یکی از زندانیان سابق، می‌گوید که زندگی نباید پشت میله‌های زندان به پایان برسد، در میان کسانی که از اعتیاد بیشتر به کمک در زندان‌های انتاریو درخواست می‌کنند.

آلیشیا گوردون بیشتر روزهای خود را صرف کمک به زنان درگیر در سیستم عدالت کیفری می کند تا دوباره روی پای خود بنشینند و سعی می کند به آنها امید بدهد.

او درک می کند که چقدر می تواند دشوار باشد، زیرا همین چند سال پیش، گوردون در پایین ترین نقطه خود قرار داشت.

اعتیاد همه چیز را از او گرفته بود – خانه، شغل، فرزندان و آزادی اش – گوردون را در زندانی در شمال انتاریو پشت میله های زندان رها کرد.

اما در آن زمان، شرکت در یک برنامه تخصصی درمان اعتیاد در حین گذراندن دوران محکومیت خود در مرکز نگهداری و درمان آلگوما (ARTC) در Sault Ste. ماری، که به او ابزار و اعتقادی داده شده که می تواند بهبود یابد.

گوردون گفت: “همیشه امید وجود دارد. من تا آنجا که می توانستم پیش رفته بودم، و هنوز هم توانسته ام راه خود را به نوعی ثبات بازگردانم.”

آنها به من فهماندند که زندگی من نباید پشت میله های زندان به پایان برسد.– آلیشیا گوردون، که دوران محکومیت خود را در مرکز نگهداری و درمان آلگوما سپری کرد

آنها به من فهماندند که زندگی من نباید پشت میله های زندان تمام شود، راه دیگری وجود دارد.

گوردون گفت، اما تنها با وجود هشت تخت درمانی در کل استان برای زنان زندانی، منابع کافی برای کمک به افراد معتاد وجود ندارد.

گوردون و سایر مدافعان می گویند انتاریو باید به وعده های خود برای ارائه درمان بیشتر در زندان ها عمل کند – به ویژه با ادامه بحران اعتیاد و این استان بر روی طرح هایی برای ساختن مراکز اصلاحی جدید پیش می رود.

تعداد زیادی از زندانیان که با اعتیاد دست و پنجه نرم می کنند

گوردون برای اولین بار در سال 2019 در بازداشت به سر می برد، قبل از اینکه در بهار 2020 به اتهامات متعددی اعتراف کرد – درست زمانی که همه گیر COVID-19 اعلام شد.

گوردون گفت: «آنها همه برنامه‌ها را خاموش کرده بودند و بسیار منزوی بود.

“شما فقط در یک جعبه پرتاب شده اید. هیچ امیدی به آن وجود ندارد. هیچ راهی وجود ندارد که بتوانید کارها را تنظیم کنید تا پس از آزادی موفق شوید.”

گوردون گفت که بیشتر زنان دیگری که او در پشت میله‌های زندان ملاقات کرد نیز با اعتیاد به مواد دست و پنجه نرم می‌کردند.

“بر اساس تجربه خودم، اکثر افراد به دلیل مسائل اعتیاد به نوعی در بازداشت هستند. حتی افرادی که با آنها ملاقات کرده بودم و برای حمله و قتل خدمت می کردند، معمولاً در زمان ارتکاب آن جنایت به نوعی از مواد استفاده می کردند.”

تماشا | آلیسیا گوردون داستان اعتیاد و بهبودی خود را می گوید:

وزارت دادگستری انتاریو هیچ آماری در مورد تعداد زندانیان استانی – که روزی دو سال کمتر محکومیت خود را می گذرانند – ارائه نکرده است که مبتلا به اختلالات مصرف مواد تشخیص داده شده اند.

Judith Gadbois-St-Cyr، سخنگوی سازمان اصلاح و تربیت کانادا، گفت: تحقیقات آنها تخمین می زند که حدود 61 درصد از زندانیان در زمان پذیرش در زندان، اختلالات مصرف الکل و مواد قبلی یا فعلی داشته اند و این تعداد برای مردان بومی نزدیک به 85 درصد است. و زنان

در سال 2017، کمیسر ارشد وقت کمیسیون حقوق بشر انتاریو، رنو ماندان، از زندان استانی در کنورا بازدید کرد و متوجه شد که هر زندانی با سلامت روان یا اختلالات اعتیاد دست و پنجه نرم می کرد.

تحقیقات آکادمیک نیز رابطه بین اعتیاد و نظام اصلاحات استانی را نشان داده است.

بین سال‌های 2006 تا 2013، از هر 10 نفری که در اثر مصرف بیش از حد مواد مخدر جان خود را از دست می‌دادند، یک نفر طی یک سال از زندان انتاریو آزاد شد. به یک مقاله بررسی شده منتشر شده در سال 2016 در مجله چند رشته ای PLOS One.

برای افراد زندانی به درمان بیشتری نیاز است

گوردون در حین گذراندن دوران محکومیت خود، مدتی را در سه زندان استانی در شمال انتاریو گذراند. هیچ یک از آنها مانند آنچه در برنامه تخصصی در ARTC دریافت کرده بود، درمان اعتیاد او را ارائه نکردند.

او گفت: «من به ابزارهایی نیاز داشتم تا راهی برای مبارزه با اعتیادم پیدا کنم.

گوردون گفت برای ورود به برنامه، او باید 90 روز صبر می کرد تا از هرگونه رفتار نادرست رهایی یابد. پس از شروع، درمان چهار یا پنج روز در هفته برنامه ریزی شد و برنامه ریزی در طول روز انجام می شد.

