محققان الگوهای متیلاسیون مبتنی بر تومور را به عنوان نشانگرهای زیستی سرطان شناسایی می کنند

نشانگرهای زیستی اغلب در طول مدیریت سرطان برای هدایت تصمیمات درمانی و پیش‌بینی نتایج بیمار استفاده می‌شوند. با این حال، شناسایی نشانگرهای زیستی مناسب که می توانند به طور مداوم تکثیر شوند و به راحتی با نمونه های بیمار محدود قابل تجزیه و تحلیل باشند، اغلب دشوار است. در یک مطالعه جدید که روی جلد شماره 1 مه این مجله منتشر شد تحقیق سرطانمحققان مرکز سرطان Moffitt در مورد شناسایی بیومارکرهای خود بر اساس نوعی اصلاح ژنتیکی به نام متیلاسیون گزارش می دهند که نوع محیط ایمنی تومور و نتایج بیمار را پیش بینی می کند.

ژن ها به شدت توسط تغییرات خاصی تنظیم می شوند که می توانند بیان آنها را تقویت یا مسدود کنند. یکی از انواع اصلاحات اپی ژنتیکی به نام متیلاسیون شامل اتصال یک گروه شیمیایی متیل به مناطق خاصی از یک ژن است. به طور معمول، سطوح بالاتر متیلاسیون در نواحی پروموتر ژن با سطوح بیان ژن کمتر مرتبط است. اخیراً مطالعات نشان داده اند که الگوهای متیلاسیون ژنتیکی می توانند نشانگرهای زیستی بالقوه باشند. استفاده از متیلاسیون به عنوان نشانگر زیستی دارای چندین مزیت نسبت به نشانگرهای زیستی رایج بیان ژن است، از جمله تکرارپذیری و پایداری که امکان استفاده آسان از آن را در محیط‌های بالینی، تغییرات کمتر در بین تکنیک‌های مختلف آزمایش، و توانایی استفاده از نمونه‌های بافتی که یا منجمد شده‌اند، دارد. یا در فرمالدئید ثابت و در پارافین جاسازی شده است.

در حال حاضر، امتیاز فعالیت سیتولیتیک یک نشانگر زیستی است که به خوبی تثبیت شده است و وجود لنفوسیت های نفوذ کننده تومور را بر اساس بیان ژن پیش بینی می کند. لنفوسیت های نفوذ کننده تومور نوعی از سلول های ایمنی هستند که از خون خارج شده و وارد تومور شده اند. وجود تعداد زیادی لنفوسیت های نفوذ کننده تومور در تومور به طور معمول با بهبود پیش آگهی بیمار همراه است. امتیاز فعالیت سیتولیتیک، حضور لنفوسیت‌های نفوذکننده تومور، به‌ویژه سلول‌های T سیتوتوکسیک را با اندازه‌گیری الگوهای بیان ژن، پیش‌بینی می‌کند.

در مطالعه خود، محققان Moffitt می خواستند نشانگر زیستی بهتری نسبت به مواردی که معمولا استفاده می شود، مانند امتیاز فعالیت سیتولیتیک (برای شناسایی تومورهای گرم/سرد) شناسایی کنند. آنها مفهوم متیلاسیون صفت کمی بیان مبتنی بر تومور را پیشنهاد کردند که الگوهای متیلاسیون ژن را با بیان ژن برای شناسایی نشانگرهای زیستی بالقوه مرتبط می کند. محققان بر روی ملانوما به عنوان یک مدل بیماری تمرکز کردند و ارزیابی کردند که آیا می توانند علامت متیلاسیون خاصی را شناسایی کنند که می تواند ظاهر محیط ایمنی تومور و نتایج بیمار را پیش بینی کند.

تیم محقق کشف کرد که توالی‌های متیلاسیون در نمونه‌های ملانوما می‌توانند به عنوان یک نشانگر زیستی جایگزین برای امتیاز فعالیت سیتولیتیک و پیش‌بینی نوع محیط ایمنی در تومور عمل کنند. با انجام یک تجزیه و تحلیل هدفمندتر، آنها مشخص کردند که متیلاسیون یک ژن منفرد به نام TCF7 می تواند پیش بینی کند که آیا سلول های T در یک تومور خاصیت ضد توموری دارند یا خیر، و دریافتند که امضای TCF7 همراه با امتیاز فعالیت سیتولیتیک، نتایج بیمار را پیش بینی می کند. به طور خاص، بیماران ملانوما با امضای TCF7 پایین و امتیاز فعالیت سیتولیتیک بالا بقای بیشتری نسبت به سایر ترکیبات امضا داشتند. محققان ارتباط بین نمرات پایین TCF7 / فعالیت سیتولیتیک بالا را در سایر انواع تومور، از جمله کارسینوم کلیه، کارسینوم مری، گلیوما، سارکوم و سرطان ریه تایید کردند. علاوه بر این، محققان تشخیص دادند که امضای TCF7 می تواند نتایج بیمار را مستقل از سایر متغیرها پیش بینی کند.

“در حالی که مطالعات بیشتری نیاز به انجام دارد، این تجزیه و تحلیل ها نشان می دهد که تعیین وضعیت ایمنی اپیگنومیک از طریق غربالگری متیلاسیون صفت کمی بیان مبتنی بر تومور می تواند پیش بینی دقیق پیامدهای بیمار را امکان پذیر کند. این کشف اهداف جدید بالقوه را برای تصمیم گیری های درمانی شخصی سازی شده باز می کند. شبیه به یک اثر انگشت یا اسکن عنبیه، همانطور که در روی جلد مجله آمده است.”