مطالعه نشان می دهد مادران مبتلا به افسردگی زمان بیشتری برای پاسخ دادن به فرزندانشان نیاز دارند

یک مطالعه اخیر در دانشگاه میسوری نشان داد که مادرانی که با افسردگی دست و پنجه نرم می کنند، پاسخ دادن به فرزندشان در طول گفت و گوی رفت و برگشت بیشتر طول می کشد. این یافته‌ها مبنایی برای تحقیقات بیشتر برای تعیین اینکه آیا زمان پاسخ آهسته‌تر بر رشد زبان، واژگان یا نتایج تحصیلی کودکان تأثیر طولانی‌مدتی دارد یا خیر، فراهم می‌کند.

نیکلاس اسمیت، استادیار دانشکده حرفه های بهداشت MU، و تیمش به صداهای ضبط شده بیش از 100 خانواده که در برنامه Early Head Start شرکت داشتند، یک برنامه فدرال رشد کودک برای کودکانی که درآمد خانواده آنها کمتر یا کمتر است گوش دادند. خط فقر فدرال برخی از مادران درگیر با افسردگی دست و پنجه نرم می‌کردند، و تیم اسمیت مدت زمان زیادی را بین پاسخ‌های مادر و فرزندش در طول گفت‌وگوهای رفت و برگشت، ثبت کردند.

اسمیت گفت: «ما دریافتیم که فاصله زمانی بین پاسخ‌ها، به طور کلی، با افزایش سن کودک بین مادر و کودک کوتاه‌تر می‌شود، و همچنین متوجه شدیم که زمان‌بندی مادر تمایل به پیش‌بینی زمان کودک دارد و بالعکس.

مادران و کودکان با هم هماهنگ هستند. کودکانی که دیرتر به مادرشان پاسخ می‌دهند، اغلب مادرانی داشتند که در پاسخ به کودک کندتر بودند و کودکانی که سریع‌تر به مادرشان پاسخ می‌دادند، مادرانی داشتند که سریع‌تر به کودک پاسخ می‌دادند. یافته جدید مهم این بود که مادرانی که افسرده‌تر بودند، در مقایسه با مادرانی که کمتر افسرده بودند، زمان بیشتری برای پاسخ دادن به فرزندشان نیاز داشتند.

در مطالعه طولی، با استفاده از ضبط‌های صوتی، آنها زمان پاسخ گفت‌وگوی رفت و برگشتی بین مادران و فرزندانشان را در زمانی که کودکان 14 ماهه و 36 ماهه بودند، مقایسه کردند. در ادامه، اسمیت قصد دارد زمان‌بندی پاسخ گفت‌وگو را برای همان افرادی که در این مطالعه ثبت شده بود، زمانی که بچه‌ها در پیش‌مهدکودک بودند و همچنین زمانی که در کلاس پنجم بودند، مطالعه کند تا بررسی کند که چگونه این تأثیرات بعداً در کودکان ظاهر می‌شود. توسعه.

اسمیت گفت: “هدف کلی که امیدواریم به آن برسیم، درک بهتر نحوه عملکرد تعامل مادر و کودک و همچنین مکانیسم های اساسی و عوامل بالقوه در بازی است.” زمانی که تشخیص دادیم چه عواملی منجر به نتایج موفقیت آمیز رشد می شود و چه عواملی به طور بالقوه رشد را مختل می کند، می توانیم کودکان در معرض خطر را بهتر شناسایی کنیم و سپس مداخلات بالقوه را برای آنهایی که می توانند از آنها بیشترین سود را ببرند، تطبیق دهیم.

این تحقیق در مجله منتشر شده است رشد نوزاد و کودک.