گوردون گفت که مجری به او نشان داد که زندگی فراتر از اعتیاد امکان پذیر است، به او کمک کرد تا پس از پایان دوره محکومیتش برای درمان و حمایت از او درخواست کند، و به او الهام داد تا در زمینه اعتیاد کار کند – که اکنون در انجمن الیزابت فرای شمال غربی انتاریو انجام می دهد.

او فراتر از سخاوتمندی بود، دلسوزی زیادی داشت و خارج از برنامه نیز از من حمایت کرد.»

دبی رید آرزو می‌کند چنین چیزی برای پسرش جانی، که در مارس 2020 بر اثر مصرف بیش از حد مواد مخدر درگذشت، وجود داشته باشد. اکنون، او یکی از اعضای موسس گروه سوگواری Gone Too Soon Thunder Bay برای والدینی است که فرزندانشان بر اثر مصرف بیش از حد مواد مخدر جان باخته‌اند.

او گفت که جانی برای حمایت از اعتیاد خود به جرم و جنایت روی آورد، اما زمانی که به یک مرکز اصلاح و تربیت استانی رفت، چیزی برای او وجود نداشت.

«جانی 23 ساعت در روز را با هم سلولی‌اش در زندان می‌نشیند [who told me]رید گفت: «ما فقط در آنجا نشستیم و به راه‌های بهتری برای انجام این مزخرفات فکر کردیم.

رید گفت، برای هر کسی که به زندان استانی محکوم می شود، بخشی از مجازات باید درمان باشد اگر جرم مربوط به اعتیاد باشد.

او معتقد است که اگر پسرش که تنها چند هفته پس از آزادی بر اثر مصرف بیش از حد مصرف می‌کرد، اینطور بود، او هنوز زنده بود.

“وقتی جانی به زندان انداخته شد، اگر مستقیماً به یک مرکز درمانی پرتاب شده بود، در مورد جانی مرده صحبت نمی‌کردیم، بلکه در مورد جانی بهبود یافته صحبت می‌کردیم.”

درمان ناهموار در سراسر انتاریو

به گفته سخنگوی وکیل عمومی انتاریو، “برنامه های مصرف مواد در اکثر مراکز استانی ارائه می شود.” همچنین، ایمیل سخنگوی سخنگوی گفت، به زندانیانی که در زمان پذیرش مشکل مصرف مواد دارند، از حمایت های بهداشتی مانند پروتکل هایی برخوردار می شوند. درمان ترک و جایگزینی مواد افیونی را مدیریت کنید.

سخنگو گفت که استان همچنین در تلاش است تا برنامه نویسی را افزایش دهد و مشاوران اعتیاد بیشتری را به عنوان بخشی از راهبرد اصلاحات سلامت روان و اعتیاد استخدام کند و در حال ساخت فضاهای جدید در زندان های موجود و جدید استان برای ارائه برنامه است.

اما جزئیات خاصی ارائه نشد. به عنوان مثال، دولت 1.2 میلیارد دلار برای ساخت یک مرکز اصلاح و تربیت جدید 345 تختخوابی در Thunder Bay هزینه می کند، اما سخنگوی به سؤالی در مورد درمان تخصصی یا فشرده اعتیاد پاسخ نداد.

دکتر Lori Regenstreif، استاد بخش پزشکی خانواده در دانشگاه مک مستر همیلتون که در زمینه اعتیاد و بهداشت اصلاحی اولیه کار می کند، گفت: بخشی از مشکل مراقبت و برنامه ریزی است که افراد دریافت می کنند بسته به موسسه ای که به آن اعزام می شوند.

او گفت: “به نظر می رسد مهم نیست شهر چقدر بزرگ است، مدت زمان ماندن مردم یا هزینه ها چقدر است – فقط نابرابر است.” او افزود که سیستم اصلاحات یک محیط مهم برای درمان فشرده است، اگر برای مردم در دسترس باشد. .

Regenstreif گفت: “تجربه حبس در واقع به یک تجربه بهبودی تبدیل می شود، و من فکر می کنم این مهم است.”

“اگر فقط مردم را پشت میله های زندان می بندید و به آنها می گویید که فقط در آنجا بنشینید و هشت ماه یا هر چیز دیگری وقت استراحت خود را انجام دهید، در این صورت هیچ کاری انجام نمی دهید – نه فقط برای آنها، بلکه برای بقیه جامعه.”

دیل گونتر، استاد دانشگاه مک‌مستر و پزشک خانواده که در سیستم زندان انتاریو کار می‌کند، گفت: تقریباً هر ملاقاتی که با یک بیمار در زندان دارد، مربوط به سلامت روان یا مسائل اعتیاد است – اغلب برای کاهش علائم ترک و کمک به تثبیت دارو تجویز می‌کند. .

گونتر گفت: «وقتی فردی در مؤسسه است، ما فرصتی باورنکردنی داریم که همه چیزهایی را که می‌دانیم می‌تواند کمک کند و می‌تواند مؤثر باشد، به او بدهیم… ما در حال حاضر این کار را انجام نمی‌دهیم».

او گفت اما کمبود منابع در داخل زندان های استانی صرفاً بازتاب جامعه است.

“اگر ما در جامعه درمان اعتیاد و سلامت روانی عالی داشتیم، احتمالاً در وهله اول تقریباً به تعداد افراد در مؤسسات خود نخواهیم داشت.”

گونتر افزود که موضوع صرفاً ارائه خدمات بیشتر نیست. آنها همچنین باید مبتنی بر شواهد، مقرون به صرفه و به راحتی در دسترس باشند – که اکنون اتفاق نمی افتد.