مطالعه نمرات افسردگی و تعداد گلبول های سفید را به هم مرتبط می کند

محققان در چهار سیستم مراقبت بهداشتی، از جمله مرکز پزشکی دانشگاه واندربیلت، دریافته‌اند که افزایش نمرات پلی ژنیک افسردگی با افزایش تعداد گلبول‌های سفید خون مرتبط است و اهمیت سیستم ایمنی در علت افسردگی را برجسته می‌کند.

دکتر لی دیویس، دانشیار انفورماتیک بیومدیکال، استادیار روانپزشکی و علوم رفتاری و نویسنده کتاب می گوید: علیرغم درک گسترده ای از افسردگی به عنوان یک اختلال روانپزشکی، اثرات بیولوژیکی اساسی افسردگی هنوز به خوبی درک نشده است. روانپزشکی جاما کاغذ.

دیویس گفت: “ما می دانیم که یک رابطه قوی بین افسردگی و چندین بیماری مزمن سلامتی وجود دارد، و همچنین می دانیم که رابطه ای بین افسردگی و التهاب وجود دارد.”

چیزی که ما نمی دانیم این است که دقیقاً چگونه به هم متصل می شوند، کدام شرایط باعث دیگری می شود یا اینکه آیا چیزی زمینه ای وجود دارد که هر دو را ایجاد می کند.

برای پاسخ به این سوال، دیویس و تیم تحقیقاتی متشکل از محققان VUMC، دانشکده پزشکی Icahn در کوه سینا، Mass General Brigham (یک بیمارستان و شبکه پزشکان که شامل بریگهام و بیمارستان زنان و بیمارستان عمومی ماساچوست) و میلیون برنامه جانباز، دو گروه را مورد مطالعه قرار داد – افرادی که افسردگی داشتند و افرادی که افسردگی نداشتند، اما در معرض خطر ژنتیکی بالایی برای ابتلا به افسردگی بودند.

این تیم ارتباط قوی بین نمرات پلی ژنیک افسردگی و تعداد گلبول های سفید خون پیدا کردند.

آنها همچنین دریافتند که حتی داشتن خطر ژنتیکی بالا برای افسردگی برای کمک به افزایش سطح گلبول های سفید کافی است. تجزیه و تحلیل های اولیه برای این مطالعه در biobank VUMC انجام شد، با تجزیه و تحلیل تکرار در سه سیستم مراقبت های بهداشتی دیگر انجام شد. نتایج حاصل از داده های پرونده سلامت الکترونیکی 382452 بیمار در هر چهار سیستم متاآنالیز شد.

دیویس می‌گوید، همکاری بین نهادی برای درک چیزهایی مانند افسردگی یک ضرورت است.

او گفت: “این بسیار قدرتمند است که یک شبکه کامل از مؤسسات با بانک‌های زیستی که همه با هم کار می‌کنند. مشکلاتی که ما در تلاش برای مقابله با آنها هستیم به قدری پیچیده هستند که بتوانیم حجم عظیمی از داده‌ها را با هم جمع کنیم تا مشکلات پیچیده بیولوژیکی را حل کنیم.” گفت.

نتایج محققان یک حلقه بازخورد را نشان می‌دهد که در آن افرادی که در معرض خطر ژنتیکی بالاتری برای افسردگی هستند، سطح پایه بالاتری از التهاب نیز دارند. اگر فردی دچار افسردگی شود، نشانگرهای زیستی مرتبط با التهاب را بیشتر افزایش می دهد.

دیویس گفت: «رابطه بین نمرات چند ژنی افسردگی و تعداد گلبول های سفید خون از نظر آماری قوی بود. افرادی که نمرات پلی ژنیک بالاتری برای افسردگی داشتند، تعداد گلبول‌های سفید خون بالاتری داشتند، اما این تعداد همچنان در محدوده «طبیعی» در نظر گرفته می‌شد.

یافته‌های آن‌ها همچنین نشان می‌دهد که ارتباط بین نمرات چند ژنی افسردگی و افزایش تعداد گلبول‌های سفید خون دوطرفه است.

دیویس و جولیا سیلاک، دانشجوی کارشناسی ارشد ژنتیک انسانی و اولین نویسنده این مقاله، امیدوارند که نتایج به توسعه آینده نشانگرهای زیستی بالینی و گزینه‌های درمانی هدفمند برای افسردگی کمک کند.

سیلوک گفت: «من فکر می‌کنم تحقیقات ما به افزایش شواهدی از وضعیت پیش‌التهابی در افسردگی کمک می‌کند و فرصتی هیجان‌انگیز برای تفکر در مورد دسته جدیدی از درمان‌های ضد افسردگی با تمرکز بر کاهش نشانگرهای پیش‌التهابی ایجاد می‌کند. اکنون می‌توانیم بپرسیم که آیا کاهش نشانگرهای پیش‌التهابی منجر به اثر ضد افسردگی می‌شود یا خیر. اگر چنین است، این می‌تواند یک تغییر پارادایم در درمان افسردگی از تمرکز بر تغییر شیمی در مغز به تغییر نشانگرهای زیستی در پیرامون ایجاد کند.

سیلاک گفت: “امیدواریم این تحقیق به تقویت این ایده کمک کند که سلامت روانی و جسمی قابل تفکیک نیست.”

همان زیست شناسی در مغز که منجر به افسردگی می شود در بقیه بدن نیز تأثیر دارد.