چگونه قلب ما درک ما از زمان را منحرف می کند

مطالعه اخیر توسط دانشگاهیان رویال هالووی، منتشر شده در زیست شناسی کنونی، نشان می دهد که چگونه ضربان قلب ما می تواند منجر به انحراف در درک ما از زمان شود.

این مطالعه توسط دکتر Irena Arslanova و پروفسور Manos Tsakiris از دپارتمان روانشناسی رهبری شد و بررسی می کند که چگونه درک گذر زمان به سیگنال هایی که مغز ما از بدن ما دریافت می کند بستگی دارد.

مردم زمانی که مشغول هستند یا در مورد چیزی هیجان‌زده هستند، می‌توانند زمان را در گذر زمان احساس کنند، اما در لحظات دیگر، زمان می‌تواند زمانی که مردم حوصله‌شان سر می‌رود، به طول بینجامد. این نشان می دهد که تجربه ما از زمان اغلب تحریف شده و با زمان واقعی مطابقت ندارد.

بسیاری از نظریه‌های تأثیرگذار مکانیسم‌های بالقوه مغز را برای توضیح این تحریف‌ها بررسی کرده‌اند، اما مطالعات قبلی به چگونگی اهمیت سیگنال‌های قلب به مغز در تولید این تحریف‌ها توجه نکرده‌اند. قلب و مغز در ارتباط دائمی هستند زیرا قلب ما در هر ضربان قلب سیگنال هایی را به مغز ارسال می کند و اطلاعات مهمی در مورد وضعیت بدن ارائه می دهد. محققان از این بینش برای درک بهتر چگونگی ایجاد انحرافات زمانی استفاده کردند.

در مطالعه جدید، دو آزمایش انجام شد که در آن محققان رویدادهای کوتاهی را یا در طول ضربان قلب (مرحله سیستولیک چرخه قلبی)، زمانی که قلب منقبض می‌شود و سیگنال‌هایی به مغز می‌فرستد، یا بین ضربان‌های قلب (مرحله دیاستولیک)، ارائه کردند. قلب آرام می شود و اطلاعاتی را به مغز نمی فرستد.

آن‌ها سپس درک زمان افراد را با درخواست از شرکت‌کنندگان برای قضاوت در مورد اینکه آیا آنچه که درک کرده‌اند در مقایسه با مدت زمان مرجع طولانی‌تر یا کوتاه‌تر است، اندازه‌گیری کردند.

هنگامی که رویدادها در دیاستول ارائه شد، این امر باعث شد که افراد زمان را طولانی‌تر از مدت زمان واقعی خود بدانند، گویی مدت زمان آنها افزایش یافته است. در سیستول، مردم همان رویداد را کوتاه‌تر می‌دانستند، گویی در زمان منقبض شده است.

دکتر ارسلانووا از دپارتمان روانشناسی رویال هالووی گفت: «یافته‌های ما این نکته را نشان می‌دهد که موراکامی رمان‌نویس در رمانش «کافکا در ساحل» می‌نویسد، زمانی که نوشت «زمان گسترش می‌یابد، سپس منقبض می‌شود، همه با هم هماهنگ هستند. به هم زدن دل.»

“این الگوهای انقباض و انبساط نشان می دهد که چگونه درک ما از زمان به طور مداوم تحت تاثیر حالات فیزیولوژیکی درونی ما است.”

در آزمایش دوم، شرکت کنندگان کار مشابهی را انجام دادند، اما با تصاویری از چهره ها با عبارات احساسی. دوباره، همان الگوی کلی افزایش سرعت در سیستول و کاهش سرعت در دیاستول مشاهده شد. اما مهم این است که وقتی این چهره ها از نظر احساسی شدیدتر در نظر گرفته شد، زمان به طور کلی سرعت بیشتری گرفت.

یافته‌های این مطالعه درک مکانیکی بیشتری از چگونگی ایجاد اعوجاج‌های زمانی رایج از مدولاسیون‌های فازی در هر ضربان قلب ارائه می‌کند. نتایج ممکن است با توجه به نقشی که زمان در چندین کار با مهارت بالا ایفا می کند (مانند رانندگی، نواختن یک ساز یا ورزش های خاص) و تأثیر درک زمان در چندین وضعیت سلامت روان، مانند افسردگی و اضطراب، پیامدهای مهمی داشته باشد. .

پروفسور مانوس تساکیریس از دپارتمان روانشناسی رویال هالووی افزود: “این یافته ها رابطه پیچیده بین آنچه در بدن ما می گذرد و اینکه چگونه سیگنال های بدن ما، در این مورد قلب، می تواند به عنوان یک ضربان ساز ذهنی گذرگاه عمل کند، برجسته می کند. از زمان.”