مطالعه روی موش ها نشان می دهد که COVID-19 خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را افزایش می دهد

مه مغزی، سردرد و بی خوابی برخی از علائم عصبی هستند که پزشکان در بیماران COVID-19 مشاهده کرده اند. عواقب عصبی پس از یک عفونت ویروسی جدید نیست – در واقع، پس از همه گیری آنفولانزای 1918، تقریباً یک دهه طول کشید تا بیماران مبتلا به سندرم عصبی به نام “پارکینسونیسم پس از مغزی” ظاهر شوند. اما مکانیسم‌هایی که توسط آن ویروس‌ها بر مغز تأثیر می‌گذارند، به خوبی شناخته نشده است. جفرسون و همکارانش در مطالعه جدیدی که روی موش ها انجام شد نشان دادند که ویروس SARS-CoV-2 مسئول همه گیری کووید-19 می تواند خطر انحطاط مغزی که در بیماری پارکینسون دیده می شود را افزایش دهد.

دکتر ریچارد اسماین، مدیر بیماری جامع پارکینسون و اختلال حرکتی جفرسون، می گوید: پارکینسون یک بیماری نادر است که 2 درصد از جمعیت بالای 55 سال را مبتلا می کند، بنابراین افزایش خطر لزوماً دلیلی برای وحشت نیست. مرکز در موسسه ویکی و جک فاربر برای علوم اعصاب و اولین نویسنده این مطالعه. اما درک اینکه چگونه ویروس کرونا بر مغز تأثیر می‌گذارد می‌تواند به ما کمک کند تا برای عواقب بلندمدت این همه‌گیری آماده شویم.»

این تحقیق، منتشر شده در اختلالات حرکتی در 17 مه، بر اساس شواهد قبلی از آزمایشگاه Smeyne است که نشان می‌دهد ویروس‌ها می‌توانند سلول‌های مغزی یا نورون‌ها را مستعد آسیب یا مرگ کنند. در آن مطالعه قبلی، محققان دریافتند که موش‌های آلوده به سویه H1N1 آنفولانزا، مسئول همه‌گیری آنفولانزای 2009، بیشتر در معرض MPTP هستند، سمی که شناخته شده است که برخی از ویژگی‌های مشخصه پارکینسون را القا می‌کند: در درجه اول از دست دادن نورون‌هایی که ماده شیمیایی دوپامین را بیان می‌کنند و التهاب را در گانگلیون‌های پایه، ناحیه‌ای از مغز که برای حرکت حیاتی است، افزایش می‌دهند. این یافته‌ها در موش‌ها بعداً توسط محققان دانمارکی در انسان تأیید شد و نشان دادند که آنفولانزا خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را در عرض 10 سال پس از عفونت اولیه تقریباً دو برابر می‌کند.

در مطالعه کنونی، محققان از موش‌هایی استفاده کردند که مهندسی ژنتیکی شده بودند تا گیرنده ACE-2 انسانی را بیان کنند، که ویروس SARS-CoV-2 از آن برای دسترسی به سلول‌های راه هوایی ما استفاده می‌کند. این موش ها به SARS-CoV-2 آلوده شدند و اجازه بهبود یافتند. نکته مهم این است که دوز انتخاب شده در این مطالعه مربوط به عفونت متوسط ​​COVID-19 در انسان است، با حدود 80٪ از موش های آلوده زنده مانده اند. سی و هشت روز پس از بهبودی حیوانات زنده‌مانده، به یک گروه دوز کم MPTP تزریق شد که به طور معمول باعث از دست دادن نورون‌ها نمی‌شد. به گروه کنترل سرم نمکی داده شد. دو هفته بعد، حیوانات قربانی شدند و مغز آنها مورد بررسی قرار گرفت.

محققان دریافتند که عفونت COVID-19 به تنهایی تأثیری بر نورون‌های دوپامینرژیک در گانگلیون‌های پایه ندارد. با این حال، موش هایی که پس از بهبودی از عفونت دوز پایین MPTP دریافت کردند، الگوی کلاسیک از دست دادن نورون را که در بیماری پارکینسون دیده می شود، نشان دادند. این افزایش حساسیت پس از عفونت COVID-19 مشابه آنچه در مطالعه آنفولانزا مشاهده شد بود. این نشان می دهد که هر دو ویروس می توانند خطر ابتلا به پارکینسون را افزایش دهند.

“ما در مورد یک فرضیه “چند ضربه” برای پارکینسون فکر می کنیم – این ویروس به خودی خود نورون ها را نمی کشد، اما آنها را در برابر “ضربه دوم” مانند سم یا باکتری یا حتی یک جهش ژنتیکی مستعدتر می کند. دکتر اسماین توضیح می دهد.

مشخص شده است که هر دو آنفولانزا و SARS-CoV2 باعث ایجاد “طوفان سیتوکین” یا تولید بیش از حد مواد شیمیایی پیش التهابی می شوند. این مواد شیمیایی می توانند از سد خونی مغزی عبور کنند و سلول های ایمنی مغز – میکروگلیا – را فعال کنند. در واقع، محققان تعداد میکروگلیاهای فعال شده را در گانگلیون های پایه موش هایی که از SARS-CoV2 بهبود یافته بودند و MPTP دریافت کردند، پیدا کردند. در حالی که مکانیسم آن به طور کامل شناخته نشده است، محققان معتقدند افزایش میکروگلیا باعث التهاب گانگلیون های پایه و ایجاد استرس سلولی می شود. سپس آستانه نورون ها را برای مقاومت در برابر استرس بعدی کاهش می دهد.

این مطالعه با همکاری پیتر اشمیت، دکترای علوم اعصاب از دانشگاه نیویورک انجام شد. دکتر اشمیت گفت: «ما نگران عواقب طولانی مدت عفونت ویروسی بودیم. دکتر اسماین در این زمینه تحقیقاتی پیشرو است و جفرسون مکان ایده آلی برای انجام آنالیز بود.

محققان در حال برنامه ریزی برای تعیین اینکه آیا واکسن ها می توانند افزایش تجربی پاتولوژی پارکینسون مرتبط با عفونت قبلی SARS-CoV-2 را کاهش دهند یا خیر. آنها همچنین در حال آزمایش انواع دیگر ویروس و همچنین دوزهایی هستند که با موارد خفیف تر در انسان مطابقت دارد.

در حالی که یافته‌های آن‌ها تا کنون ارتباط احتمالی بین ویروس کرونا و بیماری پارکینسون را تقویت می‌کند، دکتر اسماین می‌گوید اخطارهای مهمی وجود دارد. “اول از همه، این یک کار پیش بالینی است. خیلی زود است که بگوییم آیا ما همان چیزی را در انسان خواهیم دید یا خیر، با توجه به اینکه به نظر می رسد وجود دارد. [be] یک فاصله 5 تا 10 ساله بین هر گونه تغییر در تظاهرات بالینی پارکینسون در انسان.” با این حال، او می گوید که این تاخیر می تواند به نفع ما استفاده شود. “اگر معلوم شود که COVID-19 خطر پارکینسون را افزایش می دهد، باعث افزایش خطر پارکینسون خواهد شد. بار بزرگی بر جامعه و سیستم مراقبت های بهداشتی ما باشد. اما ما می‌توانیم این چالش را با ارتقای دانش خود درباره «ضربه‌های دوم» بالقوه و استراتژی‌های کاهش پیش‌بینی کنیم.»