پرخوری با مدار عادت در مغز مرتبط است

عادات مانند میانبرهایی برای مغز ما هستند. هنگامی که عادت کردیم – مثلاً بستن کمربند ایمنی هر زمان که سوار ماشین می شویم – این رفتار در شرایط مناسب تقریباً خودکار می شود. اما شکل گیری عادت همیشه یک موهبت نیست. بر اساس مطالعه جدیدی که توسط محققان و همکاران Stanford Medicine انجام شده است، همان مدار عصبی که به ما کمک می‌کند تا خود را از بین ببریم، زمینه‌ساز اختلالات پرخوری است.

محققان با استفاده از تصویربرداری از مغز، تفاوت‌هایی را در مدارهای عصبی مشاهده کردند که باعث شکل‌گیری عادت در افراد مبتلا به اختلالات پرخوری می‌شود، که شامل مصرف بیش از حد غذا در یک دوره زمانی کوتاه است. این تفاوت ها در افرادی که اختلالات شدیدتر داشتند بارزتر بود. محققان می گویند که عنصر معمولی این شرایط می تواند بخشی از دلیل سخت بودن درمان آنها باشد.

آلن وانگ، دانشجوی پزشکی در دانشگاه استنفورد، می‌گوید: “عادت یک ارتباط آموخته‌شده است. شاید در ابتدا رفتار برای رسیدن به یک هدف شروع شده باشد، اما در نهایت آنقدر این کار را انجام داده‌اید که بدون فکر کردن به نتیجه، عمل را انجام داده‌اید.” دانشکده پزشکی و نویسنده اصلی این مطالعه، که در 29 مارس منتشر شد پزشکی ترجمه علوم.

وانگ گفت: «ما علاقه مند بودیم که آیا شکل گیری عادت در مغز ممکن است در رفتار پیچیده ای مانند پرخوری نقش داشته باشد یا خیر.

ردیابی عادت

به نظر می رسد اختلالات پرخوری نشانه های عادات را دارد. اپیزودها می توانند بر اساس زمینه ایجاد شوند، چه خارجی، مانند بوی غذا یا یک تبلیغ فریبنده، یا داخلی، مانند احساس غم و اندوه یا ناامیدی. افراد مبتلا به این اختلالات همچنین گزارش می دهند که احساس از دست دادن کنترل بر رفتار خود را دارند که در عادات ناسازگار از جویدن ناخن تا اعتیاد به مواد مخدر اتفاق می افتد.

با این حال، مشخص نبود که آیا این اختلالات از مدار عصبی عادات ناشی می شود یا خیر.

برای یافتن این موضوع، محققان ابتدا اسکن‌های MRI از پروژه Human Connectome را تجزیه و تحلیل کردند، یک سرمایه‌گذاری در مقیاس بزرگ که توسط مؤسسه ملی بهداشت حمایت می‌شود تا مدارهای مغزی را که زیربنای رفتارهای انسان هستند، ترسیم کند. آنها بر ناحیه ای به نام جسم مخطط که قبلاً در عادات نقش داشت و بخش خاصی از جسم مخطط به نام پوتامن حسی حرکتی که به مناطق مغزی که بر حس و حرکت حاکم است متصل می شود، تمرکز کردند. بر اساس این ارتباطات، آنها فرض کردند که پوتامن حسی-حرکتی کلیدی برای رفتار عادی است.

در مرحله بعد، محققان داده‌های fMRI را که فعالیت مغز را اندازه‌گیری می‌کند، از 34 فرد مبتلا به اختلال پرخوری و از 22 فرد سالم جمع‌آوری کردند. همه شرکت کنندگان زن بودند. آنها به سؤالاتی در مورد فراوانی پرخوری های خود و اینکه آیا آنها توسط عوامل بیرونی یا داخلی هدایت می شوند، پاسخ دادند.

در مقایسه با افراد سالم، افراد مبتلا به اختلالات پرخوری تفاوت های قابل توجهی در ارتباطات عصبی پوتامن حسی-حرکتی با چندین ناحیه مغز داشتند که این فرضیه محققان را تایید می کند. آنها ارتباط قوی تری با قشر حرکتی که در حرکت نقش دارد و قشر اوربیتوفرونتال که در ارزیابی ارزش پاداش نقش دارد، مانند طعم خوب یک غذا داشتند. آنها ارتباطات ضعیف تری با قشر کمربندی قدامی داشتند که کنترل خود را تنظیم می کند.

وسعت انحرافات منعکس کننده شدت اختلال آنها بود، صرف نظر از اینکه پرخوری ها از بیرون یا داخلی هدایت می شدند.

وانگ گفت: «احتمالاً این رفتار خود تنظیمی از دست رفته است. در عین حال، قدرت مدارهای درگیر در رفتار حرکتی پرخوری افزایش یافته است.

ترک عادت های بد

مطالعات تصویربرداری بیشتر نشان داد که بیمارانی که مدار عادت تغییر یافته‌تری داشتند، پیوند دوپامین یا حساسیت کمتری به دوپامین در این نواحی مغز داشتند. وانگ گفت که این به مکانیسمی در زمینه این ناهنجاری ها اشاره دارد: پوتامن حسی-حرکتی از دوپامین، یک انتقال دهنده عصبی، برای ارتباط با قشر مغز استفاده می کند، بنابراین تغییرات در حساسیت دوپامین می تواند این ارتباطات را تغییر دهد. و کاهش حساسیت به دوپامین می تواند ناشی از سطوح بالای طولانی مدت دوپامین در طی قرار گرفتن مکرر در معرض محرک های پاداش باشد.

او گفت: «یافته‌های ما نشان می‌دهد که هر چه این بیماران در زمینه پرخوری بیشتر در معرض دوپامین قرار داشته باشند، اتصال مدار عادت کلی آنها بیشتر تغییر می‌کند.»

وانگ گفت، این احتمال وجود دارد که مدار عادت نیز عاملی در اعتیاد و سایر اختلالات روانپزشکی باشد. درک اینکه چگونه اتصالات عصبی در این شرایط به هم می‌ریزد می‌تواند درمان‌های هدفمند مانند تحریک عمیق مغز را راهنمایی کند که از جریان‌های الکتریکی اعمال شده به مغز برای تغییر فعالیت عصبی استفاده می‌کند.

وانگ گفت: “من فکر می کنم برخی از مزایای ذهنی برای بیماران وجود دارد که می توانند این رفتارها را به عنوان ریشه در عادت تغییر دهند.” “اختلالات خوردن عیبی از شخصیت آنها نیست، بلکه به تغییرات فیزیکی در مغز مربوط می شود.”

این که آیا افراد مبتلا به اختلالات پرخوری تمایل بیشتری به سایر عادات، خوب یا بد دارند، یک سوال باز است. او گفت: «اما فکر کردن به آن جالب است.