مکان گیرنده برای اثرات داروی روانگردان اهمیت دارد

مکان، مکان، مکان کلید داروهای روانگردان است که می تواند بیماری های روانی را با بازسازی سریع اتصالات بین سلول های عصبی درمان کند. در مقاله ای که در علوم پایهمحققان دانشگاه کالیفرنیا، دیویس نشان می‌دهند که درگیر شدن گیرنده‌های سروتونین 2A در داخل نورون‌ها باعث رشد اتصالات جدید می‌شود اما درگیر شدن با همان گیرنده در سطح سلول‌های عصبی این کار را نمی‌کند.

نویسنده ارشد، دیوید ای. اولسون، دانشیار شیمی، بیوشیمی و پزشکی مولکولی و مدیر مؤسسه داروهای روانگردان و نوروتراپی در دانشگاه کالیفرنیا دیویس، گفت که یافته‌ها به هدایت تلاش‌ها برای کشف داروهای جدید برای افسردگی، PTSD و سایر اختلالات کمک خواهد کرد.

داروهایی مانند LSD، MDMA و سیلوسایبین برای درمان طیف وسیعی از اختلالات روانی که با از دست دادن ارتباطات عصبی مشخص می شوند، نویدبخش هستند. در مطالعات آزمایشگاهی، یک دوز واحد از این داروها می‌تواند باعث رشد سریع دندریت‌های جدید – شاخه‌ها – از سلول‌های عصبی و تشکیل خارهای جدید روی آن دندریت‌ها شود.

اولسون این گروه از داروها را به دلیل توانایی آنها در رشد مجدد و بازسازی اتصالات در مغز، “سایکوپلاستوژن” می نامد.

کار قبلی در آزمایشگاه اولسون و سایر آزمایشگاه‌ها نشان داد که داروهای روانگردان با درگیر کردن گیرنده سروتونین 2A (5-HT2AR) عمل می‌کنند. اما سایر داروهایی که گیرنده یکسانی را درگیر می کنند، از جمله سروتونین، اثرات رشد یکسانی ندارند.

ماکسمیلیانو وارگاس، یک دانشجوی فارغ التحصیل در آزمایشگاه اولسون، اولسون و همکارانش داروهایی را که از نظر شیمیایی تغییر می‌دهند و از انتقال‌دهنده‌ها استفاده می‌کردند تا لغزش ترکیبات از غشای سلولی را آسان‌تر یا سخت‌تر کنند. سروتونین به خودی خود قطبی است، به این معنی که به خوبی در آب حل می شود اما به راحتی از غشاهای لیپیدی که سلول ها را احاطه کرده اند عبور نمی کند. از طرف دیگر، روانگردان ها قطبی کمتری دارند و می توانند به راحتی وارد سلول شوند.

آنها دریافتند که توانایی رشد ترکیبات با توانایی عبور از غشای سلولی مرتبط است.

گیرنده های دارو معمولاً روی غشای سلولی و رو به بیرون در نظر گرفته می شوند. اما محققان دریافتند که در سلول‌های عصبی، گیرنده‌های سروتونین 2A در داخل سلول‌ها، عمدتاً در اطراف ساختاری به نام بدن گلژی، با برخی گیرنده‌ها در سطح سلول متمرکز شده‌اند. انواع دیگری از گیرنده های سیگنال در همان کلاس روی سطح بودند.

اولسون گفت، نتایج نشان می دهد که یک سوگیری مکان در نحوه عملکرد این داروها وجود دارد. درگیر شدن گیرنده سروتونین 2A زمانی که در داخل سلول قرار دارد، تأثیر متفاوتی نسبت به تحریک آن در خارج ایجاد می کند.

اولسون گفت: «این بینش مکانیکی عمیق‌تری به ما می‌دهد که چگونه گیرنده انعطاف‌پذیری را افزایش می‌دهد و به ما امکان می‌دهد داروهای بهتری طراحی کنیم.