[ad_1]
تعدادی از منابع فرسوده. (عکس ارائه شده است)
به مدت 16 سال، من اکتشافات یک ماهه در بیابان در پاییز و اکسپدیشن های زمستانی دو هفته ای در ژانویه برای کالج جامعه شمالی کشور را رهبری کردم. مردم به من گفتند که بهترین شغل دنیا را دارم و من گفتم: “من دارم، اما شما از آن متنفر خواهید شد.” به آنها یادآوری کردم که باید خانواده ام را برای آن دوره ها ترک کنم، و در باران و گل، حشرات و بادها، برف و سرما بیرون بودم. من 1000 شب را در میدان با دانش آموزان گذراندم و مسئولیت ایمنی، رفاه و تبدیل آنها را به بهترین رهبران ممکن در فضای باز بر عهده داشتم. من آن را دوست داشتم، اما نیاز به فداکاری داشت.
پس این همه روز و شب چه کردیم؟ منظورتان این است که علاوه بر داشتن بیش از 50 درس برای آموزش و یادگیری، 30 کمپ برای راه اندازی و تفکیک، 70 وعده غذایی برای آماده سازی، و مایل برای پیاده روی و پارو زدن؟ خواندن و ارزیابی مجلات و ارزیابی رهبری چطور؟
اما در این بین خیلی به ما خوش گذشت. ما زیبایی و منحصر به فرد بودن بیابان آدیروندک را تجربه کردیم. ما روزها بدون دیدن کسی خارج از گروهمان رفتیم و گوشه هایی از آدیرونداکس را که کمتر کسی تا به حال دیده است را کاوش کردیم.
یکی از فعالیت های مورد علاقه من قصه گویی بود. ساعت‌های زیادی را در مسیر می‌خورد و ذهن ما را از بسته‌های سنگین‌مان دور می‌کرد. از مادرم دوست داشتن را آموختم “داستان های سگ پشمالو.” این کاملا طبیعی بود، زیرا برای بیش از 50 سال، او سگ های پشمالو نیوفاندلند را بزرگ کرد. داستان‌های سگ پشمالو، داستان‌های درازی هستند که با روایتی پایان ناپذیر از حوادث نامربوط مشخص می‌شوند و معمولاً با یک نقطه‌ی اوج یا یک جناس ناله‌آور به پایان می‌رسند.
یکی استاندارد در مورد بطری تیز بود. گفتن آن حدود 20 دقیقه طول می کشد و موارد زیادی را شامل می شود “تیز این و تیز آن” و زمانی به پایان می رسد که قهرمان داستان آخرین بطری تیز موجود را پیدا کند. و وقتی این کار را می کند، روی بطری ضربه می زند و می خواند: “کشور من TIZ از تو.”
به همان اندازه که دانش آموزان با شنیدن این داستان ها ناله می کردند، همه می خواستند آنها را به خاطر بسپارند تا در آینده بگویند.
Minute Mysteries شکل دیگری از داستان سرایی بود که از یک پیاده روی طولانی مدت استفاده کرد. آنها معماهایی هستند که مردم سعی می کنند با پرسیدن سؤالات بله یا خیر آنها را حل کنند. این نام اشتباه است زیرا حل آنها معمولاً نیم ساعت یا بیشتر طول می کشد. یک نمونه معمولی این است که من می‌خواهم به خانه برگردم، اما به خاطر مرد ماسک‌دار نمی‌توانم به خانه برگردم. من کی هستم؟” با جواب دادن به شما لذت را خراب نمی کنم. یک نکته: یافتن راه حل اغلب مستلزم کشف شغل فرد است. اگر دوست دارید می توانید از طریق صفحه فیس بوک من سؤالات بله یا خیر از من بپرسید.
سپس داستان ها و شعرهای آتش کمپ وجود داشت. استانداردهای خدمات رابرت وجود داشت «سوزاندن سم مک گی» و کمتر رایج “مردانی که با آنها جور در نمی آیند.” سرویس رابرت مورد علاقه من است “تصنیف بیل کفرآمیز.” این در مورد قول یک خمیر ترش است که پس از مرگ رفیقش را دفن کند. وقتی به کابین بیل می رسد و او را یخ زده می بیند با چالش مواجه می شود. او بیل را به مدت 13 روز ذوب کرد، اما فایده ای نداشت…
یخ درخشان در سینه مرده، یخ درخشان در موهایش،
یخ روی انگشتانش، یخ در قلبش، یخ در نگاه شیشه‌ای او.
«سخت مثل کنده و خرپا مانند قورباغه با دست و پاهای باز.
به تابوتی که برایش آورده بودم نگاه کردم و به مرده وحشتناکش خیره شدم.
و در نهایت من گفتم: “بیل از شوخی خود خوشش آمد، اما همچنان چشمانش را طلایی کنید.
