محققان نقش فیبروز روده را در بیماری التهابی روده کشف کردند

فیبروز روده یک ویژگی مشترک بیماری التهابی روده (IBD) و علت اصلی نارسایی اندام در مرحله نهایی است. تحقیقات جدید منتشر شده در گوارش اکنون نشان می دهد که فیبروز ارتباط مستقیمی بر پیشرفت بیماری در IBD دارد.

این تحقیقات توسط نیما سعیدی، دکترا، دانشیار جراحی در بیمارستان عمومی ماساچوست (MGH) و دانشکده پزشکی هاروارد، به همراه نویسندگان همکار، شیجی هی، دکترا، و پنگ لی، دکترا رهبری شد. .D.

سوال مهم مطرح شده توسط محققان این بود که چگونه سفت شدن بافت بر رشد و تمایز سلول‌های بنیادی روده تأثیر می‌گذارد که به بازسازی اپیتلیوم روده کمک می‌کند؟

این با توسعه یک جدید مورد توجه قرار گرفت درونکشتگاهی پلتفرم، که به ارگانوئیدهای روده اجازه می داد روی یک لومن باز و سیستم مسطح که می توانست به طور تجربی دستکاری شود، کشت داده شوند.

این پلتفرم اجازه استفاده از بسترهای نرم و در عین حال “قابل تنظیم” با خواص بیوفیزیکی را که بافت بومی را تقلید می‌کنند، می‌دهد و رشد طولانی‌مدت و تمایز سلول‌های بنیادی روده را مانند اپیتلیوم بومی تسهیل می‌کند.

سعیدی و همکارانش کشف کردند که با افزایش سفتی بستر به محدوده مشابه مشاهده شده در بیماران IBD، تعداد و ظرفیت سلول های بنیادی برای حفظ هموستاز و ترکیب سلولی اپیتلیوم به شدت کاهش می یابد.

همزمان، سلول‌های بنیادی ترجیحاً به سلول‌های جام تمایز داده می‌شوند که منجر به زوال اپیتلیال می‌شود. فنوتیپ های مشابهی نیز در مدل های موش IBD و همچنین در نمونه های بیماران انسانی مشاهده شد.

محققان به این نتیجه رسیدند که تداخل با ماشین آلات مولکولی درگیر در حس سلولی سختی، محافظت در برابر اثرات مضر فیبروز و سفت شدن را به همراه دارد.

سعیدی می‌گوید: «این یافته‌ها نشان می‌دهد که فیبروز روده و سفت شدن اجزای حیاتی پاتوژنز IBD هستند و هدف قرار دادن مسیرهای حسگر مکانیکی و انتقال مکانیکی ممکن است یک استراتژی درمانی جذاب برای IBD ارائه دهد.

دانشمندان همچنین مشاهده کردند که علیرغم کاهش قابل توجه جمعیت خاصی از سلول های بنیادی، سفت شدن منجر به گسترش یک نشانگر سلول بنیادی دیگر (OLFM4) در خارج از منطقه سلول های بنیادی شد.

دکتر هی می گوید: مشاهدات ما مبنی بر اینکه سفت شدن بیان OLFM4 را افزایش می دهد ممکن است پیامدهای قابل توجهی برای ایجاد سرطان روده بزرگ مرتبط با کولیت داشته باشد.

یک کار مشترک بین دانشمندانی از بیمارستان عمومی ماساچوست، MIT، بیمارستان کودکان بوستون، دانشکده بهداشت عمومی هاروارد تی چان، و دانشگاه بوستون، نویسندگان دیگر MGH شامل دکتر ریچارد هودین و دکتر روسلان صدریف بودند.