اولین کارآزمایی بالینی GABA/GAD در کودکان بسیار جوان تازه تشخیص داده شده

برای اولین بار، انسان مبتلا به دیابت نوع 1 یا T1D که به تازگی تشخیص داده شده است، دو درمان به نام‌های GABA و GAD دریافت کرده‌اند که در مطالعات حیوانی و جزایر جدا شده پانکراس انسانی امیدوارکننده بوده است. این کارآزمایی بالینی آغاز شده توسط محقق، منتشر شده در ارتباطات طبیعت، منحصراً روی کودکان مبتلا به T1D اخیر متمرکز شده است.

دیابت یک بیماری است که بر دو هورمون پانکراس – انسولین و گلوکاگون – تأثیر می گذارد. در افراد سالم، انسولین به سلول‌ها کمک می‌کند تا زمانی که سطح گلوکز بالا است، گلوکز را از خون جذب کنند. در مقابل، گلوکاگون به کبد کمک می کند تا گلوکز را در جریان خون آزاد کند، زمانی که سطح گلوکز پایین است. بنابراین، سطح گلوکز خون ثابت می ماند.

در T1D، اتوآنتی بادی ها سلول های بتای پانکراس را تخریب می کنند، ترشح انسولین کاهش می یابد و ترشح گلوکاگون نسبت به کمبود انسولین بیش از حد است. این می تواند باعث چرخه معیوب افزایش سطح گلوکز خون شود. بنابراین، استراتژی‌هایی برای بهبود یا درمان T1D، حفظ سلول‌های بتا ترشح‌کننده انسولین و/یا کاهش بیش از حد نسبی گلوکاگون سلول‌های آلفا را هدف قرار می‌دهند. مهمتر از همه، در مورد مهار گلوکاگون سلول آلفا در این کارآزمایی توسط GABA/GAD، مطالعات اخیر در حیوانات دیابتی نشان داده است که مهار گلوکاگون منجر به گسترش سلول های بتا ترشح کننده انسولین و بهبود هایپرگلیسمی می شود.

محققان در این مطالعه، به رهبری پزشکان دانشگاه آلاباما در بیرمنگام، توانستند کودکان را در پنج هفته اول تشخیص، قبل از ریشه کنی کامل سلول های بتا، ثبت نام کنند. 40 درصد از شرکت کنندگان در مطالعه کمتر از 10 سال سن داشتند. این مطالعه – که توسط سازمان غذا و داروی ایالات متحده به درمان با دوز پایین گابا محدود شد، زیرا اولین آزمایش انسانی با GABA بود – به نتیجه اولیه خود، یعنی حفظ تولید انسولین توسط سلول های بتا، دست نیافت.

با این حال، نتیجه ثانویه مرتبط بالینی کاهش گلوکاگون سرم را برآورده کرد. به طور قابل توجهی، کارآزمایی ایمنی و تحمل گابا خوراکی را تایید کرد. علاوه بر این، با همکاری تیم ایمونولوژی Hubert Tse، Ph.D.، در مرکز جامع دیابت UAB، یک نسخه خطی جداگانه تحت بررسی، اثر مفید GABA را به تنهایی و در ترکیب با GAD بر پاسخ‌های سیتوکین در سلول‌های تک هسته‌ای خون محیطی توصیف می‌کند. از شرکت کنندگان آزمایشی

GABA گاما آمینوبوتیریک اسید، یک انتقال دهنده عصبی مهار کننده اصلی است. در لوزالمعده غدد درون ریز، GABA در تنظیم پاراکرین (به معنای هورمونی که روی سلول های مجاور عمل می کند) روی سلول های بتا که انسولین تولید می کنند و سلول های آلفا که گلوکاگون تولید می کنند، شرکت می کند.

در مطالعات مختلف مدل موش، GABA توانست شروع دیابت را به تعویق بیندازد و سطح قند خون طبیعی را پس از شروع دیابت بازگرداند. درمان GABA همچنین منجر به کاهش قابل توجهی در بیان سیتوکین های التهابی شد که در پاتوژنز T1D شرکت می کند.

GAD گلوتامیک اسید دکربوکسیلاز است، آنزیمی که روی گلوتامات عمل می کند و GABA را تشکیل می دهد. مطالعات سلول های جزایر پانکراس و حیوانی نشان می دهد که ایمن سازی با GAD به تنهایی ممکن است به حفظ سلول های بتا کمک کند. هر دو GABA و GAD در جزایر پانکراس که هدف خودایمنی T1D است، بسیار متمرکز هستند.

این مطالعه که بین مارس 2015 و ژوئن 2019 انجام شد، 350 بیمار را غربالگری کرد و 97 بیمار را که میانگین سنی آنها 11 سال بود، ثبت نام کرد. چهل و یک گابا خوراکی دو بار در روز مصرف کردند. 25 نفر گابا خوراکی را همراه با دو تزریق GAD، یکی در ویزیت پایه و دیگری در ویزیت یک ماهه مصرف کردند. 31 کودک باقیمانده یک درمان پلاسبو دریافت کردند. تجزیه و تحلیل پس از یک سال درمان شامل 39 در گروه GABA، 22 در گروه GABA/GAD و 30 در گروه دارونما بود.

با توجه به اینکه گابا در چندین مدل جوندگان دیابتی التهاب ایمنی را در دوزهای بالاتر کاهش می‌دهد، قابل قبول است که افزایش دوز گابا یا آماده‌سازی‌های با اثر طولانی‌تر می‌تواند غلظت گابا به اندازه کافی طولانی و بالاتر از آستانه را برای حفظ سلول‌های جزایر، به‌ویژه در مرحله 1 دیابت، ارائه دهد. دکتر گیل میک، استاد UAB در بخش غدد درون ریز و دیابت اطفال در بخش اطفال گفت. میک و کنت مک کورمیک، MD، که اخیراً از UAB Pediatrics بازنشسته شده‌اند، کارآزمایی را رهبری کردند.