دهلی نو، در حالی که متخصصان مدت‌ها در مورد اینکه آیا آبله میمون یک بیماری مقاربتی است یا خیر بحث می‌کردند، مطالعه جدیدی که در مجله Lancet منتشر شده است نشان می‌دهد که ویروس عفونی می‌تواند تا هفته‌ها پس از بهبودی در مایع منی باقی بماند.
مقامات بهداشتی تاکید کرده اند که این ویروس یک بیماری مقاربتی نیست و هر کسی می تواند از طریق تماس نزدیک با ضایعات، مایعات بدن، قطرات تنفسی و مواد آلوده مانند ملافه به این بیماری مبتلا شود.
همچنین نشان داده شده است که از طریق تماس نزدیک مخاط یا پوست غیر دست نخورده با مواد عفونی یا قطرات تنفسی بزرگ در طول تماس طولانی مدت چهره به چهره پخش می شود.
فرانچسکا کولاویتا، محقق آزمایشگاه ویروس‌شناسی، موسسه ملی بیماری‌های عفونی «لازارو اسپالان‌زانی» (IRCCS)، در ایتالیا، در این مقاله نوشت: اما اینکه آیا ویروس آبله میمون می‌تواند از طریق مایعات تناسلی منتقل شود، هنوز در دست بررسی است.
کولاویتا گفت: «یافته‌های ما تأیید می‌کند که ریزش طولانی‌مدت DNA ویروس آبله میمون می‌تواند در مایع منی بیماران آلوده برای هفته‌ها پس از شروع علائم رخ دهد.»
این تیم ریزش ویروس را در نمونه‌های مایع منی جمع‌آوری‌شده 5 تا 19 روز پس از شروع علائم در یک مرد 39 ساله که در دو هفته اول ماه می به اتریش سفر کرده بود، بررسی کردند. او خود را فردی می دانست که با یک مرد و یک کارگر جنسی رابطه جنسی دارد. او همچنین گزارش داد که در یک ماه گذشته با چندین شریک مرد رابطه جنسی بدون کاندوم داشته است.
بیمار مبتلا به HIV بود و سابقه عفونت های مقاربتی را گزارش کرد. او پنج روز پس از شروع علائم در بیمارستان بستری شد.
علائم او شامل تب و به دنبال آن ظاهر شدن ضایعات پاپولار خارش دار خوشه ای در ناحیه مقعد و ضایعات منفرد در سر، قفسه سینه، پاها، بازوها، دست و آلت تناسلی بود. بیمار یک دوز واکسیناسیون آبله را در دوران کودکی، بیش از 30 سال قبل گزارش کرد. او هیچ درمان فعلی برای عفونت ویروس آبله میمون دریافت نکرد.
کولاویتا گفت: «موردی که در اینجا مورد بحث قرار گرفت، از این موضوع پشتیبانی می‌کند که انتقال ویروس آبله میمون در طول فعالیت جنسی ممکن است یک مسیر قابل دوام و شناخته شده باشد، به ویژه در شیوع بیماری در سال 2022،» و افزود که «ریزش طولانی‌مدت DNA ویروسی، حتی در نسخه‌های کم ویروس، ممکن است به مخزن احتمالی دستگاه تناسلی اشاره کند.
با این حال، “از آنجایی که بیمار یک پاسخ دهنده ویروسی-ایمونولوژیک آلوده به HIV بود، ما نمی توانیم به طور کامل احتمال تاثیر اختلال سیستم ایمنی مزمن مرتبط با HIV را بر ریزش طولانی مدت ویروس آبله میمون در منی رد کنیم.”
هیچ DNA ویروس آبله میمون در نمونه های ادرار و خون شناسایی نشد که نشان دهنده عدم وجود آلودگی متقاطع مایع منی از سایر منابع بالقوه است.
این تیم همچنین DNA ویروس آبله میمون را در نمونه های مایع منی 11 (79 درصد) از 14 بیمار شناسایی کرد و ویروس های زنده و دارای قابلیت تکثیر را از دو بیمار مبتلا به HIV جدا کرد.
به گفته محققان، مطالعات بیشتر برای درک بهتر پاتوژنز ویروسی و نقش بالقوه انتقال منی در گسترش عفونت آبله میمون و بار بیماری بسیار مهم است.