با عینک جدیدم خیلی بیشتر از توانایی دیدن کامل دنیا به دست آوردم

این مقاله اول شخص تجربه مارک سلویج است که با آسیب مغزی زندگی می کند. برای اطلاعات بیشتر در مورد داستان های اول شخص CBC، لطفاً ببینید سوالات متداول

در مطب اپتومتریستم برای یک قرار ملاقات معمولی نشسته بودم، تنها چیزی که می توانستم ببینم نیمی از نمودار چشم و جهان در سمت چپم بود.

اکثر مردم دید محیطی دارند. آنها می توانند از گوشه چشم خود ببینند.

من نمی توانم.

ممکن است بی اهمیت به نظر برسد. بالاخره اینطور نیست که من کاملاً نابینا بودم. می توانم سرم را بچرخانم و هنوز دنیا را در سمت راستم ببینم.

اما وقتی دکتر یک منشور را در سمت راست عینک من تنظیم کرد، احساس کردم امیدی به من می رسد.

امروز ممکن است روزی باشد که در نهایت 40 درجه اضافی را در سمت راست خود ببینم – بخشی از جهان که در 21 سال گذشته از دست داده بودم.

وقتی 11 ساله بودم، زمانی که باید از کودکی ام با دوستانم لذت می بردم، برای زندگی ام می جنگیدم. خانواده من در یک تصادف رانندگی کردند و خواهرم نیکول فوت کرد. من دچار یک ضربه مغزی شدم. چند روز اول لمس و رفتن بود در حالی که من تحت حمایت زندگی بودم. من خیلی از آن زمان را به خاطر نمی آورم، اما والدینم می گویند که من اساساً سه هفته پاسخگو نبودم.

وقتی به آرامی به هوش آمدم، احساس گیجی و ترس کردم زیرا نمی فهمیدم چرا بدنم نمی تواند حرکت کند.

از آن زمان بود که کار سخت شروع شد. دقیقاً مانند یک نوزاد، مجبور بودم همه چیز را دوباره یاد بگیرم. باید یاد می گرفتم که چگونه قورت دهم، چگونه نگاهم را به جایی که می خواهم نگاه کنم، چگونه صحبت کنم، چگونه بخورم و بنوشم، چگونه خودم لباس بپوشم، چگونه راه بروم، چگونه فکر کنم، هدایت کنم.

می‌خواستم مستقل باشم و در جلسات بی‌پایان فیزیو و کاردرمانی ساعت‌ها کار سخت همراه با اشک و ناامیدی انجام دهم. وقتی گرد و غبار نشست، فلج نسبی سمت راست، کمی لرزش در سمت چپ و برخی اختلالات بینایی، که شامل از دست دادن کامل بینایی محیطی در سمت راستم بود، باقی ماند.

بعد از تصادف من به معنای واقعی کلمه از دست داده بودم.

به یاد دارم که تیم مراقبت های بهداشتی به من می گفتند که چشمانم را به سمت راست اسکن کنم تا حداقل بتوانم خطرات را شناسایی کنم. با وجود اینکه در ابتدا با ناتوانی هایم دست و پنجه نرم می کردم، سعی کردم از مرزهای محدودیت هایم عبور کنم و با حمایت های فراوان، نسبتاً مستقل شدم.

به مرور زمان ناتوانی هایم را پذیرفتم. امروز با مدارس ابتدایی صحبت می کنم و کتابی برای کودکان نوشته ام که چگونه آسیب مغزی من را متفاوت می کند. من دوباره دوچرخه سواری را یاد گرفتم و برای تفریح ​​به ورزش هایی مانند صخره نوردی، چتربازی پشت سر هم و زیپلینگ پرداختم.

اما حتی در آن لحظات عالی، گاهی اوقات غمگین می شوم زیرا فقط می توانستم نیمی از آنچه را که زندگی در برابرم ارائه کرده بود ببینم.

وقتی زنی در سمت راست من با من معاشقه می‌کرد، دلم برایش تنگ می‌شد و پسر خیلی بد است! اگر آنها حتی اندکی در سمت راست من بودند، جایی که من نگاه نمی کردم، با آنها برخورد می کردم.

یک آیین اساسی برای بسیاری از نوجوانان نیز از من طفره رفت: من هرگز نتوانستم گواهینامه رانندگی خود را به دلیل اختلالات بینایی دریافت کنم. می دانم که می توانم از دوستان و خانواده ام درخواست سواری کنم، اما نمی خواهم احساس کنم که آنها را آزار می دهم. اتوبوس همیشه جایی که من می خواهم حرکت نمی کند. می‌توانستم سوار تاکسی شوم، اما گاهی اوقات قیمت‌ها شبیه دزدی بزرگراه است. دلم برای استقلالی که 40 درجه اضافی به من می داد تنگ شده است.

بنابراین در طول سال‌ها، گزینه‌های مختلفی را برای گسترش دید جانبی سمت راست خود بررسی کردم. من با آینه های مقعر و محدب جلوی چشم چپم آزمایش کردم و یک دوربین فیلمبرداری و ترکیب صفحه نمایش روی عینکم نصب شده بود. آخرین مورد حتی برای من هم تا حدودی احمقانه به نظر می رسید.

وقتی آخرین پزشک من یک منشور فرنل جدید را پیشنهاد کرد که می‌تواند روی عدسی لیوان بچسبد و توسط افراد دیگری که آسیب‌های مغزی ضربه‌ای دارند از آن استفاده می‌کردند، فکر کردم که می‌توانم آن را امتحان کنم.

بنابراین من خودم را در مطب اپتومتریست یافتم. من محتاطانه خوشبین بودم. من قبلاً ناامید شده بودم و نمی دانستم چه انتظاری داشته باشم.

وقتی آن منشور در جای خود کلیک کرد و من بالاخره توانستم دوباره از سمت راستم ببینم، احساس متفاوتی داشت. ناگهان دنیای سمت راست من متمرکز شد. می توانستم ببینم! خوب، من می توانستم بیشتر از دنیای خود را ببینم. اکنون می‌توانستم پنکه را که در سمت راست نمودار چشمی قرار داشت، ببینم. صبر کنید… من همچنین می‌توانم تعداد بیشتری از اپتومتریست را ببینم.

واو واو واو!

شروع کردم به گریه کردن. چشمانم را باور نمی کردم! فقط نمی توانستم چشمانم را باور کنم.

سه ماه از عینک جدیدم می گذرد. من هنوز یک معلولیت دارم – این تغییر نکرده است. اما این بدان معناست که نیازی نیست سرم را بچرخانم تا ببینم در سمت راستم چه خبر است. و این تغییر کوچک تأثیرات بزرگی دارد.

در این چند ماه گذشته، گردنم کمتر تمرین کرده است! داشتن این دید اضافی باعث می شود در مسیریابی زندگی روزمره خود احساس اطمینان بیشتری کنم.

من هنوز نمی توانم رانندگی کنم. من هنوز باید مدافع خودم باشم و احساس کنم مجبورم معنی زندگی با معلولیت را به اشتراک بگذارم. اما من همچنین امیدوار هستم که با پیشرفت‌های مداوم در فناوری خودروهای خودران، تغییرات در مقررات گواهینامه و تصمیم خودم، روزی پشت فرمان بنشینم و رانندگی کنم.

در ضمن، من از دیدن جهان در سمت راستم یک بار دیگر لذت خواهم برد.

---

آیا داستان شخصی قانع کننده ای دارید که بتواند به دیگران کمک کند یا درک کنید؟ ما می خواهیم از تو بشنویم. در اینجا اطلاعات بیشتری در مورد نحوه ارائه به ما وجود دارد.