«مرد باید در مسیری که می‌رود و می‌میرد، جفت خود را در نظر می‌گرفت…»
«دست‌ها و پاهایش مثل گیره‌ها بیرون زده بودند، انگار از چوب ساخته شده‌اند.
تا اینکه در نهایت گفتم: “فایده ای ندارد – او خیلی سخت یخ زده است تا ذوب شود.
“او لجباز است و مستقیماً دروغ نمی گوید، بنابراین حدس می زنم که باید – دیدم.”
مرضی؟ معلومه که آره. اما این شعر عالی برای گفتن زمانی است که در جنگل هستید و دمای بالای آن روز ده زیر است.
سپس جک لندن است “برای ساختن یک آتش.” مهم نیست که گروه ما چقدر سرد بود، هرگز به اندازه قهرمان داستان سرد نبودیم “برای ساختن یک آتش.” خمیر ترش از گوش دادن به پیر تایمر غافل می شود که به او می گفت وقتی هوا سردتر از پنجاه زیر صفر است هرگز نباید به تنهایی در شمال سفر کرد. وقتی یک پایش خیس می شود، می ایستد تا آتشی بپا کند، اما شکست می خورد. او به آرامی و به طرز غم انگیزی یخ می زند و می میرد، اما به طرز تحسین برانگیزی با خودش اعتراف می کند که قدیمی تایمر درست می گفت.
در یک روز گرم تابستان، فقط با خواندن آن سرد می شوم.
البته داستان های ترسناک هم جزو کارنامه بود. ما حتی خودمان را درست کردیم. هنگامی که در نزدیکی دریاچه نیوکمب، محل واقعی ناپدید شدن یک کودک 8 ساله در سال 1971، اردو زدند، دانش آموزان داستانی را ساختند که در آن “سامی سانتانونی” ناپدید شد. بیست سال بعد روح او در بزرگسالی بازگشت و شروع به قتل دانشجویان کرد. این برای بیدار نگه داشتن شما در شب کافی است – به خصوص اگر دانشجوی کالج بودید.
و سپس، از همه بهتر، شوخی های داستانی بود. من کنار کسی می نشینم که قربانی خوبی می شود و داستانی شبیه به این تعریف می کند:
من و همسرم برای یک کنفرانس در آتلانتیک سیتی بودیم و استراحت داشتیم، بنابراین در پیاده‌روی پیاده‌رو قدم زدیم. ما در کنار غرفه فالگیر قدم زدیم و به همسرم گفتم که به هیچ یک از این چیزها اعتقاد ندارم.
به من اشاره کرد و گفت: “من جرأت می کنم وارد شوی و ببینم او در مورد تو چه می گوید.”
من نتوانستم در برابر چالش مقاومت کنم، بنابراین وارد شدیم.
زن لباس سنتی کولی پوشیده بود.
گفتم، من به این نوع چیزها اعتقاد زیادی ندارم، اما فکر می‌کردم که امتحان کردن آن لذت بخش است.»
او به من توجهی نکرد و به من اشاره کرد که بنشینم. او یک توپ کریستالی یا کارت های تاروت نداشت، اما در عرض یک دقیقه به حالت خلسه افتاد و گفت: “شما زندگی قبلی را داشته اید… اما نه به عنوان یک انسان. تو یک سگ بودی، یک ژرمن شپرد.»
با خودم نیشخندی زدم، اما او آنقدر جدی بود که نمی خواستم بی ادب باشم، بنابراین فقط گفتم: “خوب.”
او ادامه داد، “شما سگ نگهبان ارتش آلمان در طول جنگ جهانی اول بودید.”
در این مرحله، با وجود اینکه من اصالتاً آلمانی هستم، فکر کردم همه چیز یک شوخی است و آماده بودم که بلند شوم و بروم. اما آنچه بعداً گفت مرا مؤمن کرد.
او گفت، شما هر روز کتک می خوردید و در نتیجه استخوان جمجمه تان آسیب دیده بود. تا امروز اگر پشت گوش چپ خود را احساس کنید، برآمدگی استخوانی را احساس خواهید کرد.
بلافاصله به پشت گوشم رسیدم. و مطمئناً آنجا بود: یک تکه سنگ سخت و به اندازه انگور.
سپس به دانش آموز سمت چپم برمی گردم و می گویم: اینجا، پشت گوش من، می‌توانی آن را حس کنی.»
وقتی او به پشت گوشم رسید، سه چهار بار برمی گشتم و وحشیانه پارس می کردم. به ناچار او از شوک عقب می نشیند، فریاد می کشد و بقیه از خنده منفجر می شوند، ممنون که کنار من ننشسته اند.
نامناسب؟ شاید.
از نظر سیاسی نادرست است؟ شاید.
خنده دار؟ همیشه.
[ad_2]