سرکوب فعال خاطرات ناخواسته را ضعیف می کند

بسیاری از مردم تجربیات منفی در زندگی خود داشته اند که ترجیح می دهند به خاطر بسپارند. با این حال، گاهی اوقات لحظاتی وجود دارد که وقایع دوباره زنده می شوند. اغلب، چنین خاطرات ناخواسته ای توسط اشیاء بی ضرری ایجاد می شود که در طول تجربه اولیه نیز وجود داشتند: چکمه لاستیکی که ما را به یاد سیل می اندازد. کفش تصادف رانندگی؛ خرس عروسکی کودک مجروح با این حال، مطالعات قبلی نشان داده بود که اگر فردی به طور فعال تصاویر در حال ظهور را از هوشیاری خود خارج کند، پس از آن به خاطر سپردن صحنه های مرتبط دشوارتر می شود. آنها فراموش شده اند. با این حال، تا کنون مشخص نبود که چه اتفاقی برای صحنه‌های ذخیره‌شده می‌افتد – آیا واقعاً محو شده‌اند؟ و چگونه می توان این فراموشی را در مغز مشاهده کرد؟

Ann-Kristin Meyer، دانشجوی دکترا در MPI CBS، نتایج این مطالعه را که اکنون در مجله منتشر شده است، توضیح می دهد: «اگر به طور فعال یک خاطره را سرکوب کنید و دوباره سعی کنید آن را به خاطر بیاورید، تصاویر واضح تر از قبل ظاهر می شوند. eLife. بر اساس این مطالعه، شرکت کنندگان تصاویر را با وضوح کمتری در چشم داخلی خود دیدند. گاهی حتی به طور کامل ناپدید می شوند. ما همچنین مشاهده کردیم که این محو شدن یک حافظه با فعال شدن مجدد کمتر حافظه در مغز همراه است. یعنی فعالیت مغزی خاصی که در طول تجربه اولیه رخ داده بود تغییر کرد و یادآوری تصاویر را دشوارتر کرد. علاوه بر این، به نظر می‌رسید که ردهای حافظه به‌ویژه در آن دسته از افرادی که به ویژه در سرکوب خاطرات مهارت داشتند، ضعیف شده است.

از مطالعات قبلی، دانشمندان از قبل می دانستند که در طول سرکوب در مغز چه اتفاقی می افتد. قشر جلوی مغز، یک ساختار مغز در پشت پیشانی، فعالیت هیپوکامپ را مهار می کند. هیپوکامپ ساختاری در نواحی عمیق‌تر مغز است که باعث می‌شود رد حافظه دوباره فعال شود. نتایج فعلی نشان می دهد که این مهار منجر به تضعیف مداوم و طولانی مدت ردیابی حافظه می شود.

رولاند بنوا، رهبر مطالعه و رئیس گروه تحقیقات حافظه تطبیقی ​​در MPI CBS می گوید: «فراموشی تا حد زیادی شهرت بدی دارد. با این حال، فراموشی فعال ممکن است مکانیزم مفیدی برای جلوگیری از نفوذ مداوم خاطرات تجربیات بد به آگاهی ما باشد. او گفت که با کنترل افکارمان، می‌توانیم حافظه‌هایمان را ضعیف کنیم و احتمالاً آثار عصبی آن‌ها را در مغز پاک کنیم.

هنوز مشخص نیست که چرا برخی افراد در فراموش کردن فعالانه بهتر از دیگران هستند. با این حال، به ویژه برای کسانی که افسردگی یا اختلال استرس پس از سانحه دارند دشوار است. اکنون مطالعات آینده باید مشخص کنند که آیا فراموشی عمدی به سلامت روان کمک می کند یا خیر.

دانشمندان چنین فراموشی را در یک روش سه مرحله ای بررسی کردند. در گام اول، شرکت کنندگان یاد گرفتند که تصاویر تجربیات منفی را با یک شی خنثی مرتبط کنند، مانند فاجعه سیل با یک چکمه لاستیکی، تصادف رانندگی با یک کفش گم شده، و یک فرد مجروح با یک خرس عروسکی. به طور خاص، آنها چندین بار صحنه ها را با اشیاء مربوطه دیدند. در نهایت، چکمه، کفش و خرس عروسکی شروع به تداعی خودکار تصاویر بد کردند. دانشمندان سپس فعالیت مغز را با استفاده از تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI) اندازه‌گیری کردند، در حالی که شرکت‌کنندگان صحنه‌ها را با کمک اشیا به یاد آوردند.

در مرحله دوم، فقط اشیا به مردم نشان داده شد. در برخی موارد از آنها خواسته شد که صحنه را به خاطر بیاورند. در موارد دیگر، از آنها خواسته شد که هر گونه فکری را که در مورد صحنه وجود دارد، سرکوب کنند. در مرحله آخر مجدداً تمام اشیا یکی پس از دیگری به آنها نشان داده شد و سعی کردند هر صحنه مربوطه را به خاطر بسپارند. این به تیم تحقیقاتی اجازه داد تا بررسی کنند که آیا خاطرات اجتناب‌شده واقعاً محو شده‌اند یا خیر. به طور بحرانی، همچنین آنها را قادر می سازد تا الگوی فعالیت مغز را قبل و بعد از سرکوب مقایسه کنند. در یک سری دیگر از اندازه گیری ها، محققان الگوی معمولی از فعالیت را که در طول تجربه تصاویر ناراحت کننده در مغز رخ می دهد، ثبت کردند. آنها از این الگوی معمولی به عنوان الگویی برای سنجش فعال شدن مجدد خاطرات فردی استفاده کردند.

ارائه شده توسط موسسه ماکس پلانک برای علوم شناختی و مغز انسان