PFAS می تواند توانایی گلبول های سفید خون برای از بین بردن مهاجمان را سرکوب کند

در یک مطالعه جدید، محققان دریافتند که ماده شیمیایی PFAS GenX، انفجار تنفسی نوتروفیل را سرکوب می کند – روشی که گلبول های سفید خون به نام نوتروفیل ها برای کشتن پاتوژن های مهاجم از آن استفاده می کنند. این مطالعه اولین گام مهم در درک چگونگی تأثیر مواد شیمیایی قدیمی و نوظهور PFAS بر سیستم ایمنی ذاتی بدن است.

PFAS دسته ای از مواد شیمیایی پر و پلی فلوروآلکیل هستند که برای مقاومت بیشتر محصولات مصرفی و صنعتی در برابر آب، لکه ها و گریس استفاده می شوند. طبق گزارش آژانس حفاظت از محیط زیست ایالات متحده، بیش از 12000 PFAS شناخته شده وجود دارد که شامل فلورواترهایی مانند GenX نیز می شود.

دریک فلپس، دکترای سابق، دانشجوی ایالت کارولینای شمالی می‌گوید: «به خوبی ثابت شده است که PFAS برای سیستم ایمنی تطبیقی ​​سمی است، اما تحقیقات زیادی در مورد تأثیر آنها بر سیستم ایمنی ذاتی انجام نشده است.» دانشگاه و اولین نویسنده مطالعه.

سیستم ایمنی انسان دارای دو شاخه است: تطبیقی ​​و ذاتی. شاخه تطبیقی ​​حاوی سلول‌های T و سلول‌های B است که پاتوژن‌هایی را که بدن با آن‌ها مواجه شده است «به یاد می‌آورند»، اما به کندی دفاع می‌کند، روزها – گاهی هفته‌ها – پس از شناسایی یک پاتوژن.

سیستم ایمنی ذاتی به‌عنوان اولین پاسخ‌دهنده بدن عمل می‌کند و حاوی گلبول‌های سفید خون است که می‌توانند در عرض چند ساعت به محل حمله فرستاده شوند. این گلبول‌های سفید شامل نوتروفیل‌ها هستند که می‌توانند گونه‌های فعال اکسیژن را به طور مستقیم روی پاتوژن‌ها ریخته و آن‌ها را بکشند. این فرآیند انفجار تنفسی نامیده می شود.

دریک و تیم تحقیقاتی به تأثیر 9 میراث مرتبط با محیط زیست و PFAS نوظهور بر نوتروفیل‌های جنین گورخرماهی، سلول‌های شبه نوتروفیل (سلول‌هایی که می‌توانند مانند نوتروفیل‌ها رفتار شیمیایی داشته باشند) و سلول‌های نوتروفیل انسانی کشت‌شده از خون اهداکننده را بررسی کردند.

PFAS در حال ظهور مواد شیمیایی هستند، مانند GenX، که برای جایگزینی PFAS قدیمی‌تر و قدیمی‌تر که سمیت آنها ثابت شده بود، ساخته شده‌اند. تمام PFASهای موجود در این مطالعه هم در رودخانه کیپ فیر و هم در سرم خون ساکنانی که آب آشامیدنی آنها از رودخانه کیپ فیر می آمد شناسایی شد.

جنین ها و سلول ها در معرض 80 محلول میکرومولاری از هر ماده شیمیایی قرار گرفتند: اسید پرفلوئورواکتانوئیک (PFOA)، نمک پتاسیم اسید سولفونیک پرفلوئورواکتان (PFOS-K)، اسید پرفلورونونانوئیک (PFNA)، اسید پرفلوئوروهگزانوئیک (PFHxA)، اسید پرفلوئورو هگزانیک (PFHxA) پرفلوروبوتان سولفونیک اسید (PFBS)، پرفلوئورو آمونیوم (2-متیل-3-اگزاگزانوات) (GenX)، اسید 7H-پرفلوئورو-4-متیل-3،6-دیوکسا-اکتان سولفونیک (محصول جانبی نافیون 2) و نمک سدیم پرفلورومتوکسی استیک اسید (PFMOAA-Na).

از 9 PFAS آزمایش شده، تنها GenX انفجار تنفسی نوتروفیل را در گورخرماهی جنینی، سلول های شبه نوتروفیل و نوتروفیل های انسانی سرکوب کرد. PFHxA همچنین انفجار تنفسی را سرکوب کرد، اما فقط در گورخرماهی جنینی و سلول‌های شبه نوتروفیل.

محققان هشدار می دهند که اگرچه نتایج این مطالعه مقدماتی جالب است، اما آنها بیشتر از پاسخ دادن به آنها سؤالات را مطرح می کنند.

جف یودر، استاد ایمونولوژی مقایسه ای در ایالت NC و نویسنده مسئول این کار، می گوید: “طولانی ترین مواجهه با مواد شیمیایی در مطالعه ما چهار روز بود، بنابراین واضح است که ما نمی توانیم آن را با قرار گرفتن در معرض واقعی انسان در چهار دهه مقایسه کنیم.” ما دوز بالایی از PFAS منفرد را در یک دوره کوتاه بررسی کردیم، در حالی که مردم حوضه رودخانه کیپ فیر در معرض مخلوطی از PFAS قرار گرفتند – یک دوز پایین در یک دوره طولانی.

بنابراین، در حالی که می‌توانیم بگوییم که یک اثر سمی از دوز بالا در رده‌های سلولی می‌بینیم، هنوز نمی‌توانیم بگوییم که قرار گرفتن در معرض طولانی‌مدت در نهایت چه اثراتی ممکن است بر سیستم ایمنی داشته باشد. این مقاله پایان کار نیست. جاده – این اولین قدم است. امیدواریم کار ما بتواند به اولویت‌بندی مطالعات بیشتر در مورد این دو ماده شیمیایی کمک کند.”

مطالعه به نظر می رسد در مجله ایمونوتوکسیکولوژی.