ATP حاصل از تداخل نورون حسی-بین نورون کلید گسترش التهاب در آرتریت روماتوئید است.

آرتریت روماتوئید یک اختلال خودایمنی التهابی مزمن است که در درجه اول مفاصل را تحت تاثیر قرار می دهد. یکی از ویژگی های کلیدی این بیماری التهاب از راه دور است که در آن التهاب از یک مفصل به مفصل دیگر گسترش می یابد. تحقیقات نشان داده است که مدارهای عصبی یا سلول‌هایی که از مفاصل مهاجرت کرده‌اند در گسترش التهاب نقش دارند، اما مکانیسم دقیقی که توسط آن رخ می‌دهد مشخص نشده است.

تیمی از محققان ژاپنی و ایالات متحده به سرپرستی پروفسور ماساکی موراکامی در دانشگاه هوکایدو، نشان داده‌اند که التهاب از راه دور توسط تداخل نورون گسترش می‌یابد و آدنوزین تری فسفات (ATP) نقش کلیدی در این فرآیند بازی می‌کند. یافته های آنها، منتشر شده در مجله پزشکی تجربی، ممکن است منجر به درمان ها و درمان های جدید برای بیماری های التهابی شود.

التهاب بخشی از پاسخ ایمنی طبیعی است که در پاسخ به عفونت یا تحریک رخ می دهد. این فرآیندی است که در آن سیستم ایمنی، شامل سلول‌های ایمنی، رگ‌های خونی و واسطه‌های مولکولی، تلاش می‌کند تا عوامل بیماری‌زا و سلول‌های آسیب‌دیده را پاک کند و پس از آن آسیب را ترمیم کند. با این حال، التهاب بیش از حد به خودی خود یک اختلال است و در بیماری هایی مانند تب یونجه، آترواسکلروز، پسوریازیس و آرتریت روماتوئید و غیره دیده می شود.

در این مطالعه، نویسندگان از مشاهدات قبلی رفلکس دروازه – یک مکانیسم پاسخ ایمنی که به موجب آن سیگنال‌های عصبی خاص وضعیت رگ‌های خونی خاص را تغییر می‌دهند تا به سلول‌های ایمنی اجازه ورود به بافت را بدهند و منجر به التهاب موضعی شود – استفاده کردند تا این فرضیه را مطرح کنند که تداخل عصبی می‌تواند مسئول باشد. برای التهاب از راه دور

آنها این فرضیه را از طریق آزمایش هایی در مدل های آرتریت روماتوئید در موش ها آزمایش کردند. موش ها به دو گروه کنترل و آزمایش تقسیم شدند. در گروه آزمایش، مدارهای عصبی حسی بین مفاصل مچ پا چپ و راست قطع شد. سپس آرتریت مچ پای چپ در هر دو مجموعه موش القا شد و گسترش آرتریت به مچ پای راست مشاهده شد.

نتایج آنها نشان داد که سیگنال التهاب در یک مفصل از طریق یک اتصال عصبی حسی از طریق نخاع به مفصل دیگر منتقل می شود و منجر به التهاب در هر دو مفصل می شود. به طور خاص، التهاب در یک مفصل منجر به افزایش ATP در هر دو مفصل شد که باعث افزایش یک مولکول سیگنال شد که منجر به التهاب شد. مسدود کردن این مسیر از گسترش التهاب جلوگیری کرد.

از آنجایی که این مطالعه بر روی مدل‌های موش انجام شد، لازم است مشخص شود که آیا این یافته‌ها در مورد آرتریت روماتوئید و سایر بیماری‌های التهابی مزمن در انسان صدق می‌کند یا خیر. اگر چنین است، می تواند یک هدف درمانی برای بیماری های مختلف همراه با التهاب در حال گسترش باشد.