چگونه مرکز شفا در Abegweit First Nation در PEI به سلامت روان اعضای جامعه کمک می کند

اندرو لوی از اسکاچفورت، PEI برای خودش یک فنجان قهوه در آشپزخانه مرکز شفای اولین ملت Abegweit درست می کند. او هر روز صبح به آنجا می آید.

او گفت: “این مکانی است که می توانم بروم و خودم را ابراز کنم یا فقط با مردم چت کنم یا یک ناهار یا صبحانه خوب بخورم. من آن را دوست دارم.”

من با افسردگی دست و پنجه نرم می‌کردم، اما این به من کمک می‌کرد.

Levi یکی از مشتریان این مرکز است که قبلا بخشی از مرکز سلامت جامعه در اسکاچفورت بود که بیشتر به افرادی که با اعتیاد دست و پنجه نرم می کردند کمک می کرد. اما در طول سالها تکامل یافته است.

اکنون در یک مکان جدید درست در پشت نوار گاز Epekwitk، مرکز بسیار فراتر از کمک به افراد معتاد رفته است. اکنون هدف آن بهبود سلامت روانی کلی جامعه است.

مکانی امن برای بودن

دبورا جادیس مرکز شفا را اداره می کند. او مدیر سلامت روان و اعتیاد برای ملت اول Abegweit است.

او گفت که علاوه بر اعتیاد، بسیاری از افرادی که به این مرکز می آیند هنوز در تلاشند تا از آسیب های بین نسلی ناشی از مدارس مسکونی، دهه شصت اسکوپ و زنان و دختران بومی مفقود و کشته شده بهبود پیدا کنند.

به غیر از آشپزخانه، مرکز شفا دارای یک فضای انتظار است که شبیه یک اتاق نشیمن با نیمکت ها و میز قهوه و همچنین وسایل تشریفاتی است. موسیقی آرامش بخش در پس زمینه پخش می شود.

Jadis گفت که هدف او ایجاد یک فضای امن برای هر کسی است که فقط وارد آن شده و چت کند.

او گفت: “ما آن احساس خانگی را می خواستیم. ما دوست داریم مردم فقط وارد خانه شوند و چای بنوشند یا فقط آنجا بنشینند.” “هیچ انگی وجود ندارد. این یک مکان مثبت است.”

این مرکز دارای دو پزشک در محل است که می توانند به اعضای جامعه مشاوره انفرادی ارائه دهند، اما عناصر سنتی نیز وجود دارد.

یک بزرگتر در محل وجود دارد که افراد می توانند برای راهنمایی با او صحبت کنند. جادیس گفت که در روز جمعه، مرکز میزبان یک دایره گفتگو برای کارکنان و اعضای جامعه است که روشی سنتی در فرهنگ میکماو برای مقابله با مسائل است، به ویژه در هنگام وقوع بحران.

او گفت: «این یک جلسه توجیهی است. “من فکر می‌کردم این کمبودی در جامعه ما بود که به اندازه کافی توضیح ندادیم، ما فقط از یک بحران به بحران دیگر برخورد کردیم. بنابراین مانند کشف برای نوزادان مدرسه‌های مسکونی، ما بازنگری انجام دادیم.”

لالانا پل، هماهنگ کننده پروژه های ویژه، گفت، اما کار در مرکز شفا تنها به مشاوره ختم نمی شود.

پل گفت که سلامت روان برخی از مراجعان تحت تأثیر تلاش آنها برای یافتن مسکن یا شغل است، بنابراین او به آنها کمک می کند تا با منابع خارج از مرکز ارتباط برقرار کنند. او همچنین مشتریان را به هنرهای سنتی مانند طبل‌سازی و طبل‌سازی متصل می‌کند، زیرا با اتصال به ریشه‌هایشان به سلامت روان آنها کمک می‌کند.

“بنابراین شما یک بشقاب دارید و بیایید بگوییم که روی یک هرم متعادل است. و زمانی که شما در حال بهبودی هستید، این یک روند مداوم است. بنابراین نکات کمی ممکن است در جنبه های جسمی شما یا اندکی در جنبه های معنوی شما. پس من چه کار می کنم. این است که من به ارتباط مردم با هر منطقه ای که انعام دارد کمک می کنم.”

جادیس گفت که به تیمش افتخار می کند، اما بیشتر به اعضای جامعه که به مرکز شفا می آیند و درخواست حمایت می کنند افتخار می کند.

“آنها افراد قوی هستند که از این فرصت استفاده می کنند و از درها عبور می کنند و می گویند، “هی، من نمی توانم این کار را انجام دهم. من به کمک نیاز دارم.”

‘بازگشت به سرزمین’

بخش دومی در مرکز شفا وجود دارد که به آن کمپ شفای مسکرات می‌گویند.

این مکان در جنگل در پشت ذخیره‌گاه واقع شده است، جایی که محوطه‌ای وجود دارد که توسط درختان بلند احاطه شده است – مکانی که با مرکز درمانی سرپوشیده متفاوت است. اینجاست که جادیس و تیمش اغلب فعالیت های زمینی مانند چیدن علف شیرین را سازماندهی می کنند.

جادیس گفت: «به زمین بازگشته است.

“این خیلی راحت است. من از کسی خواستم به من توضیح دهد که شما به این فضای خشکی می روید، و احساس می کنم به دنیای دیگری قدم گذاشته اید.”

اعضای جامعه هر روز به خصوص عصرها در کمپ جمع می شوند. یک زمین بازی برای کودکان و یک باربیکیو وجود دارد که رئیس جونیور گولد و همسرش اغلب برای همه غذا آماده می‌کنند.

نیمکت های چوبی و صندلی های کمپینگ برای نشستن افراد در اطراف آتش وجود دارد. آنها با هم غذا می خورند، داستان می گویند و می خندند. و جادیس گفت که همه اینها بخشی از روند درمان است.

اخیراً، مرکز شفا با جایگاهی مثال زدنی از نظر فدرال اعتبار یافته است – چیزی که جادیس گفت که تیم او برای رسیدن به آن سخت کار کرده است.

و او امیدوار است که مرکز شفا همراه با کمپ شفای مسکرات بر نسل های آینده تأثیر بگذارد.

“ما به فرهنگ خود معتقدیم که همه چیز هفت نسل است. امیدوارم وقتی از اینجا می روم، روزی جایی باشد که فرزندان نوه هایم و فرزندانشان به خوبی به اینجا بیایند.”