محققان یک نشانگر مغزی را شناسایی می کنند که نشان دهنده خطر خودکشی در آینده است

شناسایی افراد در معرض خطر بالای خودکشی برای اعمال مداخلات و درمان های نجات دهنده حیاتی است. با این حال، تشخیص اینکه چه کسی در معرض بیشترین خطر است بسیار دشوار است و تنها پیشرفت‌های اندکی در شناسایی افراد پرخطر طی 50 سال گذشته انجام شده است. یکی از راه های جدید برای شناسایی افراد در معرض خطر بالای خودکشی، بررسی و شناسایی نشانگرهای مغزی است.

محققان VA و BU دریافته‌اند که ارتباط عملکردی بین شبکه‌های مغزی درگیر در کنترل شناختی و پردازش فکر خودارجاعی، در میان جانبازانی که سابقه اقدام به خودکشی داشتند – حتی قبل از اینکه تلاش کنند به زندگی خود پایان دهند – در مقایسه با افراد دارای سطوح مشابه متفاوت است. علائم روانپزشکی، اما بدون سابقه خودکشی.

“مطالعه ما شواهدی ارائه می دهد که نشانگر ارتباط مغزی ممکن است قبل از اقدام به خودکشی قابل شناسایی باشد و نشان می دهد که می تواند به شناسایی افرادی که در معرض خطر خودکشی هستند کمک کند. این همچنین می تواند منجر به درمان های جدیدی شود که این مناطق مغز و عملکردهای زیربنایی آنها را هدف قرار می دهد.” نویسنده Audreyana Jagger-Rickels، Ph.D.، محقق اصلی در مرکز ملی PTSD در سیستم مراقبت های بهداشتی VA بوستون و استادیار روانپزشکی در دانشگاه چوبانیان و دانشکده پزشکی آودیسیان بوستون.

شرکت‌کنندگان در این مطالعه شامل جانبازان پس از 11 سپتامبر بودند که در یک مطالعه طولی در مرکز تحقیقات ترجمه‌ای VA Boston برای آسیب‌های مغزی تروماتیک و اختلالات استرس (TRACTS) شرکت کردند که سلامت مغز، شناختی، جسمی و روانی را اندازه‌گیری می‌کند. به عنوان بخشی از این مطالعه، جانبازان یک اسکن MRI عملکردی “در حال استراحت” را تکمیل کردند که ارتباط درونی بین مناطق و شبکه های مغز را اندازه گیری می کند. از این مجموعه داده، آنها گروهی از جانبازان را شناسایی کردند که در یک ارزیابی پیگیری یک تا دو ساله، اقدام به خودکشی را گزارش کردند، اما در هیچ یک از ارزیابی‌های قبلی خود، اقدام به خودکشی را گزارش نکردند.

سپس گروه دیگری را شناسایی کردند که علائمی معادل افسردگی و اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) داشتند، اما اقدام به خودکشی را گزارش نکردند. داشتن این گروه مقایسه به محققان اجازه داد تا ارتباط مغزی مرتبط با اقدام به خودکشی را به جای سایر عوامل مانند PTSD و افسردگی جدا کنند. آنها سپس اتصال مغز را در گروه اقدام به خودکشی قبل و بعد از اقدام به خودکشی بررسی کردند و آنها را با گروه کنترل همسان مقایسه کردند.

این مقایسه نشان داد که ارتباط مغزی بین کنترل شناختی و شبکه‌های پردازش خودارجاعی در گروه اقدام به خودکشی بی‌نظم بود. به طور بحرانی، این علامت ارتباط مغزی خطر خودکشی هم قبل و هم بعد از اقدام وجود داشت، که نشان می‌دهد این نشانگر مغزی ممکن است یک عامل خطر جدید خاص برای خودکشی باشد.

یکی از چالش‌های موجود در ارزیابی خطر خودکشی این است که اساساً بر روش خود گزارش‌دهی متکی است. “در نتیجه، مداخلات برای کاهش خطر خودکشی محدود به افرادی است که به اندازه کافی برای افشای افکار و رفتارهای خودکشی احساس راحتی می کنند. شناسایی اقداماتی که نیازی به افشای افکار و رفتارهای خودکشی از خود ندارند ممکن است به ما در شناسایی افرادی کمک کند که خود گزارش دهند. جگر-ریکلز می‌گوید: نادیده گرفته می‌شوند و همچنین ممکن است به توسعه درمان‌های جدید با هدف قرار دادن مکانیسم‌های مغزی نهفته در افکار و رفتارهای خودکشی کمک کنند.

این مطالعه همچنین نشان داد که اتصال آمیگدال راست، ناحیه ای از مغز که برای یادگیری ترس و ضربه مهم است، بین گروه اقدام به خودکشی و گروه کنترل مشابه متفاوت است، اما تنها پس از گزارش اقدام به خودکشی. “این نشان می دهد که تغییرات مغزی وجود دارد که پس از اقدام به خودکشی رخ می دهد، که می تواند مربوط به عوامل استرس زا پیرامون اقدام به خودکشی یا به دلیل آسیب های ناشی از خود اقدام به خودکشی باشد. این نشان می دهد که خود اقدام به خودکشی بر مغز تاثیر می گذارد، که می تواند او افزود: خطر خودکشی در آینده را افزایش می دهد.

این یافته ها به صورت آنلاین در مجله اختلالات عاطفی.