مطالعه نشان می‌دهد که رژیم سل مورد تایید FDA به دلیل سویه‌های مقاوم به چند دارو ممکن است در برابر کشنده‌ترین شکل سل موثر نباشد.

یافته‌های یک مطالعه مرکز کودکان جان هاپکینز در مدل‌های حیوانی نشان می‌دهد که رژیم آنتی‌بیوتیکی تأیید شده توسط سازمان غذا و داروی ایالات متحده (FDA) برای سل مقاوم به چند دارو (MDR) (TB) ممکن است برای مننژیت سل کارساز نباشد. مطالعات بر روی تعداد کمی از افراد نیز شواهدی را ارائه می دهد که نشان می دهد ترکیب جدیدی از داروها برای ایجاد درمان های موثر برای مننژیت سل ناشی از سویه های MDR مورد نیاز است.

در یک مطالعه منتشر شده در 29 دسامبر در ارتباطات طبیعتمحققان نشان دادند که رژیم تایید شده توسط FDA از سه آنتی بیوتیک – بداکیلین، پرتومانید و لینزولید (BPaL) – که برای درمان سل ریه‌ها به دلیل سویه‌های MDR استفاده می‌شود، در درمان مننژیت سل موثر نیست زیرا بداکیلین و لینزولید در تلاقی محدود هستند. سد خونی مغزی، شبکه ای از سلول ها که از ورود میکروب ها و سموم به مغز جلوگیری می کند.

سل که توسط باکتری مایکوباکتریوم توبرکلوزیس ایجاد می شود، یک تهدید جهانی برای سلامت عمومی است. به گفته سازمان بهداشت جهانی، این یکی از قاتل های اصلی توسط یک عامل عفونی است.

حدود 1٪ تا 2٪ موارد سل به مننژیت سل، بدترین شکل سل، که منجر به عفونت در مغز می شود که باعث افزایش مایعات و التهاب می شود، پیشرفت می کند.

دکتر سانجی جین، نویسنده ارشد این مطالعه و مدیر مرکز پزشکی جان هاپکینز توضیح می‌دهد: «بیشتر درمان‌های مننژیت سل مبتنی بر مطالعات درمان‌های سل ریوی است، بنابراین ما گزینه‌های درمانی خوبی برای مننژیت سل نداریم. تحقیق تصویربرداری عفونت و التهاب.

در سال 2019، FDA رژیم BPaL را برای درمان سویه های MDR سل، به ویژه آنهایی که منجر به سل ریوی می شوند، تأیید کرد. با این حال، اطلاعات محدودی در مورد میزان عبور این آنتی بیوتیک ها از سد خونی مغزی وجود دارد.

در تلاش برای کسب اطلاعات بیشتر، تیم تحقیقاتی یک نسخه شیمیایی مشابه و قابل تصویربرداری از آنتی بیوتیک پرتومانید را سنتز کردند. آن‌ها آزمایش‌هایی را در مدل‌های موش و خرگوش مننژیت سل با استفاده از تصویربرداری توموگرافی انتشار پوزیترون (PET) برای اندازه‌گیری غیرتهاجمی نفوذ پرتومانید به سیستم عصبی مرکزی و همچنین با استفاده از اندازه‌گیری مستقیم دارو در مغز موش انجام دادند.

در هر دو مدل، محققان می‌گویند تصویربرداری PET نفوذ عالی پرتومانید را به مغز یا سیستم عصبی مرکزی نشان می‌دهد. با این حال، سطوح پرتومانید در مایع مغزی نخاعی (CSF) که مغز را حمام می کند چندین برابر کمتر از مغز موش ها بود.

الیزابت تاکر، یکی از اولین نویسندگان این مطالعه و استادیار بیهوشی و انتقادی، می‌گوید: «وقتی غلظت دارو را در مایع نخاعی اندازه‌گیری کردیم، متوجه شدیم که اغلب آنها هیچ ارتباطی با آنچه در مغز اتفاق می‌افتد ندارند. پزشکی مراقبتی در دانشکده پزشکی این یافته نحوه تفسیر داده‌های آزمایش‌های بالینی و در نهایت درمان عفونت‌های مغز را تغییر می‌دهد.»

در مرحله بعد، محققان اثربخشی رژیم BPaL را در مقایسه با درمان استاندارد سل – ترکیبی از آنتی بیوتیک های ریفامپین، ایزونیازید و پیرازین آمید – که برای درمان انواع حساس به دارو استفاده می شود، اندازه گیری کردند.

نتایج نشان داد که توانایی کشتن باکتری‌ها در مغز با استفاده از رژیم BPaL در مدل موش، حدود 50 برابر کمتر از رژیم استاندارد سل پس از شش هفته درمان بود که احتمالاً به دلیل نفوذ محدود بداکیلین و لینزولید به مغز است. جین می‌گوید نتیجه نهایی این است که “رژیمی که ما فکر می‌کنیم برای MDR-TB در ریه واقعا خوب عمل می‌کند، در مغز کار نمی‌کند.”

به گفته محققان، در آزمایش دیگری که شامل شش بزرگسال سالم – سه مرد و سه زن بین 20 تا 53 سال بود – در بیمارستان جانز هاپکینز، از تصویربرداری PET برای اولین بار در انسان برای نشان دادن توزیع پرتومانید در اندام‌های اصلی استفاده شد.

مشابه آنچه در موش ها مشاهده شد، این مطالعه نفوذ بالای پرتومانید را به مغز یا سیستم عصبی مرکزی با سطح CSF کمتر از آنچه در مغز مشاهده شد، نشان داد. دکتر Xueyi Chen، متخصص بیماری‌های عفونی کودکان در دانشکده پزشکی می‌گوید: یافته‌های ما نشان می‌دهد که رژیم‌های مبتنی بر پرتومانید، در ترکیب با سایر آنتی‌بیوتیک‌های فعال علیه سویه‌های MDR با نفوذ بالای مغز، باید برای درمان مننژیت MDR-TB آزمایش شوند. و یک نویسنده مطالعه که اکنون در حال مطالعه ترکیبی از چنین درمان هایی است.

محققان به محدودیت‌هایی اشاره کردند، از جمله مقادیر کمی از نسخه قابل تصویر پرتومانید در هر سوژه (میکروگرم) استفاده شده. با این حال، شواهد کنونی نشان می‌دهد که مطالعات با مقادیر کم دارو، پیش‌بینی‌کننده قابل اعتمادی برای توزیع زیستی دارو هستند.