مطالعه جدید نشان می دهد که ضربه به سر مشکلات حافظه را در بازنشستگان NFL پیش بینی نمی کند

مطالعه‌ای روی بازیکنان فوتبال بازنشسته توسط محققان مرکز پزشکی UT Southwestern نشان می‌دهد که توانایی‌های شناختی آن‌ها تفاوت قابل‌توجهی با گروه کنترل مردان همسن و سالی که فوتبال بازی نمی‌کردند، نداشت، و همچنین این توانایی‌ها تغییر قابل‌توجهی را طی یک تا پنج سال نشان ندادند. . یافته ها، منتشر شده در آسیب مغزی، نشان می دهد که قرار گرفتن در معرض ضربه های مغزی و آسیب های سر در بین بازیکنان لیگ ملی فوتبال (NFL) پیش بینی کننده کاهش عصب شناختی در مراحل بعدی زندگی نیست.

طبق دانش ما، این اولین مطالعه ای است که عملکرد شناختی را در طول زمان در بازنشستگان مسن NFL اندازه گیری کرده است و شواهدی ارائه می دهد که میزان قرار گرفتن در معرض آسیب سر به تغییرات عصبی شناختی در طول زمان در مقایسه با همتایان که به دقت همسان شده اند، ارتباطی ندارد. نویسنده ارشد این مطالعه، مونرو کالوم، دکترا، استاد روانپزشکی، مغز و اعصاب، و جراحی مغز و اعصاب و رئیس روانشناسی در UTSW گفت. این مهم با توجه به برخی از تصاویر رسانه ای از اختلال شناختی که به طور معمول با سابقه بازی حرفه ای فوتبال آمریکایی مرتبط است، مهم است.

تأثیر ضربه‌های مغزی و ضربات مکرر به سر بر روی بازیکنان NFL در سال‌های اخیر منبع نگرانی شدیدی بوده است، زیرا تعدادی از بازیکنان سابق NFL متوفی به انسفالوپاتی تروماتیک مزمن (CTE) مبتلا شده‌اند. CTE، یک بیماری نوروپاتولوژیک که با ترومای مکرر سر مرتبط است، در برخی از بازیکنان سابق فوتبال و بوکسورها و همچنین کهنه سربازان ارتش در معرض انفجارهای انفجاری شناسایی شده است. اما علت واقعی آن ناشناخته است و تنها از طریق کالبد شکافی می توان آن را تشخیص داد.

کارشناسان پزشکی به چالش کشیده شده اند تا درک بهتری داشته باشند که چگونه ضربه های مکرر سر و سایر عوامل ممکن است به تغییرات دژنراتیو در مغز کمک کنند. مطالعات قبلی یافته های متفاوتی را در مورد رابطه بین قرار گرفتن در معرض آسیب سر و عملکرد عصبی روانشناختی در آینده گزارش کرده اند. در حالی که برخی از تحقیقات نشان داده اند که بازیکنان سابق NFL ممکن است نمرات حافظه کلامی و عملکرد اجرایی کمتری از خود نشان دهند، برخی دیگر تفاوت هایی را در مقایسه با گروه های کنترل پیدا نکرده اند.

آخرین تحقیقات، توسط اساتید و کارآموزان دپارتمان‌های روان‌پزشکی، مغز و اعصاب، جراحی مغز و اعصاب، طب فیزیکی و توانبخشی UTSW، شامل 53 بازیکن سابق NFL با سن 50 سال یا بیشتر و همچنین 26 کنترل سالم و 83 فرد مبتلا به اختلالات شناختی خفیف یا زوال عقل بود. ورزش های تماسی دانشگاهی یا حرفه ای را انجام نداده و تا حد امکان با بازنشستگان NFL از نظر سن و تحصیلات مطابقت دارد. شرکت‌کنندگان تحت مصاحبه‌های بالینی قرار گرفتند که شامل تاریخچه ضربه مغزی، آزمایش‌های عصبی روان‌شناختی، تصویربرداری عصبی و معاینات عصبی بود. بیست و نه بازیکن ارزیابی های بعدی را بین یک تا پنج سال داشتند.

بازیکنان بازنشسته در این مطالعه به طور متوسط ​​5.63 ضربه مغزی، 8.89 سال در NFL و 115.12 بازی انجام شده بودند.

