التهاب لثه به موازات “امتیاز سیتوکین” جدید است

بر اساس مطالعه‌ای که در مجله منتشر شده است، محققان کالج دندان‌پزشکی دانشگاه نیویورک امتیاز واحدی را برای توصیف سطح سیتوکین‌ها در بزاق ایجاد کرده‌اند و این امتیاز با شدت التهاب بالینی لثه مرتبط است. PLOS ONE.

در حالی که تحقیقات بیشتری برای آزمایش “امتیاز سیتوکین” مورد نیاز است، می تواند برای اندازه گیری میزان پاسخ بیمار به درمان بیماری لثه، پیش بینی عود بیماری لثه یا تشخیص التهاب مداوم مرتبط با بیماری های سیستمیک، نویدبخش باشد.

آنجلا کامر، DMD، MS، Ph.D.، دانشیار دپارتمان پریودنتولوژی و ایمپلنت دندانپزشکی آشمن در دندانپزشکی دانشگاه نیویورک و کارشناس ارشد این مطالعه گفت: «التهاب پریودنتال فقط در معاینه آشکار نیست، بلکه در بزاق بیمار منعکس می‌شود. نویسنده.

بیماری پریودنتال (یا لثه) یک بیماری مزمن و التهابی است که تقریباً نیمی از بزرگسالان را تحت تأثیر قرار می دهد. بیماری پریودنتال که با لثه‌های ملتهب مشخص می‌شود و می‌تواند خونریزی کند و از دندان جدا شود، ناشی از تعامل پیچیده بین عدم تعادل باکتری‌های سالم و ناسالم زیر خط لثه و پاسخ سیستم ایمنی است. این پاسخ سطوح بالایی از سیتوکین‌ها – پروتئین‌های کوچکی که به سیستم ایمنی سیگنال می‌دهند – در لثه‌های ملتهب، به‌ویژه سیتوکین‌های پیش‌التهابی مانند IL-8، IL-1β، IL-6 و TNFα تولید می‌کند.

بیماری پریودنتال همچنین با شرایط سیستمیک از جمله بیماری قلبی عروقی، دیابت و آلزایمر همراه است. دانشمندان بر این باورند که التهاب لثه از طریق مسیرهای غیرمستقیم (سیتوکین‌ها که التهاب سیستمیک را تقویت می‌کنند) و مسیرهای مستقیم (سیتوکین‌ها به یک اندام خاص مانند قلب یا مغز می‌روند) به این شرایط کمک می‌کند، اما مطالعه این موضوع به دلیل چالش اندازه‌گیری سیتوکین‌ها در بدن دشوار است. مایعی که در اعماق جیب های لثه یافت می شود.

خوشبختانه، سیتوکین ها نیز در بزاق یافت می شوند که راحت تر جمع آوری می شوند. در PLOS ONE در این مطالعه، محققان می‌خواستند بدانند که آیا التهاب لثه از نظر بالینی می‌تواند سطح سیتوکین‌های موجود در بزاق را پیش‌بینی کند یا خیر.

ورا تانگ، DDS، MS، استادیار بالینی دپارتمان پریودنتولوژی و دندانپزشکی ایمپلنت آشمن در دندانپزشکی دانشگاه نیویورک و نویسنده اول این مطالعه، گفت: “سیتوکین های بزاقی پنجره ای به ساختار مولکولی محیط دهان هستند.”

محققان لثه و بزاق 67 بزرگسال 45 ساله و بالاتر را که درجاتی از بیماری پریودنتال داشتند اما سالم بودند، ارزیابی کردند. محققان برای اندازه گیری التهاب پریودنتال بالینی خود از فرمولی به نام ناحیه سطح ملتهب پریودنتال (PISA) استفاده کردند که با استفاده از اندازه گیری عمق پاکت های لثه و خونریزی هنگام کاوش محاسبه می شود. PISA یک اندازه گیری واحد از التهاب پریودنتال را فراهم می کند. نمره PISA بالاتر نشان دهنده التهاب بدتر است.

همچنین از شرکت‌کنندگان خواسته شد که برای گرفتن نمونه‌های بزاق داخل لوله‌های استریل تف کنند، که سپس برای اندازه‌گیری طیفی از سیتوکین‌های ضد التهابی و ضد التهابی: IL-1β، IL-6، IL-8، IL-13، TNF- تجزیه و تحلیل شدند. α و IL-10. محققان به سرپرستی آماردان Malvin Janal، Ph.D، از دو روش مختلف (شاخص اجزای سیتوکین و شاخص التهابی مرکب) برای ترکیب این سیتوکین ها در یک امتیاز واحد استفاده کردند.

آنها دریافتند که نمرات PISA مستقل از سایر عوامل از جمله سن، جنسیت، سیگار کشیدن و شاخص توده بدنی (BMI) به طور قابل توجهی با امتیازات جدید سیتوکین مرتبط است. هر چه نمره سیتوکین بالاتر باشد، التهاب پریودنتال بیشتر است.

لینا پالومو، DDS، MSD، استاد و رئیس بخش پریودنتولوژی و ایمپلنت دندانپزشکی آشمن در دندانپزشکی دانشگاه نیویورک و یکی از نویسندگان این مطالعه، گفت: «این نشان می‌دهد که یک نمره منفرد شامل چندین سایتوکاین بزاقی با شدت التهاب پریودنتال مرتبط است. .

محققان هشدار می دهند که تحقیقات بیشتری برای تایید امتیاز سیتوکین در بیماران با شرایط مختلف سلامت و همچنین افرادی که در تمام سطوح بیماری پریودنتال از جمله لثه سالم و بیماری لثه در مراحل اولیه هستند، مورد نیاز است. با این حال، اگر امتیاز سیتوکین در جمعیت‌های بیماران بزرگ‌تر و متنوع‌تر تأیید شود، می‌توان از آن برای درک بهتر پیشرفت و عود بیماری پریودنتال و همچنین ارتباط بالقوه با سایر شرایط سیستمیک استفاده کرد.

کامر افزود: “با درمان بیماری لثه، مانند جرم گیری و صاف کردن، می دانیم که نمره PISA کاهش می یابد. جالب است که ببینیم آیا امتیاز سیتوکین نیز کاهش می یابد یا اگر ادامه داشت، به معنای آن نگاه کنید.” . “آیا این یک علت زمینه‌ای، مانند التهاب مداوم ناشی از بیماری سیستمیک را شناسایی می‌کند؟ یا اگر فردی پاسخ التهابی بیش از حد داشته باشد، که ما از امتیاز سیتوکین بالا می‌دانیم، آیا می‌تواند پیش‌بینی کند که پریودنتیت در آینده عود می‌کند یا پیشرفت می‌کند؟ ما امیدواریم که برای بررسی این سوالات در تحقیقات آینده.”