مطالعه نشان می دهد که بدن انسان می تواند زمان وعده های غذایی را پیش بینی کند

بر اساس یک مطالعه جدید در دانشگاه سوری، بدن انسان می تواند زمان وعده های غذایی منظم را پیش بینی کند. تیم تحقیقاتی همچنین دریافتند که ریتم روزانه گلوکز خون ممکن است نه تنها با زمان غذا خوردن بلکه بر اساس اندازه وعده غذایی تعیین شود.

در اولین مطالعه از نوع خود، محققان ساری به رهبری پروفسور جاناتان جانستون بررسی کردند که آیا سیستم شبانه روزی انسان وعده های غذایی بزرگ را پیش بینی می کند یا خیر. ریتم/سیستم‌های شبانه‌روزی تغییرات فیزیولوژیکی از جمله تغییرات متابولیک هستند که یک چرخه 24 ساعته را دنبال می‌کنند و معمولاً با سیگنال‌های محیطی مانند چرخه‌های روشنایی و تاریکی هماهنگ می‌شوند.

مطالعات قبلی در این زمینه بر روی کنترل حیوانات متمرکز بوده است و تاکنون مشخص نشده است که آیا فیزیولوژی انسان می تواند زمان غذا و در دسترس بودن غذا را پیش بینی کند یا خیر.

جاناتان جانستون، پروفسور کرونوبیولوژی و فیزیولوژی یکپارچه در دانشگاه ساری گفت: “ما اغلب هر روز تقریباً در همان زمان گرسنه می شویم، اما میزانی که زیست شناسی ما می تواند زمان وعده های غذایی را پیش بینی کند ناشناخته است. این امکان وجود دارد که ریتم های متابولیک مطابقت داشته باشند. الگوی وعده‌های غذایی و منظم بودن وعده‌های غذایی تضمین می‌کند که ما در زمانی غذا بخوریم که بدن ما برای مقابله با آنها به بهترین وجه سازگار است.»

برای کسب اطلاعات بیشتر، 24 شرکت‌کننده مرد یک مطالعه آزمایشگاهی هشت روزه را با برنامه‌های دقیق خواب و بیداری، قرار گرفتن در معرض چرخه‌های نور تا تاریکی و مصرف غذا انجام دادند. به مدت شش روز، 12 شرکت کننده در طول دوره بیداری هر ساعت وعده های غذایی کوچک مصرف کردند و بقیه شرکت کنندگان دو وعده غذایی بزرگ روزانه (7.5 و 14.5 ساعت پس از بیداری) مصرف کردند.

پس از شش روز، همه شرکت‌کنندگان به مدت 37 ساعت در برنامه غذایی یکسانی قرار گرفتند و وعده‌های غذایی کوچک را هر ساعت دریافت کردند. گلوکز در طول مطالعه هر 15 دقیقه یکبار اندازه‌گیری شد و میزان گرسنگی به‌صورت ساعتی در ساعات بیداری در روزهای دوم و ششم در مرحله اول مطالعه و سپس هر ساعت برای 37 ساعت پایانی اندازه‌گیری شد.

با تجزیه و تحلیل نتایج شش روز اول مطالعه، محققان دریافتند که غلظت گلوکز شرکت‌کنندگان در گروه وعده‌های غذایی کوچک پس از بیدار شدن افزایش می‌یابد و در طول روز تا زمانی که بعد از آخرین وعده غذایی کاهش می‌یابد، بالا می‌ماند. در گروه وعده های غذایی بزرگ، افزایش مشابهی در غلظت گلوکز پس از بیدار شدن وجود داشت، اما کاهش تدریجی منجر به اولین وعده غذایی وجود داشت.

در 37 ساعت پایانی، زمانی که هر دو گروه با همان وعده های غذایی کوچک هر ساعت تغذیه می شدند، همه شرکت کنندگان افزایش اولیه غلظت گلوکز را پس از بیدار شدن نشان دادند. با این حال، در افرادی که قبلاً دو وعده غذایی بزرگ دریافت کرده بودند، سطح گلوکز قبل از وعده غذایی بزرگ پیش بینی شده (که دریافت نکردند) شروع به کاهش کرد، در حالی که برای شرکت کنندگانی که همیشه وعده های غذایی کوچک در ساعت مصرف می کردند، سطح گلوکز آنها همانطور که قبلا دیده شد به افزایش ادامه داد.

علاوه بر این، در گروه وعده های غذایی بزرگ، افزایش گرسنگی قبل از وعده های غذایی پیش بینی شده وجود داشت که پس از گذشت زمان وعده غذایی مورد انتظار به شدت کاهش یافت.

پروفسور جانستون افزود: “چیزی که ما دریافتیم این است که بدن انسان به طور ریتمیک برنامه ریزی شده است تا زمان وعده های غذایی را پیش بینی کند، به ویژه زمانی که غذا به راحتی در دسترس نیست. این نشان می دهد که انگیزه فیزیولوژیکی برای برخی افراد برای خوردن در زمان های خاصی وجود دارد، زیرا بدن آنها آموزش دیده است. به جای اینکه صرفاً یک عادت روانی باشد، انتظار غذا را داشته باشیم.»

این مطالعه در مجله منتشر شد زیست شناسی کنونی.