استفاده از دویدن برای فرار از استرس های روزمره ممکن است به جای رفاه ذهنی به وابستگی به ورزش منجر شود

دویدن تفریحی فواید زیادی برای سلامت جسمی و روانی دارد، اما برخی از افراد ممکن است به ورزش وابستگی پیدا کنند، نوعی اعتیاد به فعالیت بدنی که می‌تواند باعث مشکلات سلامتی شود. به طور تکان دهنده، علائم وابستگی به ورزش حتی در دوندگان تفریحی نیز رایج است. مطالعه منتشر شده در مرزها در روانشناسی بررسی کرد که آیا مفهوم فرار می تواند به ما در درک رابطه بین دویدن، رفاه و وابستگی به ورزش کمک کند.

دکتر فرود استنسنگ از دانشگاه علم و صنعت نروژ، نویسنده اصلی مقاله، گفت: «فرار یک پدیده روزمره در بین انسان ها است، اما اطلاعات کمی در مورد زمینه های انگیزشی آن، چگونگی تأثیر آن بر تجربیات و پیامدهای روانی ناشی از آن وجود دارد». .

برای کاوش می دوید یا برای فرار؟

“فرار اغلب به عنوان “فعالیت، نوعی سرگرمی و غیره تعریف می شود که به شما کمک می کند از چیزهای ناخوشایند یا خسته کننده اجتناب کنید یا فراموش کنید.” به بیان دیگر، بسیاری از فعالیت‌های روزمره ما ممکن است به عنوان فرار تعبیر شود.» استنسنگ می‌گوید: «پاداش روان‌شناختی فرار از خود، کاهش خودآگاهی، نشخوار فکری کمتر و رهایی از شدیدترین یا استرس‌زاترین افکار و احساسات است.»

گریز می تواند دیدگاه را بازگرداند، یا می تواند به عنوان یک منحرف کننده از مشکلاتی باشد که باید حل شوند. گریز که تطبیقی ​​است، به دنبال تجربیات مثبت است، به عنوان خود بسط نامیده می شود. در این میان گریز ناسازگارانه، اجتناب از تجربیات منفی، خودسرکوبی نامیده می شود. به طور موثر، اجرا به عنوان اکتشاف یا به عنوان فرار.

استنسنگ می‌گوید: «این دو شکل فرار از دو طرز فکر متفاوت برای ارتقای خلق و خوی مثبت یا جلوگیری از خلق و خوی منفی ناشی می‌شوند.

فعالیت‌های فراری که برای توسعه خود استفاده می‌شوند، اثرات مثبت بیشتری دارند اما همچنین مزایای بلندمدتی بیشتری دارند. در مقابل، خودسرکوبی تمایل به سرکوب احساسات مثبت و همچنین احساسات منفی دارد و منجر به اجتناب می شود.

خودسرکوبی مرتبط با وابستگی به ورزش

این تیم 227 دونده تفریحی، نیمی مرد و نیمی زن، با شیوه‌های مختلف دویدن را به خدمت گرفت. از آنها خواسته شد تا پرسشنامه‌هایی را پر کنند که سه جنبه مختلف فرار و وابستگی به ورزش را بررسی می‌کرد: یک مقیاس فرار که ترجیح برای خودبسندگی یا خودسرکوبی را اندازه‌گیری می‌کرد، یک مقیاس وابستگی به ورزش، و یک مقیاس رضایت از زندگی که برای اندازه‌گیری شرکت‌کنندگان طراحی شده بود. بهزیستی ذهنی

دانشمندان دریافتند که همپوشانی بسیار کمی بین دوندگانی که طرفدار گسترش خود هستند و دوندگانی که شیوه های فرار از خودسرکوبی را ترجیح می دهند وجود دارد. بسط خود با بهزیستی رابطه مثبت داشت، در حالی که خودسرکوبی با بهزیستی رابطه منفی داشت. خودسرکوبی و خودگسترش هر دو با وابستگی به ورزش مرتبط بودند، اما خودسرکوبی به شدت با آن مرتبط بود. هیچ یک از حالت‌های فرار به سن، جنسیت یا مدت زمانی که فرد برای دویدن می‌گذراند مرتبط نبود، اما هر دو بر رابطه بین رفاه و وابستگی به ورزش تأثیر می‌گذارند. این که آیا یک فرد معیارهای وابستگی به ورزش را برآورده می کند یا نه، ترجیح برای گسترش خود همچنان با احساس مثبت تری از بهزیستی خود مرتبط است.

اگرچه وابستگی به ورزش، دستاوردهای بالقوه بهزیستی ناشی از ورزش را از بین می‌برد، به نظر می‌رسد که درک رفاه کمتر ممکن است هم علت و هم نتیجه وابستگی به ورزش باشد: این وابستگی ممکن است به دلیل بهزیستی کمتر و همچنین ترویج آن باشد.

به طور مشابه، تجربه خودگستری مثبت ممکن است انگیزه روانشناختی باشد که وابستگی به ورزش را تقویت می کند.

استنسنگ گفت: «مطالعات بیشتر با استفاده از طرح‌های تحقیقاتی طولی برای کشف بیشتر پویایی‌های انگیزشی و نتایج در گریز ضروری است. اما این یافته‌ها ممکن است افراد را در درک انگیزه‌های خود روشن کند و به دلایل درمانی برای افرادی که با مشارکت ناسازگار در فعالیت‌های خود تلاش می‌کنند، استفاده شود.»