محققان دو آنزیم را که در پلاریزاسیون ماکروفاژها در فیبروز کلیه نقش دارند شناسایی کردند

محققان دانشگاه ناگویا در ژاپن دو آنزیم را شناسایی کردند که در پلاریزاسیون ماکروفاژها، یکی از عوامل کلیدی موثر بر فیبروز، نقش دارند. یافته های این گروه، گزارش شده در مرگ و بیماری سلولی، یک درمان بالقوه را برای بیماران انسانی پیشنهاد می کند.

فیبروز کلیه یک بیماری التهابی خطرناک است که باعث سفت شدن اندام ها و از دست دادن عملکرد طبیعی می شود. این بیماری با فرآیندی به نام پلاریزاسیون ماکروفاژی مرتبط است. پلاریزاسیون فرآیندی است که طی آن ماکروفاژها، گلبول‌های سفید خون که به بدن در مبارزه با عفونت و ترمیم بافت کمک می‌کنند، در پاسخ به تغییرات ریزمحیط سلولی به دو نوع تبدیل می‌شوند: نوع M1 که باعث التهاب می‌شود و M2. نوع، که دارای خواص ضد التهابی و ترمیم بافت است.

از آنجایی که پلاریزاسیون ماکروفاژها به شدت کنترل می شود و شامل مسیرهای سیگنالینگ متعدد و شبکه های تنظیمی است، عدم تعادل در این فرآیند در بسیاری از بیماری های التهابی رایج است. در بیماران مبتلا به فیبروز کلیه، عدم تعادل بین ماکروفاژهای M1 و M2 وجود دارد. در این شرایط، ماکروفاژهای M2، که به طور معمول التهاب را سرکوب می کنند، بیش از حد تکثیر می شوند و عواملی ترشح می کنند که باعث افزایش فیبروز می شوند.

اگرچه این عدم تعادل ها ممکن است اهداف درمانی باشند، اما با این واقعیت که مکانیسم پلاریزاسیون ماکروفاژها در فیبروز کلیه هنوز به خوبی شناخته نشده است، مانع این امر می شود. علاوه بر این، مکانیسم‌های مولکولی پلاریزاسیون ماکروفاژها اشتراکات کمی بین موش و انسان دارند، و ترجمه نتایج تحقیقات به‌دست‌آمده در موش‌ها به بیماری‌های انسانی را دشوار می‌کند.

یک گروه تحقیقاتی دانشگاه ناگویا به رهبری استادیار هیدکی تاتسوکاوا، دانشجوی فارغ التحصیل یوشیکی شینودا و پروفسور هیتومی کیوتاکا از دانشکده علوم دارویی فارغ التحصیل، با همکاری پروفسور تاکایوشی سوگانامی و مدرس میاکو تاناکا از موسسه تحقیقات پزشکی محیط زیست آنزیم مرتبط با فیبروز کلیه در هر دو مدل موش و انسان به نام آنزیم اتصال عرضی پروتئین ترانس گلوتامیناز (TG2). کشف آنها امکان ترجمه یافته های مدل های موش را به درمان برای بیماران انسانی باز می کند.

همانطور که از نام آن پیداست، TG2 در پیوند متقابل باقی مانده اسیدهای آمینه در پروتئین ها نقش دارد. در مدل های فیبروز، TG2 آنزیم دیگری به نام آراشیدونیک اسید اکسیداز (ALOX15) را از طریق فرآیند پیوند متقابل القا می کند. از آنجایی که مطالعات قبلی گزارش داده اند که ALOX15 در القای ماکروفاژ M2 نقش دارد، یافته های این گروه نشان می دهد که فعالیت TG2 فیبروز کلیه را با پلاریزه کردن ماکروفاژهای M2 با استفاده از ALOX15 تشدید می کند.

تاتسوکاوا گفت: پلاریزاسیون ماکروفاژها که فیبروز را از طریق آنزیم های پیوند متقابل افزایش می دهد، مکانیسم القای مشابهی در انسان و موش دارد. ما امیدواریم با هدف قرار دادن تنظیم عملکرد ماکروفاژها، درمان هایی را برای بیماری های مختلف ناشی از عدم تعادل بین ترویج و سرکوب التهاب، مانند فیبروز، سرطان و تصلب شرایین ایجاد کنیم.

تحقیقات آنها همچنین نشان می دهد که داروهای تولید شده برای بیماری سلیاک که TG2 را مهار می کنند، می توانند برای درمان فیبروز استفاده مجدد شوند. Tatsukawa گفت: “TG2 همچنین گلوتن گندم را به گلیادین تبدیل می کند، که به عنوان عامل ایجاد حساسیت به گلوتن (بیماری سلیاک) شناخته شده است. “یک مهارکننده TG2 برای درمان این بیماری سلیاک ساخته شده است و در حال حاضر در آزمایش های بالینی است. ما معتقدیم که این مهار کننده می تواند در درمان فیبروز استفاده شود زیرا محققان، از جمله گروه ما، دریافته اند که تجویز مهار کننده های TG2 سرکوب می کند. پاتوژنز مدل های فیبروز در کلیه، کبد و ریه.”