مکانیسم تنظیمی جدید لخته شدن خون کشف شد

هموستاز برای جلوگیری از از دست دادن بیش از حد خون حیاتی است. با این حال، اگر واکنش بیش از حد و تشکیل کنترل نشده فیبرین وجود داشته باشد، خطر ترومبوز افزایش می یابد. در مطالعه جدیدی که در تحقیقات قلب و عروق طبیعتیک گروه تحقیقاتی از وورزبورگ به رهبری برنهارد نیسواند گلیکوپروتئین پلاکتی GPV را به عنوان تنظیم کننده مرکزی برای هموستاز و تشکیل ترومبوز کشف کردند، یافته ای که راه را برای رویکردهای درمانی جدید باز می کند.

هنگامی که رگ های خونی ما در اثر بریدگی، ساییدگی یا کبودی آسیب می بینند، بسیار مهم است که خونریزی متوقف شود و زخم مهر و موم شود. این فرآیند هموستاز نامیده می‌شود و شامل دو جزء اصلی است: اول، پلاکت‌های خون به لبه‌های زخم می‌چسبند، یک پلاگ تشکیل می‌دهند و به طور موقت آسیب را می‌بندند. دوم، انعقاد خون یا آبشار انعقادی آغاز می‌شود که منجر به تشکیل رشته‌های فیبرین بلند می‌شود که همراه با پلاکت‌ها زخم را محکم می‌بندند.

با این حال، اگر فیبرین بیش از حد تشکیل شود، به عنوان مثال، در زخم های مزمن، ترومبوز و انسداد عروقی بعدی ممکن است رخ دهد. بنابراین، تنظیم دقیق تشکیل فیبرین مهم است. اینکه چگونه لخته شدن خون محدود است تا به حال به طور کامل درک نشده بود.

GPV فعالیت ترومبین و تشکیل فیبرین را کنترل می کند

در این مطالعه، گروه تحقیقاتی به رهبری پروفسور برنهارد نیسواند یک مکانیسم اساساً جدید را شناسایی کردند. “برای اولین بار، ما توانستیم یک نقطه تعویض جدید را کشف کنیم که هموستاز و ترومبوز را تنظیم می کند. این سوئیچ گلیکوپروتئین V، GPV است که در سطح پلاکت های خون بیان می شود. GPV فعالیت آنزیم ترومبین را کنترل می کند. نیسواند، رئیس انستیتوی بیوپزشکی تجربی I و عضو هیئت مدیره مرکز رودولف ویرچو – مرکز تصویربرداری زیستی یکپارچه و ترجمه (RVZ) در دانشگاه وورزبورگ، توضیح می‌دهد که مسئول تشکیل فیبرین است.

ترومبین یک آنزیم حیاتی در لخته شدن خون است و بنابراین فعالیت آن باید دقیقاً از نظر مکانی – زمانی کنترل شود. تا به حال مشخص شده بود که گیرنده سطحی GPV توسط ترومبین در طی فعال شدن پلاکت شکسته می شود. این GPV را به عنوان یک فرم محلول آزاد می کند.

با این حال، عملکرد فیزیولوژیکی این گیرنده تا حد زیادی ناشناخته بود. با استفاده از رویکردهای ژنتیکی و دارویی، محققان نشان دادند که برش GPV با واسطه ترومبین، تشکیل فیبرین را محدود می کند. با باقی ماندن به ترومبین، GPV محلول فعالیت ترومبین را تغییر می دهد تا بتواند فیبرین کمتری تشکیل دهد.

در مدل‌های ترومبوز تجربی، GPV محلول نشان داده شد که از جمله موارد دیگر، از تشکیل ترومب‌های انسداد عروقی جلوگیری می‌کند و منجر به محافظت قابل‌توجهی از سکته مغزی تجربی و آسیب مغزی مرتبط می‌شود.

برنهارد نیسواند متقاعد شده است که این یافته های جدید دانش کتاب درسی را تغییر خواهد داد. او از همه دانشمندان شرکت کننده از RVZ و بیمارستان دانشگاه وورزبورگ (UKW) که توسط همکاران ماینتس، ماستریخت و ایالات متحده حمایت شدند تشکر می کند.

آنتی بادی های ضد GPV پتانسیل بالینی زیادی در درمان هموستاز مختل ارائه می دهند

در رویکردی دیگر، گروه تحقیقاتی آنتی‌بادی‌هایی علیه GPV تولید کردند که از برش GPV با واسطه ترومبین جلوگیری می‌کند. پروفسور دیوید استگنر، سرپرست تیم تحقیق، می گوید: “در مطالعات خود، ما توانستیم نشان دهیم که این آنتی بادی ها فعالیت ترومبین را افزایش می دهند و در نتیجه تشکیل فیبرین را افزایش می دهند. بنابراین ایده ما این بود که از این آنتی بادی ها در زمینه اختلال هموستاز برای افزایش تشکیل فیبرین استفاده کنیم.” گروه تصویربرداری عروقی در RVZ و یکی از آخرین نویسندگان این مطالعه.

علاوه بر علل ژنتیکی، کاهش تعداد پلاکت ها یا اختلال در عملکرد نیز می تواند ناشی از درمان دارویی باشد و بنابراین منجر به اختلال هموستاز شود. درمان با مهارکننده های تجمع پلاکتی، مانند کلوپیدوگرل، که برای جلوگیری از حملات قلبی یا سکته مغزی و برای درمان اختلالات گردش خون استفاده می شود، عملکرد پلاکت ها را مختل می کند.

دکتر سارا بک، دانشمند دانشگاه می افزاید: “در یک مدل تجربی هموستاز، آنتی بادی جدید ما واقعاً قادر به بازیابی هموستاز در شرایطی بود که هموستاز در غیر این صورت ممکن نیست. این نشان دهنده حمایت از هموستاز با افزایش تشکیل فیبرین وابسته به ترومبین است.” موسسه زیست پزشکی تجربی وورزبورگ و اولین نویسنده این مطالعه. “درمان ضد GPV می تواند پتانسیل بالینی زیادی داشته باشد. این موضوع در آینده با جزئیات بیشتری مورد بررسی قرار خواهد گرفت.”

ارائه شده توسط Universitätsklinikum Würzburg