مطالعه فرزندخواندگی تأثیر ساختار ژنتیکی کودکان خردسال را بر والدین نشان می دهد

یافته‌های حاصل از مطالعه مداوم طولی رشد و توسعه اولیه (EGDS)، یک مطالعه طولانی‌مدت و آینده‌نگر برای فرزندخواندگی که توسط یک روان‌پزشک ییل راه‌اندازی شده است، نشان می‌دهد که در حالی که بسیاری از مطالعات بر نقش والدین در رشد کودک تأکید کرده‌اند، کودکان نیز می‌توانند بر والدین خود تأثیر می گذارند – و برخی از این تأثیرات به دلیل ویژگی های ژنتیکی است.

انتشار جدید توسط مونوگراف های انجمن پژوهش در رشد کودک با عنوان “والدین در زمینه کودک: فرآیندهای ژنتیکی و اجتماعی” نتایج مطالعاتی را با اهمیت عملی برای سیاست ها و مداخلاتی ارائه می دهد که به دنبال ارتقای رشد اجتماعی مثبت و سلامت روان کودکان است.

EDGS که در ابتدا در سال 1994 توسط پروفسور دیوید ریس، MD مرکز مطالعات کودک ییل (YCSC) توسعه یافت، توسط تیمی از محققین در شش دانشگاه رهبری شد که به مدت 25 سال با هم کار کرده اند. EGDS با 45 آژانس فرزندخواندگی در 15 ایالت همکاری داشته است. این مطالعه ادامه دارد و داده‌های حاصل از مصاحبه‌ها، نظرسنجی‌ها و مشاهده مستقیم 561 کودکی را که در مدت کوتاهی پس از تولد به فرزندخواندگی پذیرفته شده‌اند، همراه با تولد و تربیت والدین آن‌ها تحلیل کرده است.

چهار موضوع اصلی از یافته ها پدیدار شد. اولین مورد این است که ساختار ژنتیکی کودکان می تواند پاسخ های خاص والدینی را برانگیزد. شباهت‌های بین والدین متولد شده و فرزندان به فرزندخواندگی معمولاً ژنتیکی فرض می‌شود در حالی که شباهت‌های بین والدین و فرزندان محیطی فرض می‌شود.

ریس، پروفسور روانپزشکی بالینی کودک گفت: «همه کسانی که روی این مطالعه کار می‌کنند هنوز شگفت‌زده هستند که می‌توانیم پیش‌بینی کنیم که فرزندخوانده چگونه پدر و مادر می‌شود، فقط با دانستن ویژگی‌های والدین متولد شده». به عنوان مثال، عدم علاقه والدین متولد شده به مشارکت اجتماعی، خصومت را در روابط بین فرزندان خوانده و والدین پرورش‌دهنده آنها پیش‌بینی می‌کند. محققان می گویند که به نظر می رسد این به دلیل بی تفاوتی فرزندخوانده برای ارتباط با والدین خوانده شده باشد، ویژگی که به طور ژنتیکی تحت تأثیر والدین متولد شده آنها قرار دارد.

در برخی موارد، این انجمن های والد – فرزندخوانده – والدین فرزندخوانده، کودک را به سمت مشکلات رفتاری سوق داد. به عنوان مثال، فرزندان خوانده از والدینی که دارای خلق و خوی بسیار قاطع بودند، خشم بیشتری را نشان دادند که باعث خصومت بیشتر والدین شد. این پاسخ والدین منجر به افزایش مشکلات رفتاری در کودک شد. وقتی والدین ازدواج رضایت بخشی داشتند، چنین توالی هایی را می توان محدود کرد.

ریس اظهار داشت: “تاثیر کامل ساختار ژنتیکی کودکان بر رشد آنها بستگی به نحوه واکنش والدین به آنها دارد.” ما از مشاهده اینکه ویژگی‌های بسیار نگران‌کننده تحت تأثیر ژنتیکی در کودکان – مانند ترکیبی نگران‌کننده از بی‌رحمی و نترسی – می‌تواند با گرمی والدین خنثی شود، شگفت‌زده شدیم. اگر والدین رابطه مثبتی با آنها داشته باشند، پاسخ‌های مطلوب به کودکان که خطر ژنتیکی را جبران می‌کنند، افزایش می‌یابد. یکی دیگر.”

