دارویی که پاسخ استرس مغز را هدف قرار می دهد ممکن است به علائم قلبی عروقی ترک الکل کمک کند

بر اساس یک مطالعه جدید که شامل سربازان فعال می شود، پرازوسین، دارویی که مورد تایید FDA برای فشار خون بالا است و بدون برچسب برای اختلال مصرف الکل استفاده می شود، ممکن است به جلوگیری از عود نوشیدن الکل در افراد مبتلا به علائم قلبی عروقی یا رفتاری ترک الکل کمک کند. اختلال مصرف الکل (AUD) در میان سربازان بسیار شایع است.

پرازوسین سیگنال‌های نورآدرنرژیک را که کلید تنظیم پاسخ استرس مغز است، کاهش می‌دهد. بیش فعالی سیستم نورآدرنرژیک باعث تحریک پذیری، اضطراب، پاسخ های «جنگ یا گریز» و اختلال خواب می شود. فعالیت نورآدرنرژیک می تواند در طول پرهیز از نوشیدن افزایش یابد. در نتیجه، به اختلالات خلقی، بی خوابی، و سایر علائم ناراحت کننده ترک الکل کمک می کند و به “تسکین هوس” که می تواند منجر به عود شود کمک می کند.

افزایش فعالیت نورآدرنرژیک باعث افزایش فشار خون و ضربان قلب می شود که نشانه ترک الکل است. تحقیقات قبلی به پتانسیل پرازوسین برای کاهش مصرف الکل و هوس ها اشاره کرده است. برای مطالعه در الکل: تحقیقات بالینی و تجربیمحققین یک کارآزمایی تصادفی کنترلی پرازوسین را در میان سربازان فعال ایالات متحده طراحی کردند.

بین سال‌های 2015 و 2018، محققان 102 سرباز را در این مطالعه کنترل‌شده با دارونما ثبت‌نام کردند. سربازان تحت درمان سرپایی اجباری برای نوشیدن خطرناک مشروبات الکلی بودند و انتظار می‌رفت که پرهیز کنند. آن برنامه با نه هفته اول مطالعه همپوشانی داشت.

شرکت کنندگان در مورد مصرف الکل خود مورد مصاحبه قرار گرفتند و به طور تصادفی برای دریافت پرازوسین یا دارونما به مدت 13 هفته انتخاب شدند. سربازان دفتر خاطرات خود را ثبت می کردند و تعداد نوشیدنی های خود را در روز، روزهای نوشیدن در هفته و روزهای نوشیدن زیاد در هفته را ثبت می کردند. در هفته های نهم و سیزدهم، آنها پرسشنامه هایی را تکمیل کردند که هوس های الکلی، خواب و علائم افسردگی آنها را ارزیابی می کرد.

کسانی که معیارهای تشخیصی برای PTSD را داشتند (48 سرباز) از نظر شدت علائم مورد ارزیابی قرار گرفتند. محققان فشار خون، ضربان قلب و افکار خودکشی شرکت کنندگان را ردیابی کردند. آنها از تجزیه و تحلیل آماری برای مقایسه نتایج درمان با دارونما در میان سربازان استفاده کردند، همچنین علائم قلبی عروقی یا PTSD را در نظر گرفتند.

مصرف الکل سربازان حتی قبل از اینکه تصادفی شوند به شدت کاهش یافته بود. با این وجود، به طور متوسط، افرادی که پرازوسین مصرف می کردند، کاهش متوسط ​​اما قابل توجهی در نوشیدنی در روز در مقایسه با افرادی که دارونما مصرف می کردند، داشتند. تفاوت ها در میان زیر گروه های خاص قابل توجه تر بود. 15 سرباز با ضربان قلب بالا در هفته نهم در حد صفر یا نزدیک به صفر بودند و این میزان را تا چهار هفته آخر مطالعه (پس از پایان برنامه سرپایی) ادامه دادند.

در مقابل، افرادی که دارونما مصرف می کردند، در دوره دوم بازگشت الکل را تجربه کردند. 27 سربازی که پرازوسین مصرف می کردند و فشار خونشان را افزایش داده بودند، کاهش تعداد نوشیدنی و روزهای نوشیدن را در مقایسه با افرادی که دارونما مصرف می کردند، گزارش کردند، که این تضاد در چهار هفته آخر قابل توجه تر بود.

به طور کلی، به نظر نمی رسد که پرازوسین میل به الکل را بیش از دارونما کاهش دهد، یافته ای که ممکن است شرایط خاص این مطالعه را منعکس کند. با این حال، در گروه پرازوسین، سربازان مبتلا به PTSD رهایی از هوس را تجربه کردند. این احتمالاً نتیجه اثر مقابله ای دارو بر سیگنال دهی بیش از حد نورآدرنرژیک در PTSD است. علائم افسردگی در بین گروه پرازوسین نسبت به گروه کنترل دارونما به طور حاشیه ای کمتر بود.

در میان سربازان با اقدامات قلبی عروقی بالا، مزایای پرازوسین در کاهش نوشیدن الکل علیرغم مصرف کم الکل شرکت کنندگان در شروع مطالعه قابل توجه بود. یافته‌های مطالعه رویکرد “پزشکی شخصی” را برای درمان افراد مبتلا به AUD در معرض خطر بالای عود، از جمله کسانی که علائم قلبی عروقی یا رفتاری مطابق با ترک الکل را تجربه می‌کنند، تایید می‌کند. تحقیقات تکمیلی مورد نیاز است.