داروهای آنتی سایکوتیک قدیمی ممکن است گزینه جدیدی برای درمان دیابت نوع 2 ارائه دهند

محققان دریافته‌اند که دسته‌ای از داروهای آنتی‌سایکوتیک قدیمی‌تر می‌تواند یک گزینه درمانی جدید امیدوارکننده برای افراد مبتلا به دیابت نوع 2 باشد و به رفع نیاز بیمارانی که قادر به استفاده از سایر درمان‌های موجود در حال حاضر نیستند کمک کند.

جان اوشر، استاد دانشکده داروسازی و علوم دارویی و نویسنده اصلی مطالعه اخیر منتشر شده در مجله، می گوید: «نیاز رو به رشدی برای یافتن روش های درمانی جدید برای دیابت نوع 2 وجود دارد. دیابت.

همانطور که آشر توضیح می دهد، داروی متفورمین یکی از رایج ترین داروهای درمان دیابت نوع 2 است، اما حدود 15 درصد از بیماران قادر به مصرف آن نیستند. نوع دیگری از کلاس دارویی رایج (مواد ترشح انسولین) برای درمان دیابت برای بیماران در مراحل بعدی که به یک گزینه متفاوت نیز نیاز دارند، موثر نیست.

برای بیمارانی که نمی توانند متفورمین مصرف کنند، بیماران مبتلا به دیابت در مراحل پایانی که سلول های بتا آنها به خوبی کار نمی کنند، هنگامی که در تلاش برای یافتن درمان های جدید یا درمان های ترکیبی جدید با پیشرفت بیماری هستید، اهمیت بیشتری پیدا می کند. آشر توضیح می‌دهد که برای پیدا کردن کلاس‌های دارویی جدید که مکانیسم‌های جدیدی را هدف قرار می‌دهند، بنابراین گزینه‌های بیشتری برای کاهش قند خون در آن افراد دارید.

مکانیزمی که Ussher و تیمش توجه خود را به آن معطوف کردند سوکسینیل CoA:3-ketoacid CoA ترانسفراز (SCOT) است، آنزیمی که در فرآیند تولید انرژی بدن از کتون ها نقش دارد. آن‌ها از مدل‌سازی کامپیوتری برای یافتن داروهایی استفاده کردند که به طور بالقوه می‌توانند با SCOT تداخل داشته باشند و بر روی نسل قدیمی‌تری از داروهای ضد روان پریشی، یک کلاس دارویی به نام دی فنیل بوتیل پیپریدین، یا به اختصار DPBP، فرود آمدند.

آشر و تیمش قبلاً دریافته بودند که یک داروی خاص در این کلاس به نام پیموزاید می‌تواند برای کمک به درمان دیابت استفاده شود، اما از آن زمان تمرکز خود را گسترش دادند تا ببینند آیا مقدار بیشتری از کلاس DPBP می‌تواند برای درمان بیماری نیز مفید باشد.

Ussher می گوید: «ما اکنون سه دارو را آزمایش کرده ایم و همه آنها با این آنزیم تداخل دارند. همه آنها با جلوگیری از سوزاندن کتون ها به عنوان منبع سوخت، کنترل قند خون را بهبود می بخشند.

او می افزاید: «ما معتقدیم که این مهار SCOT دلیلی است که این داروهای ضد روان پریشی ممکن است در واقع زندگی دومی برای استفاده مجدد به عنوان یک عامل ضد دیابت داشته باشند.

توسعه سریع دارو

تولید دارو فرآیندی پیچیده، زمان بر و پرهزینه است. این شامل آزمایشات بالینی برای آزمایش ایمنی و اثربخشی دارو است و می تواند به راحتی صدها میلیون دلار هزینه داشته باشد. ناگفته نماند که از توسعه در آزمایشگاه تا استفاده در کلینیک یا بیمارستان ممکن است سالها طول بکشد. Ussher اشاره می کند که استفاده مجدد از یک داروی موجود ممکن است به پیگیری سریع این فرآیند کمک کند.

او می‌گوید: «با داروی قدیمی‌تری که در طول تاریخ در انسان‌ها استفاده می‌کردیم و دیگر از آن استفاده نمی‌کردیم، می‌دانیم که چه عوارض جانبی دارد، به طور کلی می‌دانیم که بی‌خطر است».

اگرچه آزمایش‌های بالینی هنوز مورد نیاز است، استفاده مجدد از یک دارو به محققان اجازه می‌دهد تا به طور خاص بر روی اثربخشی و ایمنی استفاده جدید مورد نظر تمرکز کنند – که پتانسیل ارائه یک درمان جدید را سریع‌تر و مقرون‌به‌صرفه‌تر ارائه می‌دهد.

Ussher می‌گوید: «از آنجایی که شما قبلاً داده‌های ایمنی را دارید، تا حدودی روند را تسریع می‌کند. “و از نقطه نظر اقتصادی، اغلب به دلیل اینکه بسیاری از این داروهایی که برای استفاده مجدد دنبال می شوند قدیمی تر هستند، ثبت اختراع و ارزان تر هستند.”

یافتن یک هدف جدید

استفاده مجدد موثر است زیرا از ویژگی اصلی بیشتر داروها استفاده می کند – آنها فقط به یک هدف در بدن محدود نمی شوند. همانطور که آشر توضیح می دهد، اکثر داروها در واقع اهداف متعددی دارند که می توانند بر آنها تأثیر بگذارند.

او می‌گوید: «اینجاست که تغییر کاربری وارد می‌شود. آیا می‌توانیم اهداف دیگری را که ممکن است یک دارو با آنها تداخل داشته باشد شناسایی کنیم و با شناسایی آن اهداف دیگر، آیا این دارو می‌تواند هدفی را برای یک بیماری متفاوت انجام دهد؟

این همان کاری است که آزمایشگاه Ussher در تشخیص اینکه کلاس دارویی DPBP می‌تواند فعالیت SCOT و همچنین گیرنده‌های دوپامینی را که در استفاده اصلی برای درمان روان‌پریشی هدف قرار می‌دهد، انجام دهد.

آگاهی از این اهداف اصلی همچنین می‌تواند زمینه ارزشمندی را در هنگام پالایش و بهبود داروی مورد استفاده مجدد فراهم کند. از آنجایی که داروهای DPBP در اصل ضد روان پریشی بودند، بسیاری از عوارض جانبی بالقوه آنها مانند خواب آلودگی، سرگیجه یا خستگی ناشی از تأثیر آنها بر هدف اصلی خود است: گیرنده های دوپامین در مغز. آزمایشگاه Ussher در حال برنامه ریزی برای ایجاد یک نسخه اصلاح شده از کلاس دارویی است که به مغز نمی رسد و عوارض جانبی بالقوه کمتری دارد.

برای ما، هیجان این است که به نظر می رسد کل خانواده این ترکیبات با این پروتئین تعامل دارند. [SCOT] و می تواند کنترل قند خون را در دیابت نوع 2 بهبود بخشد.