[ad_1]
با توجه به افزایش تقاضا، حمل و نقل دریایی میزان گازهای گلخانه ای را که در جو منتشر می کند افزایش یافته است. امروزه این بخش حدود 2 تا 3 درصد از انتشار جهانی را تولید می کند و پیش بینی می شود تا سال 2050 میزان انتشار بین 80 تا 130 درصد نسبت به سال 2008 افزایش یابد.
برای کاهش این انتشارات و حصول اطمینان از دستیابی کشورها به اهداف توافقنامه پاریس – که به دنبال محدود کردن گرمایش زمین به زیر 1.5 درجه است – چندین سازمان بین المللی و متخصص در انتقال انرژی بر کربن زدایی این بخش فشار می آورند.
استدلال می‌شود که کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای آنها به صفر به معنای جایگزینی استفاده از سوخت‌های فسیلی با سوخت‌های کم آلاینده مانند هیدروژن سبز و آمونیاک است، اما اینها به مقادیر زیادی از منابع تجدیدپذیر نیاز دارند.
در هفته‌های اخیر، مجمع جهانی دریانوردی و دانشگاه کالج لندن، در بریتانیا، گزارشی را منتشر کردند که در آن پتانسیل مکزیک برای پایدارتر کردن حمل‌ونقل دریایی خود و همچنین تبدیل شدن به یک تولیدکننده منطقه‌ای این سوخت‌ها به لطف موقعیت جغرافیایی آن را برجسته کردند. شرایط
اما مکزیک تنها کشوری نیست که این پتانسیل را دارد. کشورهایی مانند اندونزی و آفریقای جنوبی و شیلی و آرژانتین در آمریکای لاتین دارای منابع طبیعی هستند که می‌تواند به آنها امکان تولید سوخت‌هایی را بدهد که برای کره زمین دوست‌تر هستند.
در این ویدئو، ما با برخی از متخصصان که در تهیه آن گزارش مشارکت داشتند، در مورد معنای آن انتقال صحبت می کنیم. و ما همچنین با متخصص خوان پرز تورگلوسا، از دانشگاه هوئلوا، اسپانیا، مصاحبه کردیم که در این گزارش شرکت نکرد و هزینه‌های زیست‌محیطی تولید این سوخت‌ها و گزینه‌های جایگزین برای بخشی که نیاز به انرژی را متوقف نمی‌کند را با انتقاد بیشتری می‌بیند. .
> پیوند به گزارش: انتقال انرژی در حمل و نقل دریایی
این چند رسانه ای توسط نسخه آمریکای لاتین و کارائیب تولید شده است SciDev.Net
[ad_2]