کارشناسان معتقدند قیمت بالای دارو با هزینه های تحقیق و توسعه صنعت توجیه نمی شود

کارشناسان معتقدند که قیمت های بالای دارو با هزینه های صنعت برای تحقیق و توسعه (R&D) توجیه نمی شود BMJ امروز.

آریس آنجلیس و همکارانش اشاره می کنند که از سال 1999 تا 2018، 15 شرکت بزرگ بیودارویی جهان، بیش از تحقیق و توسعه، برای فروش، فعالیت های عمومی و اداری (که شامل بازاریابی می شود) بیشتر هزینه کردند و اکثر داروهای جدید تولید شده در این دوره، بالینی کمی ارائه کردند یا اصلاً ارائه نشدند. نسبت به درمان های موجود سود می برد.

آنها می‌گویند که شرکت‌های دارویی با تمرکز مجدد بر هزینه‌های خود، «می‌توانند داروهای نوآورانه‌تری را با قیمت‌های مقرون‌به‌صرفه ارائه کنند» و خواستار اقدام دولت برای تشویق تحقیق و توسعه با محوریت اولویت‌های بهداشت عمومی هستند.

آنها می نویسند که نگرانی در مورد قیمت داروهای جدید در دهه گذشته افزایش یافته است. در ایالات متحده، قیمت خالص تخمینی داروهای نسخه‌ای تازه راه‌اندازی شده از میانگین حدود 1400 دلار در سال در سال 2008 به بیش از 150000 دلار در سال در سال 2021 افزایش یافته است و حتی داروهای قدیمی و رایج نیز در سال‌های اخیر شاهد افزایش قیمت غیرقابل توضیحی بوده‌اند.

صنعت بیوداروسازی مدت‌هاست که استدلال می‌کند که قیمت‌های بالا برای حفظ تحقیق و توسعه برای داروهای جدید مورد نیاز است. و در حالی که نویسندگان اذعان دارند که خطرات مالی زیادی در ارتباط با عرضه داروهای جدید به بازار وجود دارد، آنها می گویند تجزیه و تحلیل هزینه های شرکت های دارویی نسبت به محصولات سؤالاتی را در مورد این ادعا ایجاد می کند.

به عنوان مثال، گزارش‌های مالی در دسترس عموم از سال 1999 تا 2018 نشان می‌دهد که 15 شرکت بزرگ داروسازی زیستی مجموعاً 7.7 تریلیون دلار درآمد داشته‌اند. در این دوره، آنها 2.2 تریلیون دلار برای هزینه های مربوط به فروش، فعالیت های عمومی و اداری و 1.4 تریلیون دلار برای تحقیق و توسعه هزینه کردند.

نویسندگان خاطرنشان می‌کنند که بسیاری از همان شرکت‌ها نیز در این دوره بیشتر برای خرید سهام خود، رویه‌ای که به بازخرید سهام معروف است، خرج کردند تا تحقیق و توسعه.

آنها می افزایند که توجیه قیمت بالای دارو برای جبران هزینه های تحقیق و توسعه، سرمایه گذاری عمومی قابل توجه در کشف و توسعه دارو را نادیده می گیرد. این بدان معنی است که جامعه به طور بالقوه دو بار برای داروهای جدید هزینه می کند، اول به صورت تحقیقات یارانه ای عمومی و دوم از طریق قیمت های بالای محصول.

علاوه بر این، آنها توضیح می دهند که بیشتر داروهای جدید ارزش بالینی کمی دارند یا اصلاً ارزش افزوده ندارند.

به عنوان مثال، در دهه های 1970 و 1980، حدود 1 از هر 6 داروی جدید (16٪) مورد تایید FDA، دستاوردهای درمانی مهمی را ارائه کردند. با این حال، تجزیه و تحلیل گزارش‌های ارزیابی دارو توسط سازمان‌های ارزیابی فناوری سلامت در فرانسه و آلمان در دهه 2010 نشان می‌دهد که اکثر داروهای جدید ارزش بالینی افزوده کمی دارند یا هیچ ارزش بالینی اضافه‌ای ندارند، و تنها بخشی از آن‌ها پیشرفت‌های مهم یا عمده‌ای را ارائه می‌کنند.

آنجلیس و همکارانش اذعان دارند که از جنبه مثبت، بیشتر محصولات در دست توسعه طی سال‌های 1997 تا 2016 مکانیسم‌های جدید عمل را هدف قرار داده‌اند، اما می‌گویند تمرکز بر داروهای پرفروش نیز تغییر کرده است که معمولاً بیماری‌های مزمن را هدف قرار می‌دهند و در حجم بالایی در سطح جهانی فروخته می‌شوند. به داروهای «نیچ‌باستر» که بیماری‌های نادر یا نشانه‌های محدودی را هدف قرار می‌دهند که می‌توان برای آن قیمت‌های بالایی در نظر گرفت.

آنها می‌گویند: «با توجه به مقداری که برای فعالیت‌های غیرتحقیقی و توسعه‌ای صرف می‌شود و بیشتر داروهای جدید ارزش درمانی کمی دارند یا اصلاً ارزش درمانی ندارند، در تئوری صنعت بیوداروسازی می‌تواند با منابع موجود خود نوآوری‌های ارزشمندتری از نظر پزشکی ایجاد کند». با این حال، بدون دخالت دولت یا مقررات در طول چرخه حیات داروهای جدید، بعید است این اتفاق بیفتد.

به این ترتیب، آنها استدلال می‌کنند که دولت‌ها، سیاست‌گذاران، تنظیم‌کننده‌های دارو، ارگان‌های ارزیابی فناوری سلامت و پرداخت‌کنندگان «نیاز دارند در مورد انگیزه‌های نوآوری ارزشمند زیست‌داروایی، ایجاد سیاست‌ها و محیط‌های نظارتی که اهداف بهداشت عمومی را برآورده می‌کند، تجدیدنظر کنند».

آنها نتیجه می‌گیرند: «جهان به یک اکوسیستم بهداشتی-صنعتی واقعاً مبتنی بر ارزش برای ایجاد انگیزه و پاداش برای بهبود نتایج سلامت و سلامت جمعیت در طول چرخه حیات داروهای جدید نیاز دارد».