موضوع دوم یافته‌ها این است که ساختار ژنتیکی کودکان بر نوع تربیت آنها تأثیر می‌گذارد. به عنوان مثال، کودکان در این مطالعه که والدین آنها دارای طیف وسیعی از علائم و مشکلات رفتاری بودند، از فرزندپروری بسیار ساختارمند بهره بردند. پروفسور لزلی لو، محقق اصلی EGDS در دانشگاه اورگان، اظهار داشت: “در این شکل از فرزندپروری، والدین به فرزندان خود دستورالعمل های روشنی می دهند و به آنها کمک می کنند توجه خود را متمرکز کنند.” در مقابل، فرزندان والدینی که شواهد کمی از مشکلات روانشناختی داشتند یا هیچ مدرکی نداشتند، اما از والدین ساختارمندتری برخوردار بودند، سطوح بالاتری از مشکلات رفتاری را نشان دادند.

سوم، ترکیب ژنتیکی کودکان به عنوان یک شتاب دهنده یا ترمز مارپیچ های رو به پایین تعامل والدین و کودک عمل می کند. به عنوان مثال، فرزندان مادران افسرده در مقایسه با فرزندان مادران متولد شده با سطوح پایین علائم افسردگی، پاسخ منفی بیشتری به تربیت والدین نامطلوب والدین نشان دادند. این پاسخ های منفی توسط کودکان منجر به افزایش خصومت و علائم افسردگی در والدین فرزندخوانده شد. در مقابل، کودکانی که والدین آنها برای تعامل اجتماعی ارزش قائل بودند -کودکانی که به طور معمول تمایلات آفتابی از خود نشان می‌دادند- از نظر ژنتیکی خطر کمتری برای دریافت پاسخ‌های خصمانه والدین، به ویژه از سوی پدران داشتند. این می تواند به توقف مارپیچ بالقوه رو به پایین روابط پدر و فرزند کمک کند.

در نهایت، علاوه بر اثرات کودک، این مطالعه برخی از نقش های مهم والدین را تأیید کرد. یکی از مزایای طرح مطالعه فرزندخواندگی این است که ژن های مشترک برای والدین و فرزندان را می توان به عنوان علل ارتباط بین والدین و فرزندانشان رد کرد. به عنوان مثال، خشونت والدین به فرزندخواندگی با افزایش پرخاشگری کودک از 27 ماهگی تا 4.5 سالگی همراه بود. با این حال، این اثرات بیشتر برای پدران مشخص بود و از سنین کودک 4.5 تا 6 ساله تشخیص داده نشد.

EGDS داده های منحصر به فردی قوی در مورد این دوره حساس برای تأثیر والدین ارائه می دهد، زیرا اثرات ژن های مشترک برای والدین و فرزندان رد شده است. علاوه بر این، طرح مطالعه فرزندخواندگی به محققان اجازه داد تا تأیید کنند که تربیت علائم افسردگی و اضطراب والدین می‌تواند بر اضطراب و سایر مشکلات رفتاری کودکان تأثیر بگذارد که نشان‌دهنده تأثیر محیطی است.

علائم افسردگی والدین متولد شده نیز با مشکلات رفتاری کودک مرتبط بود که نشان دهنده یک اثر ژنتیکی همراه با یک اثر محیطی است. شایان ذکر است، این مطالعه همچنین نشان داد که علائم کودکان بر اضطراب و علائم افسردگی والدین بزرگ‌کننده تأثیر می‌گذارد.

ریس خاطرنشان کرد: دو ویژگی متمایز این اثر، استفاده از ابزارهای ژنتیکی برای درک فرآیندهای اجتماعی در خانواده و نقش شگفت‌انگیز ویژگی‌های درونی کودک در شکل‌دهی به این فرآیندهای اجتماعی است.

نویسندگان نتیجه گرفتند: «برای حداکثر تأثیرگذاری، یافته‌های ما نشان می‌دهد که تلاش‌های برنامه‌ریزی‌شده برای تقویت رشد کودک باید با ویژگی‌های منحصربه‌فردی که کودک به خانواده می‌آورد، تنظیم شود». بنابراین، مداخلات باید توانایی‌های والدین را برای شناسایی هرچه زودتر نشانه‌های دارایی‌ها و بدهی‌های تحت تأثیر ژنتیکی فرزندانشان افزایش دهد. دیدگاه‌های ژنتیکی ممکن است به این کشف کمک کند.»