ژن جدید دخیل در سرطان، پاسخ استرس سلولی

بر اساس یافته های منتشر شده در نشریه، دانشمندان Northwestern Medicine ژنی را شناسایی کرده اند که در پاسخ های سلولی به عوامل استرس زای مولکولی مانند آسیب DNA و کمبود مواد مغذی نقش دارد. ارتباطات طبیعت.

مارک مندیلو، دکترا، استادیار بیوشیمی و ژنتیک مولکولی و نویسنده ارشد این مطالعه، بر اساس کار قبلی خود در شناسایی و توصیف HAPSTR1، که در انواع مختلفی از سلول های سرطانی بیان می شود، بنا شده است.

بر اساس این مطالعه، ژن جدید HAPSTR2 در مغز، بیضه و در برخی سرطان ها بیان می شود.

همه سلول های انسانی حاوی مسیرهای سیگنالی هستند که آنها را قادر می سازد تا با انواع مختلف استرس های سلولی و محیطی مقابله کنند. با این حال، از آنجایی که این مسیرهای پاسخ به استرس تقریباً همیشه به صورت جداگانه مورد مطالعه قرار می‌گیرند، مکانیسم‌هایی که به تنظیم و پیوند مسیرهای مختلف پاسخ به استرس کمک می‌کنند به خوبی شناخته نشده‌اند.

در یک مطالعه قبلی، مندیلو و همکارانش دریافتند که HAPSTR1 با پروتئینی به نام HUWE1 که قبلاً در سرطان‌ها و اختلالات رشد عصبی مختلف نقش داشته است، تعامل دارد و توسط آن تجزیه می‌شود. این پروتئین یک لیگاز E3 یوبیکوئیتین است، به این معنی که وظیفه آن شکار پروتئین های خاص دیگر و تجزیه آنها است.

مطالعه قبلی نشان داد که HUWE1 و HAPSTR1 یک رابطه غیرمنتظره دارند: HUWE1 به HAPSTR1 در کنترل سیگنال دهی استرس کمک می کند و به نوبه خود، HUWE1 برای ترویج تخریب HAPSTR1 بازخورد می دهد.

در آخرین مطالعه، محققان دریافتند HAPSTR2 یک پارالوگ یا تکراری از HAPSTR1 است.

در فیزیولوژی طبیعی، HAPSTR2 با HAPSTR1 تعامل دارد تا پایداری پروتئین را مستقل از HUWE1 افزایش دهد. هنگامی که HAPSTR1 مهار می شود، HAPSTR2 پاسخ های استرس را در سلول ها مهار می کند.

مندیلو گفت، یافته‌ها ممکن است به بهبود درک این موضوع کمک کند که چگونه سرطان و سایر بیماری‌ها برنامه‌ریزی پاسخ به استرس را برای زنده ماندن ربوده‌اند.

مندیلو، که همچنین یکی از اعضای مرکز جامع سرطان رابرت اچ. لوری در دانشگاه نورث وسترن است، گفت: «مسیرهای پاسخ به استرس نقش محافظتی مهمی دارند، اما سرطان‌ها این مسیرها را برای زنده ماندن و تکثیر سرطان انتخاب می‌کنند. “علاوه بر این، خانواده HAPSTR در همه انسان ها وجود دارد. شما افرادی را ندارید که در اطراف آنها جهش های عملکردی آشکاری در این ژن از دست داده باشند، که ما را به این باور می رساند که این ژن ها برای زندگی بسیار مهم هستند.”

تحقیقات آینده بر درک مکانیسم های زیربنایی عملکرد پروتئین HAPSTR و شناسایی اهداف درمانی بالقوه برای سرطان متمرکز خواهد بود.

دیوید آمیچی، دانشجوی برنامه آموزشی دانشمندان پزشکی و نویسنده اصلی این مطالعه گفت: «به نظر می رسد این پروتئین HAPSTR1 برای زندگی و توسعه سرطان ها ضروری است. “کشف ما از HAPSTR2 مکانیسم اضافی را برای سلول‌های سرطانی نشان می‌دهد که این مسیر را افزایش می‌دهند. این برای مقاومت درمانی و متاستاز مهم است، چیزهایی که ما در حالت ایده‌آل دوست داریم در سرطان خاموش کنیم.”