درمان هدفمند موملوتینیب باعث بهبود علائم و کم خونی قابل توجهی در بیماران مبتلا به میلوفیبروز می شود.

بر اساس نتایج حاصل از کارآزمایی بین المللی فاز III MOMENTUM که توسط محققان مرکز سرطان اندرسون MD دانشگاه تگزاس انجام شد، بیماران مبتلا به میلوفیبروز از نظر بالینی بهبود قابل توجهی در علائم مرتبط با بیماری از جمله کم خونی و بزرگ شدن طحال داشتند.

این یافته ها که امروز در لانست، از استفاده از موملوتینیب – یک مهارکننده قوی ACVR1/ALK2 و JAK1/2 – در درمان بیماران مبتلا به میلوفیبروزیس که نسبت به درمان خط اول مقاوم، مقاوم یا غیر قابل تحمل بودند، به ویژه بیماران علامت دار و مبتلایان به کم خونی، نسبت به درمان استاندارد دانازول حمایت می کند.

سردان ورستوفسک، سرپرست تیم تحقیق، دکتر و دکترا، پروفسور لوسمی، گفت: «گزینه‌های کنونی برای مدیریت کم‌خونی در بیماران میلوفیبروز ما، تنها فواید متوسط ​​و موقتی را ارائه می‌دهند، بنابراین ما از این یافته‌ها هیجان‌زده هستیم». نتایج کارآزمایی نشان می‌دهد که موملوتینیب بی‌خطر، قابل تحمل است و می‌تواند یکی از شایع‌ترین و ناتوان‌کننده‌ترین مشکلات بالینی این جمعیت بیمار را بهبود بخشد.

میلوفیبروزیس یک سرطان غیر معمول مغز استخوان است که بخشی از گروهی از بیماری‌ها به نام نئوپلاسم‌های میلوپرولیفراتیو است. یکی از مشخصه های این بیماری، سیگنال دهی نامنظم JAK است که تولید طبیعی سلول های خونی را مختل می کند و منجر به علائم رایجی از جمله بزرگ شدن طحال و کم خونی می شود. کم خونی مزمن در این بیماران با پیش آگهی ضعیف همراه است.

مهارکننده‌های تایید شده JAK می‌توانند پاسخ‌های طحال و سایر علائم مرتبط با بیماری را بهبود بخشند، اما همچنین می‌توانند کم‌خونی را بدتر کنند. در این کارآزمایی، موملوتینیب باعث بهبود کم خونی و کاهش وابستگی به انتقال خون در بیماران میلوفیبروزی که قبلاً با مهارکننده JAK درمان شده بودند، شد. Momelotinib را می توان با دوز کامل تجویز و نگهداری کرد زیرا فعالیت مغز استخوان را مانند سایر مهارکننده های JAK سرکوب نمی کند.

کارآزمایی MOMENTUM اولین مطالعه تصادفی فاز III برای ارزیابی یک مهارکننده JAK1/2 و ACVR1/ALK2 در بیماران مبتلا به میلوفیبروز و کم خونی است. این کارآزمایی برای مقایسه مزایای بالینی موملوتینیب با دانازول، یک آندروژن مصنوعی که در حال حاضر برای درمان کم خونی در بیماران علامت دار میلوفیبروز استفاده می شود، طراحی شده است.

در این مطالعه 195 بیمار بزرگسال از 107 سایت تحقیقاتی در 21 کشور مورد مطالعه قرار گرفتند. شرکت کنندگان کارآزمایی به طور تصادفی (2:1) برای دریافت موملوتینیب به همراه دارونما یا دانازول به همراه دارونما تقسیم شدند. شصت و سه درصد از شرکت کنندگان مرد و 37 درصد زن بودند. میانگین سنی شرکت کنندگان برای گروه موملوتینیب 71 سال و برای گروه دانازول 72 سال بود.

نقطه پایانی اولیه کارآزمایی کاهش علائم پس از 24 هفته درمان بود که به عنوان کاهش 50 درصدی یا بیشتر در نمره کل علائم فرم ارزیابی علائم میلوفیبروز تعریف شد. نسبت قابل توجهی بیشتر از بیمارانی که موملوتینیب دریافت کرده بودند در علائم بیماری خود (25%) در مقایسه با بیمارانی که دانازول (9%) دریافت کردند، مزایایی را مشاهده کردند.

بیماران تحت درمان با موملوتینیب نیز کاهش قابل توجهی در اندازه طحال خود را تجربه کردند که 25٪ پس از 24 هفته درمان پاسخ دادند. علاوه بر این، این بیماران در مقایسه با افرادی که دانازول دریافت می کردند، به تزریق خون کمتری نیاز داشتند.

مشخصات ایمنی موملوتینیب با آزمایشات بالینی قبلی قابل مقایسه بود. شایع ترین عوارض جانبی غیرهماتولوژیکی که شرکت کنندگان در کارآزمایی در گروه موملوتینیب تجربه کردند شامل اسهال، حالت تهوع، ضعف و خارش یا تحریک پوست بود.

Verstovsek گفت: “در صورت تایید، momelotinib می تواند یک گزینه موثر برای بیماران مبتلا به میلوفیبروز برای بهبود کم خونی، اسپلنومگالی و سایر علائم مرتبط با بیماری نسبت به سایر داروهای تایید شده تاکنون باشد.” موملوتینیب همچنین ممکن است یک شریک ایده آل برای ترکیب با سایر عوامل تحقیقاتی در حال توسعه برای کنترل بیشتر علائم میلوفیبروز باشد.

پیگیری بیمار ادامه دارد و بقای طولانی مدت همچنان تحت نظر است.