محققان گزارش کردند که بازیکنان فوتبال بازنشسته در مقایسه با همتایان سالم نمرات حافظه کمی پایین تری داشتند، اما متوجه نشدند که این به طور قابل توجهی با قرار گرفتن در معرض آسیب سر مرتبط است. این یافته‌ها صادق بود که آیا ورزشکاران در طول دوران بازی خود در موقعیت‌های غیر سرعتی (کوارتربک، خط دفاع، مدافع خط) یا موقعیت‌هایی که شامل سرعت (دویدن به عقب، دفاع دفاعی، دریافت‌کننده) بودند، بازی کرده بودند. و نتایج در ارزیابی های بعدی تغییر معنی داری نداشت.

جف شافرت گفت: “این نتایج نشان می دهد که همه بازنشستگان NFL در آینده دچار مشکلات شناختی نخواهند شد، و آنها به ادبیات پیچیده و ترکیبی در مورد وجود رابطه دوز-پاسخ واضح بین قرار گرفتن در معرض آسیب سر و اختلالات شناختی بعدی اضافه می کنند.” ، دکترا، استادیار روانپزشکی در UTSW و نویسنده اصلی مطالعه. یافته‌های ما مبنی بر اینکه برخی از بازنشستگان NFL ممکن است نمرات حافظه کمی پایین‌تری داشته باشند، از نظر بالینی معنی‌دار نیست و مهمتر از همه به هیچ معیاری از قرار گرفتن در معرض آسیب سر که بتوانیم ارزیابی کنیم، مربوط نمی‌شود.

دکتر شافرت که یک عصب روانشناس است، افزود که این یافته های اخیر پایان ماجرا نیست. او گفت: “تحقیقات آینده برای تعیین اینکه آیا زیرمجموعه ای از ورزشکاران سابق وجود دارد که ممکن است بیشتر در معرض خطر باشند، حیاتی خواهد بود.”

دکتر کالوم یک عصب روانشناس بالینی است که در ارزیابی اختلالات شناختی تخصص دارد. او گفت: “این اولین تحقیق ما برای ارزیابی عملکرد شناختی در طول زمان در این بازیکنان بود.” “این همچنین بر اساس تحقیقات ما در مورد پیری ضربه مغزی است که این و سایر عوامل خطرزای زوال شناختی را در آینده بررسی می کند.”

کار در حال انجام در این زمینه در UTSW شامل مطالعات Concussion-Texas (ConTex) است که داده‌های مربوط به ضربه‌های مغزی مرتبط با ورزش را در میان ورزشکاران دبیرستانی و راهنمایی جمع‌آوری می‌کند، و مطالعه چند سایتی Care4Kids در مورد نشانگرهای زیستی و علائم ماندگار پس از ضربه مغزی نوجوانان.

دکتر Cullum گفت: “با تیم های تحقیقاتی چند رشته ای غنی ما، UT Southwestern یک محیط طبیعی برای پیگیری تحقیقات آسیب مغزی و پیری مغز بوده است.” “دانشجویان فارغ التحصیل و همچنین همکاران فوق دکترا سهم زیادی در این مسیر کار داشته اند، و من با افتخار می گویم که تعدادی از اعضای هیات علمی ما که این تحقیقات اخیر را انجام می دهند، کارآموزان سابق UTSW بوده اند.”

نیاز دیده‌بانی، دکتری، دانشیار روانپزشکی و طب فیزیکی و توانبخشی در دانشگاه UTSW و یکی از محققین این مطالعه، گفت که تلاش‌های تحقیقاتی پیری مغز با مطالعه جدیدی به نام مطالعه ورزشکاران پیری در سطح کالج ادامه دارد. محققان در حال بررسی ورزشکاران زن و مرد هستند که اکنون 50 سال به بالا دارند و بخشی از انجمن ملی دو و میدانی دانشگاهی و انجمن ملی دو و میدانی بین دانشگاهی بودند.

دکتر دیده‌بانی گفت: «تیم‌های تحقیقاتی ضربه مغزی ما از این نظر منحصر به فرد هستند که پروژه‌های ما از جوانی تا ورزشکاران بازنشسته سالخورده را در بر می‌گیرد. تمرکز این پروژه بر سلامت مغز ورزشکاران در طول زمان است تا دامنه آن را به یک نماینده بزرگتر از ورزشکاران گسترش دهد.

سایر محققانی که در این مطالعه مشارکت داشتند عبارتند از کریستین لوبو، جان هارت جونیور، هایدی روستی، کریستین ویلموت، ویل گوت و لورا لاکریتز از UTSW و مایکل موتس از دانشگاه تگزاس در دالاس.