفتند در طول سال گذشته در طول همه‌گیری همه‌گیر چیزهای زیادی درباره خود یاد گرفته‌اند.

سیمران گیل دانش آموز کلاس 12 که امسال از کالج میپلز فارغ التحصیل شده است، گفت: “من متوجه شدم که به دیگران وابسته هستم و متوجه شدم که آنقدر که فکر می کردم مستقل نیستم.”

او گفت: “من کمی وحشت داشتم مانند “اوه من یک آزمون دارم و مطالعه نکردم و آنلاین است”، بنابراین تعلل زیادی انجام دادم.”

آن دتابلان، یکی دیگر از دانش‌آموزان کلاس دوازدهم، می‌گوید: «آنچه در مورد خودم یاد گرفتم این بود که نقاط ضعف بسیار بیشتری داشتم که فکر می‌کردم.

او گفت: “من یک پروانه اجتماعی در نظر گرفته می شوم.” “من مجبور بودم زمان بیشتری را تنها بگذرانم.”

مراقب گوشه گیری و گوشه گیری باشید: نوجوان

در مورد سیرا، او می‌خواهد جوانان دیگر بدانند که درخواست کمک اشکالی ندارد.

او گفت علائم هشدار دهنده ای وجود دارد که باید مراقب آنها بود. سیرا گفت: «مثل اینکه واقعاً نمی خواهید کارهایی را انجام دهید که معمولاً دوست دارید انجام دهید، و نمی خواهید اتاق خود را ترک کنید. برای من، نقاشی کشیدن را متوقف کردم، این مکانیسم مقابله من است.»

مادر سیرا در نامه ای به CBC اهمیت مدرسه را تکرار کرد.

او می‌نویسد: «آنچه که خیلی‌ها نمی‌دانند این است که مدرسه یک پناهگاه امن برای آنهاست.

او گفت که این کمپ یک “تغییر بازی” برای دخترش بوده است که به دلیل ناتوانی در یادگیری توسط همسالانش مورد قضاوت قرار گرفته و از آن دوری می‌کنند.

“به عنوان بزرگسالان ما تمایل داریم این را فراموش کنیم. این فقط ما نیستیم که تحت تأثیر قرار گرفته ایم. بله بسیاری از افراد شغل خود را از دست داده اند و مشاغل بسته شده اند، اما از نظر ذهنی جوانان ما نیز مجبور شده اند فداکاری های زیادی انجام دهند.”