[ad_1]
آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل در پیام رسمی خود گفت: جهان قول داده است که تا سال 2030 به ایدز پایان دهد، اما ما از مسیر خارج شده ایم.
وی افزود: «امروز ما در خطر میلیون‌ها عفونت جدید و میلیون‌ها مرگ دیگر هستیم» و از دولت‌ها در همه جا خواست شعار «برابر کردن» را به واقعیت تبدیل کنند.
او گفت که “راه حل های عملی اثبات شده” وجود دارد که می تواند به پایان دادن به ایدز کمک کند، مانند بودجه بیشتر برای افزایش در دسترس بودن، کیفیت و مناسب بودن خدمات برای درمان، آزمایش و پیشگیری HIV.
قوانین، سیاست‌ها و شیوه‌های بهتر برای مقابله با انگ و طرد افراد مبتلا به اچ‌آی‌وی، به ویژه جمعیت‌های حاشیه‌نشین. همه به احترام و استقبال نیاز دارند.»
او گفت که نابرابری های چندلایه ای که این همه گیری را تداوم می بخشد، می توان و باید برطرف شود: «ما می توانیم به ایدز پایان دهیم. اگر مساوی کنیم.»
علم و همبستگی: Kőrösi
رئیس مجمع عمومی، Csaba Kőrösi، با تکرار فراخوان رئیس سازمان ملل متحد برای اقدام، و موضوع اصلی او برای سال، گفت که بحران ایدز “برای راه حل هایی مبتنی بر علم، همبستگی و پایداری آماده است.”
ما به اقدامات فوری برای پایان دادن به نابرابری هایی که مردم را در برابر عفونت آسیب پذیر می کند، نیاز داریم. اگر جامعه بین المللی اقدام کند، در این دهه از 3.6 میلیون عفونت جدید HIV و 1.7 میلیون مرگ ناشی از ایدز جلوگیری می شود.
وی از همه کشورهای عضو و ذینفعان خواست تا تعهدات سیاسی و مالی خود را برای پایان دادن به ایدز در ضرب الاجل بلندپروازانه تمدید کنند.
مورین مورنگا، عضو هیئت مدیره UNITAID، به نمایندگی از جوامعی که با این بیماری ها زندگی می کنند
راه درازی در پیش است تا از اقشار آسیب پذیر محافظت شود
در اوایل هفته، مورین مورنگا، فعال HIV و عضو هیئت مدیره Unitaid، شهادت شخصی قدرتمندی را برای تشویق فوریت بیشتر در مبارزه با این بیماری به اشتراک گذاشت.
خانم مورنگا با اشاره به گزارش اخیر UNAIDS که نشان می‌دهد واکنش جهانی به ایدز در خطر است، با افزایش عفونت‌ها و مرگ و میرهای جدید در بسیاری از نقاط جهان، توضیح داد که دختران نوجوان و زنان جوان هنوز به طور نامتناسبی تحت تأثیر HIV هستند.
او گفت: “(این) واقعاً غم انگیز است زیرا وقتی 20 سال پیش تشخیص داده شد که HIV دارم، یک نوجوان و یک زن جوان بودم و فکر می کردم که 20 سال بعد ما داستان دیگری را تعریف خواهیم کرد و نه همان داستان غم انگیز.” به خبرنگاران در کنفرانس ژنو پیش از روز جهانی گفت.
چالش های درمانی
خانم مورنگا، یک شهروند کنیایی که نماینده جوامعی است که با اچ آی وی زندگی می کنند، هنگامی که در اوایل دهه 2000 به این ویروس مبتلا شد، با خصومت و انگ مواجه شد.
از طریق سازمان او، بنیاد Lean On Me، دختران نوجوان و زنان جوان مبتلا به اچ‌آی‌وی مراقبت و حمایت دریافت می‌کنند، اما نابرابری‌ها در رویکرد جهانی درمان و پیشگیری باقی می‌ماند.
او گفت: “ما هنوز شاهد بسیاری از عفونت های جدید هستیم.” این بدان معناست که درمان به همه نمی رسد و در جایی که هست مردم به درمان پایبند نیستند.»
با این وجود، پیشرفت‌هایی به‌ویژه در شناسایی عفونت‌ها حاصل شده است، خانم مورنگا با یادآوری عذاب انتظارش برای تشخیص، و این واقعیت که قبل از اینکه بتواند اچ‌آی‌وی دارد، خود را پنج بار آزمایش کند، گفت.
کمبود ساختارهای پشتیبانی
او گفت: «در طول مدتی که من مبتلا به HIV تشخیص داده شدم، در گرفتن نتیجه با تأخیر مواجه شدم. شما آزمایش می‌شوید و سپس دو هفته منتظر می‌مانید تا نتایج خود را دریافت کنید. زمان بسیار سختی بود که کسی آنقدر صبر کند.»
بر اساس گزارش UNAIDS، دختران نوجوان و زنان جوان 15 تا 24 ساله سه برابر بیشتر از پسران و مردان جوان در کشورهای جنوب صحرای آفریقا در معرض ابتلا به HIV هستند.
این آژانس سازمان ملل با استناد به مطالعه‌ای که نشان می‌دهد توانمند ساختن دختران برای ماندن در مدرسه تا پایان تحصیلات متوسطه، «قدرت است» گفت: «عامل محرک قدرت است.»
دیگر حکم اعدام نیست
در سال 2021، Unitaid اشاره کرد که بیش از 38 میلیون نفر در سراسر جهان با اچ‌آی‌وی زندگی می‌کنند، 1.5 میلیون نفر به تازگی به HIV مبتلا شده‌اند و 650000 نفر بر اثر بیماری‌های مرتبط با ایدز جان خود را از دست داده‌اند.
علیرغم این ارقام بد، خانم مورنگا اصرار دارد که HIV دیگر یک “حکم اعدام” نیست. او اصرار کرد که اکنون “مردم می توانند خیلی سریعتر تشخیص دهند”. ما حتی کیت های تشخیصی مانند کیت های خودآزمایی داریم که می توانید آن را به صورت محرمانه و در حریم خصوصی انجام دهید.
خانم مورنگا خاطرنشان کرد: در 20 سال گذشته نوآوری‌های قابل توجهی نیز دیده شده است که مناسب بودن رژیم‌های درمانی برای بیماران جوان‌تر HIV را تضمین کرده‌اند، البته با برخی هشدارها.
پسر در خطر
ما برای کودکان درمان نداشتیم و پسرم نیز مبتلا به HIV بود. این بدان معنا بود که من نمی توانستم برای نجات جانم مواد مخدر مصرف کنم و فرزندم را رها کنم تا بمیرد.
«بنابراین، تبلتم را بداهه می‌کردم و به دو قسمت تقسیم می‌کردم و به کودک می‌دادم. اما بعد از آن نمی‌دانستم که آیا این روی اندام‌های بدن او تأثیر می‌گذارد یا نه، نمی‌دانستم که دوز آن مناسب است یا نه، اما فقط این کار را کردم تا مطمئن شوم که او نمی‌میرد.»
وی افزود: مدتی طول کشید تا برای کودکان دارو تهیه کنیم. و حتی وقتی آمد، خیلی برای کودکان مناسب نبود. و اخیراً ما دولوتگراویر اطفال را داریم که مناسب کودکان است اما تنها است، بنابراین کودکان در صورت مقاومت تنوعی ندارند.
[ad_2]